Τῆς πέμπτης Κυριακῆς ἀπό τό Πάσχα πάλι τό ἑορτολογικό θέμα δίδεται ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού ἀναφέρεται στόν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Σαμαρείτιδα (Ἰω. 4, 5-42). Εἶναι ἀπό τά ἐκλεκτότερα κομμάτια τοῦ Εὐαγγελίου. Στόν διάλογό Του μέ τήν ταπεινή γυναῖκα τῆς Σαμαρείας ὁ Κύριος βρίσκει τήν εὐκαιρία νά ἀποκαλύψῃ τίς πιό ὑψηλές ἀλήθειες. Τήν ἰδιότητά Του ὡς Μεσσίου, τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς λατρείας, τήν δροσιστική δύναμι τῆς χάριτός Του. Καί πάλι στό δοξαστικό τῶν αἴνων κατά ἀριστοτεχνικό τρόπο σκιαγραφεῖται τό ἱερό ἐπεισόδιο:
«Ἡ Πηγή τῆς ζωαρχίας,
Ἰησοῦς ὁ Σωτήρ ἡμῶν,
ἐπί τήν πηγήν ἐπιστάς
τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ,
πιεῖν ἐζήτει ὕδωρ
παρά γυναικός Σαμαρείτιδος.
Τῆς δέ τό ἀκοινώνητον
τῶν Ἰουδαίων προσειπούσης,
ὁ σοφός δημιουργός
μετοχετεύει αὐτήν
ταῖς γλυκείαις προσρήσεσιν
μᾶλλον πρός αἴτησιν τοῦ ἀϊδίου ὕδατος.
Ὅ καί λαβοῦσα
τοῖς πᾶσιν ἐκήρυξεν εἰποῦσα·
Δεῦτε, ἴδετε
τῶν κρυπτῶν γνώστην καί Θεόν,
παραγενόμενον σαρκί
διά τό σῶσαι τόν ἄνθρωπον».
