logo


Θεοφάνους Κεραμέως

Ὁμιλία ΣΤ΄- (Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ)

Περὶ τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας

 

(J.-P. Migne, Patrologia Graeca t. 132, 218C-236B)

 

 

λλην πόθεσιν ρμημένος προοίμιον  τοῦ  λόγου ποιήσασθαι, ξετράπην  πρὸς  λλο  τὸν  νον, ὦ θεοσύλλεκτε θίασε! πιβαλών γρ  τὸν  φθαλμὸν  πρὸς  τὸν  εώνυμον της κκλησίας χορὸν, καὶ κενον «δών τὸν  τόπον το δελφο ἡμῶν  ὅν πρὸ μικρο τὸ  τοῦ θανάτου ξεθέρισε δρέπανον, λυγγίασα δακρύων πλησθείς. Εμὶ γρ οκ νδρεος νταγωνίσασθαι  πρὸς  τῇ ν δι θανάτου τν φίλων διάζευξιν, λλ’  τεχνῶς φιλόσοφος, κα λέγχει με ατίκα καταῤῥέον τὸ δάκρυον. Καὶ ναστρέφεται τ σπλάγχνα καὶ καρδία σπαράσσεται λογιζομένου τς ζως  ἡμῶν τὸ κύμορον. Ἆρα γρ οὐ  σκις ἀδρανεστέρα τ μέτερα; Οκ φίπταται καθάπερ πατηλοτινες ὄνειροι; Πο τὸ εδος κενο τὸ εροπρεπές; πο τς λικίας το εστατον; πο τν φθαλμν ἡ λαμπρότης μετρία μαρμαίρουσα τῇ  γλαυκοτητι; πο τς ρινὸς τὸ ρέμα γρυπὸν καὶ βασιλικὸν κατΠλάτωνα; πο ἡ  επρεπς πολιά, καὶ τὸ γλυκύ τῆς μιλίας καὶ χαρίεν; Τί μ λέγω τὸ μεζον; πο ποικίλη τῆς ψαλμωδίας μμέλεια; τίνα γρ οκ ἔθελγεν ν τος ψαλμικος σμασι καταμιγνύων τς χάριτας; Ἆρ' οὐ  τατα πάντα παρῆλθεν, ς νύπνιον ξεγειρομένου, καί, πέσβη, κα ᾤχετο ; λλ' κείνῳ μν παράσχοι Θεὸς τς αωνίους σκηνάς, καὶ τὴν φειλομένην τοῖς δικαίοις νάπαυσιν · μες δ τς συνήθους διδασκαλίας ψώμεθα. Τ καιρ κείνῳ « πορεύετο ὁ ησοῦς ες πόλιν καλουμένην Ναΐν. « πειδήπερ μῖν εἰς διδακαλίαν πρόκειται σήμερον, ἡ  το ν τῇ  πόλει Ναΐν, ναβεβιωκότος νεανίου πόθεσις (ταύτην γρ ὁ ερὸς Λουκς φηγήσατο), φέρε, θεοσύλλεκτον θροισμα, ζητήσωμεν πρότερον , τί βούλεται τῷ Σωτῆρι τν νεκρν ἡ  νάστασις. Εἰ γρ πεπίστευται ς θάνατος ἀπὸ  τν φθαρτν καὶ γηΐνων  πρὸς  παθ ζων μετάγει  τὸν  νθρωπον (φιλανθρωπία γρ γέγονεν ἡ  το θανάτου τιμωρία κατ τὴν Θεολόγου φωνήν, τὴν προσαφθεῖσαν τῇ  ψυχ τν λόγων φύσιν ποκαθαίρουσα), τς ρα εεργεσία  τὸν  παξ λυθέντα τς πιπόνου ταύτης ζως αθις παγάγειν  πρὸς  ταύτην τὴν πολυπαθῆ βιοτήν; φαμν τοίνυν πατρικας κολουθοῦντες φωναῖς, ὡς μν οκονομία  τοῦ  Θεο καὶ Σωτρος ν, ργοις πιστώσασθαι τὴν νάστασιν, ἵνα μ δι λόγων μόνων, λλά