Τόν πρό ἡλίου Ἥλιον,
δύναντά ποτε ἐν τάφῳ,
προέφθασαν πρός ὄρθρον,
ἐκζητοῦσαι ὡς ἡμέραν,
Μυροφόραι κόραι
καί πρός ἀλλήλαις ἐβόων΅
ὦ φίλαι,
δεῦτε τοῖς ἀρώμασιν ὑπαλείψωμεν
σῶμα ζωηφόρον καί τεθαμμένον΅
σάρκα ἀνιστῶσαν
τόν παραπεσόντα Ἀδάμ,
κείμενον ἐν τῶ μνήματι΅
ἄγωμεν, σπεύσωμεν, ὥσπερ οἱ Μάγοι
καί προσκυνήσωμεν
καί προσκομίσωμεν τά μύρα ὡς δῶρα
τῶ μή ἐν σπαργάνοις,
ἀλλ' ἐν σινδόνι ἐνειλημένῳ΅
καί κλαύσωμεν καί κράξωμεν΅
ὦ Δέσποτα, ἐξεγέρθητι,
ὁ τοῖς πεσοῦσιν παρέχων ἀνάστασιν.
Τόν Ἥλιο Χριστό,
'Εκεῖνον πού ἔδυσε στόν τάφο
πρίν βασιλέψει ὁ ἥλιος ὁ φυσικός,
ἀποζητοῦσαν τά βαθιά χαράματα,
σάν νά 'ταν κιόλας μέρα μεσημέρι,
κόρες πού μῦρα ἔφερναν πολύτιμα
κι ἔλεγε ἡ μιά στήν ἄλλη:
Ἄς πᾶμε, φίλες μου,
μ' ἀρώματα νά ἀλείψουμε
τό σῶμα ἐκεῖνο πού, ἄν καί ζωντανό,
βρίσκεται κάτω ἀπό τή γῆ θαμμένο.
ἀνθρωπο πού ἔχει ἀναστήσει
τόν πεσμένο Ἀδάμ,
ἐκεῖνον πού πραγματικά
βρίσκεται μεσ' τό μνῆμα.
Ἄς πᾶμε κι ἄς βιαστοῦμε, ὅπως οἱ Μάγοι,
γιά νά Τόν προσκυνήσουμε
μῦρα ἀντί γιά δῶρα προσφέρουμε
σ' Ἐκεῖνον, πού τώρα πιά
δέν εἶναι στά σπάργανα
μά σέ σεντόνι τυλιγμένος.
Νά κλάψουμε καί μ' ὅλη τήν ψυχή μας
νά Τοῦ βροντοφωνάξουμε:
Δέσποτα Κύριε, ἀναστήσου,
'Εσύ πού στούς πεσμένους
χαρίζεις τήν ἀνάσταση.
