Τήν ἄμετρόν σου εὐσπλαχνίαν
οἱ ταῖς τοῦ ἅδου σειραῖς
συνεχόμενοι δεδορκότες,
πρός τό φῶς ἠπείγοντο,
Χριστέ,
ἀγαλλομένῳ ποδί,
Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον.
Βλέποντας
τήν ἄμετρη εὐσπλαχνία σου,
Χριστέ,
ὅσοι στίς ἁλυσίδες τοῦ ἅδη
ἦσαν δεμένοι,
μέ βιάση
κι ἀγαλλίαση
ἔτρεχαν.
Νά ἔρθουν πάσχιζαν,
σέ Σένα,
τό Φῶς τό ἀληθινό˙
κι ἀλαλάζοντας
τά χέρια χτυποῦσαν
γιορτάζοντας
μέ ἀσυγράτιτη χαρά,
Πάσχα Αἰώνιο.