καὶ δι’ ργων πιδειχθ. Ἐπεὶ δ μέγα καί, πρ πίστιν ἦν τὸ θαῦμα τς ναστάσεως, δι τν κατωτέρων ρξάμενος ρέμα πς, τὴν πίστιν τν νθρώπων προσερεθίζει τος μείζοσι, καθάπερ οτν μειρακίων διδάσκαλοι καταλλήλως τος διδασκόμενους νάγοντες, τέως μν πλὰ τ στοιχεα διδάσκουσι · προεθισθέντα δ τς συλλαβς κπαιδεύουσι, καὶ οτω π τς λέξεις, καὶ τος λόγους νάγουσιν. Οτω κα ο Κύριος πρότερον μν τς νόσους θεραπεύει, καὶ φυγαδεύει δαιμόνια, εἶτα τὴν ἴασιν δίδωσι τος βεβλαμμένοις τ ασθητήρια, μεττατα τὴν γείαν χαρίζεται τος δι νόσων πεγνωσμένων τ θανάτῳ γειτνιάσασιν, ς τῇ το Πέτρου πενθερ, καὶ τῷ τοῦ  κατοντάρχου παιδί. Οτω προοδοποιήσας τς ναστάσεως τὸ μυστήριον δι τοῦ  παρόντος θαύματος νακαλύπτει τοτο τρανώτερον. Ἦν τις πόλις κατὰ τὴν Ἰουδαίαν Ναΐν παῖς ἦν ἐν αὐτῇ μονογενὴς χήρᾳ τινί, μαινομένην γάρ ἄντικρυς εἰ τὰς ἐν τούτῳ φωνὰς τοῦ Νυσσαέως ἀμείψαιμι. Ἦν οὖν ὁ παῖς οὐκ ἔτι τοιοῦτος, οἷος ἐν μειρακίοις εἶναι ἀλλ’ ἤδη ἐκ παίδων εἰς ἄνδρα τελῶν. Νεανίαν αὐτόν τὸν ὀνομάζει τὸ Εὐαγγέλιον, πολλά δι’ ὀλίγων διηγεῖται ἡ ἱστορία. Θρῆνος ἄντικρύς ἐστι, τὸ διήγημα. Χήρα, φησίν, ἡ τοῦ τεθνηκότος μήτηρ. ὁρᾷς τὸ βάρος τς συμφορς; πς ν λίγοις ὁ λγος τὸ πάθος ξετραγώδησε. Τί γρ στι τὸ λεγμενον; Οὐκ ἦν ατς παιδοποιΐας λπιὶς τὴν π τῷ  κλείποντι συμφορν θεραπεύουσα · χήρα γρ ἡ γυν, οὐκ εχε  πρὸς  τερον ντ το κατοιχουμένου βλέπειν · μονογενς γὰρ τόκος. σον δ τὸ πτούτου κακὸν, ῥᾴδιον συνιδεν τ μ ποξενομένῳ τς φύσεως. Μόνον ν ὠδῖσιν κενον γνώρισε, μόνον τας θηλας τοτον τιθηνίσατο, μόνος ατ φαιδράν ποίει τὴν τράπεζαν, μόνος ἦν τς κατ  τὸν οκον φαιδρότητο; ἡ  πόθεσις, παίζων, σπουδάζων, σκούμενος, φαιδρυνόμενος ν προόδοις, ν παλαίστραις, ν συλλόγοις νεότητος. Πν ὅτι μητρὸς ὀφθαλμος γλυκ τε, καὶ τίμιον, μόνος κενος ἦν. δη το γάμου τὴν ραν γων, το γένους ὄρπηξ, τῆς διαδοχς κλάδος, ἡ  βακτηρία το γήρως. λλὰ καὶ τς λικίας προσθήκη λλος θρνος. Ὁ γρ νεανίαν επὼν, τὸ νθος επε τς μαρανθείσης ρας. ρτι τος ούλοις ποχλοάζοντα, οπω  τοῦ  πώγωνος δι βάθους ποπιμπλάμενον, τι τῷ κλλει τν παρειν ποστίβοντα. ράσμιος ν, καποθούμενος πᾶσιν ὁ παῖς. Αἱ παρθένοι πηύχοντο τοιούτου νυμφίου γενέσθαι μόζυγες · α ὑπὸ  ζυγόν, τοιούτους