Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΗΣ
ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ
κ. ΔΑΝΙΗΛ

«Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· Ναί ἔρχομαι ταχύ.
Ἀμήν, ναί ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ.
Καί τό Πνεῦμα καί ἡ Νύμφη λέγουσιν· ἔρχου.
Καί ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου.
Ἔρχομαι ταχύ·κράτει ὅ ἔχεις,
ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν σου»
(Ἀποκ. κβ' 20, 17 καί γ' 11).

Tά γεμάτα ἀπό τήν ἔντονη καί ἐνθουσιαστική ἐσχατολογική προσδοκία λόγια τοῦ προοιμίου τοῦ παρόντος ἀσφαλῶς ἐφλόγιζαν τίς καρδιές τῶν Ἀποστόλων κατά ἕνα ξεχωριστό καί μοναδικό τρόπο. Ἦσαν οἱ αὐτόπτες τοῦ Λόγου. Εἶχαν τό εὐλογημένο προνόμιο νά δοῦν καί νά συναναστραφοῦν τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἀθύμησαν ὅταν χωρίστηκαν κι Ἐκεῖνος ἀνέβη«ὅπου ἦν τό πρότερον».  Ἔκτοτε ζοῦσαν μέ ἕνα πόθο. Νά Τόν δοῦν νά ἔρχεται ἔνδοξος, θριαμβευτής, νικητής, βασιλεύς αἰώνιος, «ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ καί τῇ δυνάμει αὐτοῦ». Μέ τήν ἴδια προσδοκία ἔζησαν καί ζοῦν ὅλοι οἱ ἅγιοι, πότε ὁ Θεός θά φανερωθεῖ γιά νά γεμίσει τά σύμπαντα εὐδοκίας καί χαρᾶς, γιά νά τούς συμπαραλάβει στή δόξα Του, γιά νά ζήσουν αἰώνια μέ τόν ἐρασμιώτατο Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους, γιά νά ἀτενίσουν τήν Θεία δόξα καί μεγαλοπρέπεια, γιά νά δοῦν καθαρώτατα τοῦ προσώπου Του τό κάλλος, γιά νά ἀκούσουν τήν εὐκταία καί μακαρία φωνή Του νά τούς λέγει:«εἰσέλθετε εἰς τήν χαρά τοῦ Κυρίου σας». «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα νά κληρονομήσετε τήν ἑτοιμασμένη γιά σᾶς βασιλεία».

Αὐτή τήν μακαρία ἐλπίδα τῆς θείας ἐπιφανείας πού ὑπάρχει μέσα στίς ψυχές τῶν πιστῶν ἀνθρώπων στηρίζει καί ἐπιβεβαιώνει ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας καθώς ἐπαναλαμβάνει τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τήν Δευτέρα καί ἔνδοξη Παρουσία καί ἐπανεμφάνισί Του ἐνώπιον πάντων τῶν Ἀγγέλων, ἀνθρώπων καί δαιμόνων τήν σημερινή Κυριακή τῆς Ἀποκρέω. Αὐτῆς τῆς διδασκαλίας θά ἐπισημαίνουμε ὡρισμένα στοιχεῖα πρός κοινήν ὠφέλειαν καί οἰκοδομήν ὅλων, ἀλλά καί πρός παρηγορίαν καί πνευματικήν εὐφροσύνην.

1. Δέν θά ἦτο περιττό νά ἐπαναλάβουμε, ὅτι εἴμαστε βέβαιοι, πῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά ἐμφανισθεῖ διά δευτέραν φοράν. Αὐτό ἀποτελεῖ θεμελιώδη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι᾽ αὐτή μᾶς ὡμίλησε ὀ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, οἱ Ἄγγελοι κατά τήν ὥραν τῆς Ἀναλήψεώς Του στούς οὐρανούς, καί οἱ Ἀπόστολοι καί θεῖοι Μαθητές Του. Ἡ μαρτυρία ὅλων δέν ἀφήνει σέ κάθε καλοπροαίρετο καί μέ ἀγαθή συνείδηση ἄνθρωπο περιθώρια ἀμφιβολιῶν καί ἀντιρρήσεων. Μάλιστα δέ καί οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προλέγουν περί αὐτῆς. Ὁ προφήτης Ἰωήλ ὀνομάζει τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ«ἡμέρα μεγάλη καί ἐπιφανῆ».  Ὁμοίως καί οἱ προφῆτες Σοφονίας καί Μαλαχίας.

Γνωρίζουμε ἀκόμη, ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας θά εἶναι πολύ διαφορετική ἀπό τήν πρώτη. Στήν πρώτη ἦλθε μέ δούλου μορφή· στήν δεύτερη θά ἔλθει ὡς Θεός τῶν πάντων. Ἦλθε ταπεινός, θά ἐπανέλθει ἔνδοξος καί κραταιός. Ἦλθε γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπον, θά ἐπανέλθει γιά νά κρίνει τόν κόσμον. Ἦλθε σωτήρας καί λυτρωτής καί εὐεργέτης, θά ἔλθει Κριτής ἀπαραλόγιστος, Βασιλεύς αἰώνιος, ἀδιαμφισβήτητος, κραταιός Κύριος καί Δεσπότης. Ἦλθε κρύπτων τήν Θείαν δόξαν καί μεγαλοπρέπειάν Του, θά ἐπανέλθει μέ ἀπαστράπτουσα τήν δόξαν τῆς θεϊκῆς μορφῆς Του.

