Δικαιοκρῖτα, Σωτήρ, ἐλέησον καί ῥύσαί με τοῦ πυρός καί τῆς ἀπειλῆς, ἧς μέλλω ἐν τῇ κρίσει δικαίως ὑποστῆναι· ἄνες μοι πρό τέλους δι᾽ ἀρετῆς καί μετανοίας.
Ως ὁ Λῃστής ἐκβοῶ σοι τό Μνήσθητι· ὡς ὁ Πέτρος κλαίω πικρῶς Ἄνες μοι, Σωτήρ, κράζω ὡς ὁ Τελώνης· δακρύω ὡς ἡ Πόρνη· δέξαι μου τόν θρῆνον, καθώς ποτε τῆς Χαναναίας.
Τήν σηπεδόνα, Σωτήρ, θεράπευσον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, μόνε ἰατρέ· μάλαγμά μοι ἐπίθες καί ἔλαιον καί οἶνον, ἔργα μετάνοιας, κατάνυξιν μετά δακρύων.
Τήν Χαναναίαν κἀγώ μιμούμενος, Ἐλέησόν με, βοῶ, τῷ Υἱῷ Δαυίδ· ἅπτομαι τοῦ κρασπέδου ὡς ἡ Αἱμορροοῦσα κλαίω ὡς ἡ Μάρθα καί Μαρία ἐπί Λαζάρου.
Τό τῶν δακρύων, Σωτήρ, ἀλάβαστρον ὡς μύρον κατακενῶν ἐπί κεφαλῆς κράζω σοι ὡς ἡ Πόρνη τόν ἔλεον ζητοῦσα· δέησιν προσάγω καί ἄφεσιν αἰτῶ λαβεῖν με
κἰ καί μηδείς ὡς ἐγώ σοι ἥμαρτεν, ἀλλ᾽ ὅμως δέξαι κἀμέ, εὔσπλαγχνε Σωτήρ, φόβῳ μετανοοῦντα καί πόθῳ κεκραγότα· Ἥμαρτόν σοι μόνῳ, ἠνόμησα, ἐλεησόν με
Ω εῖσαι, Σωτήρ, τοῦ ἰδίου πλάσματος καί ζήτησον ὡς ποιμήν τό ἀπολωλός πρόβατον· πλανηθέντα ἐξάρπασον τοῦ λύκου, ποίησόν με θρέμμα ἐν τῇ νομῇ τῶν σῶν προβάτων.
Οταν Κριτής καθίσῃς ὡς εὔσπλαγχνος καί δείξῃς τήν φοβεράν δόξαν σου Χριστέ, ὤ ποῖος φόβος τότε! καμίνου καιομένης, πάντων δειλιώντων τό ἄστεκτον τοῦ βήματός σου.
|
Δίκαιε Κριτή καί Σωτήρα μου, ἐλέησε καί λύτρωσέ με ἀπ᾽ τή φωτιά καί τήν ἀπειλή, πού πρόκειται τή μέρα τῆς κρίσεως δίκαια νά ὑποστῶ. Λύτρωσέ με πρίν ἀπ᾽ τήν τελευταία μου στιγμή μέ τήν ἀρετή καί τή μετάνοια.
Αμ πως ὁ ληστής Σοῦ φωνάζω δυνατά τό «Μνήσθητι». Ὅπως ὁ Πέτρος κλαίω πικρά. Ὅπως ὁ Τελώνης κράζω: Λύτρωσέ με, Σωτήρα μου. Ὅπως ἡ Πόρνη δακρύζω. καί ὅπως παλιά τῆς Χαναναίας δέξου τό θρῆνο μου.
Τή σαπίλα γιάτρεψε τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, Σωτήρα μου, Σύ ὁ μοναδικός γιατρός. Βάλε μου κατάπλασμα καί λάδι καί κρασί ἔργα μετανοίας, κατάνυξη καί δάκρυα.
Τῆς Χαναναίας τό παράδειγμα κι ἐγώ ἀντιγράφοντας, φωνάζω δυνατά πρός τό Γιό τοῦ Δαβίδ: ἐλέησέ με. Ἀκουμπῶ στήν ἄκρη τοῦ ἐνδύματος, ὅπως ἡ Αἱμορροούσα. Κλαίω ὅπως ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία γιά τό Λάζαρο.
Αδειάζοντας στό κεφάλι σου ἐπάνω, Σωτήρα μου, ὡς μύρο τό ἀλάβαστρο τῶν δακρύων μου, Σοῦ φωνάζω δυνατά ὅπως ἡ Πόρνη, ζητώντας τή συμπάθειά Σου. Σοῦ προσφέρω τή δέησή μου καί ζητῶ νά λάβω τήν ἄφεση.
αν καί κανείς, ὅπως ἐγώ, δέν ἁμάρτησε σέ Σένα, σπλαχνικέ Σωτήρα μου, ὅμως δέξου με τώρα, πού μετανοῶ μέ φόβο καί μέ πόθο ψυχῆς φωνάζω δυνατά: Ἁμάρτησα σέ Σένα μόνο! Ἀθέτησα τό Νόμο! Ἐλέησέ με.
Λυπήσου, Σωτήρα, τό δικό Σου πλάσμα. Καί σάν ποιμένας ἀναζήτησε τό χαμένο πρόβατο. Ἐμένα πού πλανήθηκα, γλύτωσέ με ἀπ᾽ τοῦ λύκου τά δόντια. Κάνε κι ἐγώ νά τρέφομαι ἀπ᾽ τό λιβάδι τῶν δικῶν Σου προβάτων.
Οταν θά καθίσεις, ὡς σπλαχνικός Κριτής καί θά δείξεις, Χριστέ μου, τή φοβερή δόξα Σου, τί φόβος τότε ἀνέκφραστος ἀπ᾽ τό καμίνι πού θά καίει! Ὅλοι θά τρέμουν γιατί δέν θά μποροῦν νά ὑποφέρουν τό κριτήριό Σου.
|