χειν υούς. Ο γέροντες τῷ νεανίᾳ προσεχον, ὡς οκείῳ παιδί. Ἡ δὲ χήρα μήτηρ χαιρε θαμιν περιπλεκομένη τῷ  υἱῷ, καὶ φιλοσα τ πτο χείλους νθος καὶ τς παρεις τὸ ρύθημα, κατος βοστρύχους ποτ μν ναπλέκουσα, ποτέ δὲ ἀνεῖσα ταῖς αὔραις περισοβολεν. Τάχα που ἡ  θλία, καὶ νύμφην γαγεῖν φαντάζετο τῷ  καλ νεανία. Καὶ τς παρθένους περιεσκόπει κλεγόμενη τὴν κρείττονα, καὶ  τὸν  στέφανον νειροπόλει, καὶ τὴν παστάδα, καὶ  τὸν  μέναιον. Ἦπου  καὶ ὅρκος ἦν ατῇ ἐν τος τν λόγων μφιβόλοις ὁ πας, οτως ναίμην του μονογενος μου υοῦ, οτω  τὸν  κείνου φιλήσαιμι στέφανον, οτω παίδων κείνου γενοίμην τροφὸς, οτω τας το υο χερσὶν ἡδέως ναποψύξαιμι. λλ' ἡ  μν μήτηρ οτως νέπνει μόνον μυνονουχὶ  τὸν  παίδα, τὸ γλυκ ατ παραμύθιον. Ὁ δὲ φόνος ῥαγδαος πιπεσών, πισκόπτει τς χρηστοτρας λπίδας ναρπάσας ατὸν  τς ζως ἐν ατ τῇ νεότητι. Βαρ δ τι καὶ τραγικὸν πάθος τῇ  μητρσυνηνέχθη. Τίνα γρ ψυχν σχηκέναι νομίζετε τὴν δειλαίαν κείνην μητέρα, ε τέως εχε ψυχήν, ὁρσαν ψυχοῤῥαγοῦντα  τὸν  φίλτατον, κα τ σχατα πνέοντα, κα μόλις πισκήπτοντα τῇ  μητρὶ τ τελευταῖα, καὶ συντακτήρια ; Πς παραστήσω τῷ λόγω ὅπως μν νέος τῷ  σφοδρῷ πυρετῷ κατ βραχ μαραίνετο, ἡ  δ μήτηρ παρίστατο περιδεής, καὶ πότρομος, πηνθρακωμένη τ σπλάγχνα, πεφριγμένη τ χείλη, κεκαρμένη τήν κόμην, γυμν τστέρνα, παρακάλυπτος τήν κεφαλήν, λπίδι, καφόβῳ μεριζομένη, νατενίζουσα τῷ παιδ σκαρδαμύκτω καὶ κεχῃνότι τῷ βλέμματι, καὶ σπερ ατῷ συνεκπνέουσα, ως κατ βραχ ποῤῥεούσης ατοτς το σώματος ξεως, κα τν φυσικν τόνων λαττου μένων, καὶ δαπανουμένου το πνεύματος πας ναπέψυξε ; Πς εδε; πς πέμεινε ; πς οὐ συναπλθε τῷ τελευτήσαντι; μέ γον τοσοῦτον πτέρωσεν ἡ  νάμνησις, ς δοκεν παρεναι τῷ τόπ, καὶ ὁρᾷν τ το δράματος. μν οὖν πόλις Ναΐν πᾶσα συνέῤῥει ἐπὶ τῇ  εσκομιδῇ τοῦ νέου, καὶ θρος γεγόνει πολύς, καὶ θρνος ἦν συμμιγής, νδρν ομωγ γυναικν ὀλολυγή, παρθένων κωκυτὸς, παίδων κλαυθμυρισμος, πάντα δακρύων νάμεστα. δ νέκυς κειτο κταθεὶς ἀπὶ  τοῦ  σκίμποδος πτιος, οἷα πεύκη τις ψίκομος, ἤ  κυπάρισσος ἦν νέμων διέσεισε προσβολή, κα αταῖς ῥίζαις ἐξήπλωσεν. λεεινὸν θέαμα, καὶ δακρύων πόθεσις ρτι μν τὸ τς παρεις ῥόδον μεταβαλν εἰς  χρότητα, δεικνς δ κα οτω  τοῦ  κάλλους τ λείψανα.