Τό πότε θά ἐπιστρέψει γνωρίζει μόνον Ἐκεῖνος. Ὡστόσον οἱ θεοφόροι Πατέρες μας πιστεύουν, ὅτι ἐπειδή ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου ἄρχισε ἡμέρα Κυριακή, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀναστήθηκε ἡμέρα Κυριακή, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο κατέβη κατά τήν Πεντηκοστή καί ἦταν ἡμέρα Κυριακή, ἡ Ἀποκάλυψις στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη ἐγένετο ἡμέρα Κυριακή καί τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι καί ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ θά γίνει ἡμέρα Κυριακή καί σέ ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, ὅταν οἱ πιστοί θά εἶναι συγκεντρωμένοι στό ὄνομά Του. Τότε θά ἔλθει νά τούς παραλάβει μαζί Του στήν αἰώνια δόξα καί εὐφροσύνη.

2. Αὐτή θά εἶναι ἡ ἐπισημότερη ἡμέρα γιά τόν Θεό καί γιά τούς Ἀγγέλους, τούς ἀνθρώπους καί τούς δαίμονες. Ὅταν ὁ Θεός θά φανερωθεῖ καί πάντες θά Τόν ἰδοῦν πρόσωπον πρός πρόσωπον. Αὐτή θά εἶναι ἡ ἐσχάτη Θεοφάνεια. Τό γεγονός ὅμως αὐτό τό μεγαλειῶδες καί συγκλονιστικό θά συνοδεύεται ἀπό πλῆθος ἄλλων ἐπί μέρους γεγονότων, πού θά προκαλοῦν θαυμασμό, ἔκπληξι, ἔκρηξι ἀνειπώτου καί ἀνεκλαλήτου χαρᾶς ἤ λύπης, ἀσύλληπτη εὐτυχία ἤ δυστυχία. Καί οἱ μέν δίκαιοι θά μακαρίζουν τούς ἑαυτούς των πού ἔζησαν μέ πίστι καί εὐσέβεια καί εἶδαν τόν Θεόν «καθώς ἐστί».Οἱ δέ πονηροί θά συστρέφονται λυπούμενοι, ὅτι δέν ἀξιώθηκαν νά γευθοῦν τήν χρηστότητα τοῦ Κυρίου καί νά γίνουν μέτοχοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

Ἡ ἐσχάτη αὐτή Θεοφάνεια θά κρίνει τούς ἀνθρώπους. Κι ὅσοι θά ἔχουν λάβει ἀπό τήν ζωή αὐτή τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά ἔχουν ἐνδυθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό θά ἔχουν παρρησία καί θά εἰσέλθουν ἕτοιμοι στήν «χαρά τοῦ Κυρίου».  Ὅσοι ὅμως ἐραθύμησαν στήν ζωή τους καί δέν ἐφρόντισαν νά ἀποκτήσουν δικαίωμα εἰσόδου εἰς τήν θείαν πανήγυριν θά ἀποκλεισθοῦν, ἐπειδή ὁ Θεός ὡς καθαρός καί ἅγιος δέν κοινωνεῖ μέ πονηρούς καί ἀκαθάρτους.

Γι᾽ αὐτό κι ὁ Κύριος μᾶς ἐτόνισε ἤ μᾶς ὑπέδειξε μέ ποιές προϋποθέσεις θά ἀξιωθοῦμε νά ἀπολαύσουμε τό μέγα ἐκεῖνο θέαμα καί γεγονός τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς φοβερᾶς. Μέ τήν τήρησι τῶν δύο ἐντολῶν: «Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριον τόν Θεόν σου μ᾽ ὅλη τήν καρδιά σου, μ᾽ ὅλη τήν ψυχή σου, μ᾽ ὅλο τό νοῦ σου καί μ᾽ ὅλη τήν δύναμή σου. Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου». Ὅταν ἀγαπᾶμε τόν Θεό σημαίνει, ὅτι Τόν σεβόμαστε, Τόν ἐμπιστευόμαστε, τόν ἀναζητᾶμε καί θέλουμε νά εἴμαστε κοντά Του, τηροῦμε τίς ἐντολές Του, ἀποδεχόμαστε τήν διδασκαλία Του, πράττουμε κατά τό ἅγιο θέλημά Του, Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τίς δωρεές Του καί Τόν λατρεύουμε σ᾽ ὁλόκληρη τήν ζωή μας. Ὅταν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας ὅπως τόν ἑαυτό μας, τότε μοιραζόμαστε τά πάντα στή ζωή αὐτή μέ τούς ἄλλους. Αὐτό μᾶς ἐδίδαξε σήμερα ὁ Κύριός μας. Ὅπως Ἐκεῖνος μοιράσθηκε τήν δόξα Του μέ μᾶς, ζητεῖ κι ἀπό μᾶς νά μοιραζόμαστε μέ τούς ἀδελφούς μας τήν ζωή μας, τόν χρόνο μας, τά χρήματά μας, τά ἀγαθά μας, τίς ἱκανότητές μας, τά πάντα. Τότε θά Τοῦ μοιάζουμε καί θά ἔχουμε θέσι στήν βασιλεία Του.