δ θλία μήτηρ οἷς ποίει, κα ος φθέγγετο, πλέον τν εἰς  ατν βλεπόντων πεσπᾶτο τ δάκρυα. σπερ τις ρνις πορθουμένους ὁρῶσα τούς νεοσσος ὄφεως προσερπύσαντος, περιπτται τὴν καλιν περιτρύζουσα, καὶ μύνειν οκ χουσα. Κα τάχα ττο Μιχαίου ν ατῇ πεπλήρωντο· « Κόψεται καὶ θρηνήσει, περιπατήσει νυπόδητος, κα γυμνποιήσεται κοπετὸν  ς δρακόντων, καὶ πένθος ς θυγατέρων Σειρήνων.» Γενομένη γρ ὑπὸ  το πάθους παράφορος, κα οον κβακχευθεσα τῷ παρ’ λπίδα κακῷ περιενόστει τς γυιάς, κατέξαινε τς πολις, σπάρασσε τς παρεις, λίθοις παίουσα, κα στέρνα, καὶ κεφαλήν, μαστος πεδείκνυ τοὺς θρέψαντας, καὶ  πρὸς  τὸ πλθος νθυποστρέφουσα ἥπου, φησὶν, τος το υοῦ μου γάμους ἰδεῖν, ὦ παρόντες, συνεληλύθατε, καὶ χορεύσοντες κατε  τὸν μέναιον, κα τς χαρς μοι κοινωνσαι προεθυμήθητε ; Χάρις μν τς προθυμίας ὑμῖν· λλ' ὁ νυμφίος καθεύδει  τὸν  γάμον παναινόμενος. Τατα λεγε, καὶ τος ὄνυξι τς παρεις περιδρύφουσα, αματων μοῦ, καὶ δακρύων πέσταζε πίδακα, καὶ περιστείχουσα το κειμένου  τὸν  κράββατον, ς ζῶντι τ νεκρ διελέγετο. Τίνα ταύτην, υέ μου, τίνα ταύτην βαδίζεις δόν τὴν μακρν τε κα νεπίστροφον ; τς ἡ  τοσαύτη ταχυτς περὶ τὴν νάλυσιν; λάνθανον ρα φανταζομένη σοί, τέκνον, οὐ θάλαμον, λλά θάνατον, καὶ λαμπάδα φάψαι οὐ γαμήλιον  οἴμοι ἀλλ’ ἐπιτάφιον. Μάτην ὠνειροποόλουν στεφάνους, καὶ νύμφην, κα παιδίον ς τάχος ἰδεῖν. Ἡ  δ γενέσθαι πενθερ προσδοκήσασα, οδμήτηρ κατονομάζομαι. Οἴμοι! ομοι! ὅτι τὸν  σὸν θάνατον εδον γώ, τις φελον ν τας σας ναποψύξαι χερσί, καὶ τας σας πικηδείαις τιμηθναι προόδοις. ς μακάριαι γυνακες, ὅσαις τελευτώσαις περιίστανται παδες. Ἵνα τί μέχρι ταύτης τηρήθην τς θέας ; Πότε μοι πανήξεις, ὦ σπλάγχνον ἐμόν; τότε σε πάλιν πόψομαι; Τατα λεγούσης πᾶσα μήτηρ θρήνει, κα ο πατέρες ὠδύροντο. ς δ τς πύλης τς πόλεως ξω γένοντο,  τοῦ  πλήθους πιφερομένου τῇ  κφορᾷ, μακρόθεν ἰδοῦσα τος  τὸν  τάφον ρύττοντας, μμανὴς ἐπί  τὸν  κράββατον εται· καὶ περιχυθεῖσα τῷ πτώματι, καὶ μέλεσι μέλη τος  τοῦ  παιδὸς τ αυτῆς συναρμόσασα, πρὶξ εχετο καὶ γοερος κατησπάζετο θρήνοις · τοιοτος σολέγουσα, τέκνον, θάλαμος τοιμάζεται, τοιαύτη σοι παστὰς καλλωπίζεται; γρεο, φίλτατε, κα γηραιμητρ πάκουσον. ποτίναξον  τὸν  βαρν τοτον ὕπνον,  τὸν  ώρως πενεχθέντα σοί. Οἴκτειρον μητρὸς πολιάν, καὶ σπλάγχνα φρυγόμενα. Ομοι ! σιωπς, κα τὸ γλυκ στόμα κατέσχε σιγή, καὶ ζόφος περικέχυται τας λαμπάσι τν φθαλμν ; καὶ οὐ  μν πὸ λίθον οκήσεις τραχύν, κα σκότος βαθύ, γὼ σβλέψω  τὸν  λιον; Ομενουν, οκ ἔστιν εκός.  Πρὸς τῷ σῷ τάφῳ πήξομαι τήν καλύβην, κα τάχα μοι φανήση, καὶ λαλοντος κούσομαι, μλλον ο συνταφήσομαι σοί, ποθούμενε, καὶ τος σος νεαρος ὀστέοις, σάρκες γηραια συντακήσονται. Οτως πετραγῴδει μ πισπεσαι συγχωροσα τοῦ νεκροῦ τὴν κηδείαν, λλ' μφορεῖσθαι τοῦ πάθους ζητοῦσα ἐπὶ πλεῖστον ατῷ τος ὀδυρμούς παρατείνουσα. Ἀλλ’ πείπερ ρ τος μν φθαλμος κ συμπαθος διανοίας τεγγομένους τος δάκρυσι, κἀμοὶ δ τῇ  μνήμη τς φωνς τόνος κκόπτεται, φέρε τ οάκρυα τν φθαλμν πομάξαντες π τὸ τῆς στορίας μετέλθωμεν χαριέστατον. μν ον τοῦ νέου ψυχ τούτου,  τὸν  το ᾅδου χρον διήρχετο,  τὸν σκοτεινον κενον κα ρειδῆ, καὶ γν περιεπόλει, ς ο μοχλο κάτοχοι αώνιοι, ς επε τν προφητῶν ὁ φυγὰς. Ἴετο δὲ ὁ Σωτήρ ἐκ τῆς Καπερναούμ ρτι  τὸν  το κατοντάρχου παῖδα τεθεραπευκώς, ν δυσμας το βίου γενόμενον. ετο δ πεζ βαδίζων, ς θος ατῷ, κα βάδην τὴν δοιπορίαν ποιούμενος, μα μν διδάσκων μς μ νυβρίζειν τὸ σεμνὸν τς καταστάσεως τάκτῳ βαδίσματι, μα δ καὶ θαῤῥν, ς ε κα τάφῳ κατακρύψαιεν  τὸν νεκρόν, ναστήσει τοτον σπερ  τὸν  Λάζαρον· καὶ ἰδν τὴν χήραν οτως μίγυμνον, αματι φυρωμνην καὶ δάκρυσιν, σπλαγχνίσθη ὁ φύσει φιλάνθρωπος ἐκ τς νούσης ατῷ περ  τὸν  νθρωπον ἀγαθότητος, καί, φωνν φίησι τῇ  γυναικὶ ὄντως θείας χάριτος μπλεων «Μ κλαε·» ὦ θείᾳ φωνή τοσοῦτον χθος λύπης κουφίσασα ! ε γρ τις τερος μ κλαίειν ατ πετέλλετο, ρα οκ ν πέπτυσε τν νουθέτησιν, κα ς χθρον τὸν  νουθετοντα παρηγκωνίσατο; κμάζουσα γρ λύπη, παραμυθητικν λόγων στὶν νεπίδεκτος, σπερ τά τῶν ῥευματικν νοσημάτων κακοηθέστερα, παυξάνεται μλλον πρν πεπανθναι θεραπευόμενα. Επε γρ ἴσως δριμ τι πιδοσα, καὶ βλοσυρν · ὦ τς καιρίας νθρωπε ! ὁρᾷς οον κάλλος ὁ θάνατος  πρὸς  ρας μάρανεν, καὶ τι πειμι τῇ  γ κατακρύπτουσα τὸ μὸν φς, τς ζως μου τὴν γκυραν, καὶ ς ἐπὶ μετρίῳ τινὶ πάθει φιλοσοφεν πιτάττεις, καί, μ κλαε, λαλες. Ὡς οικεν ξ δάμαντος ἤ σιδήρου τ σπλάγχνα  κεχάλκευσαι. λλ' οὐδεν τι πέπονθεν ἡ γυνή. μοῦ δ κουσε, «Μ κλαε,» καὶ σεσίγηκε. Διατί; τι σν τῷ Δεσποτικῷ λογῳ, καὶ γλυκεία τις παραψυχὴ ἐνέσταξεν ν τῇ  ταύτης ψυχῇ,  πρὸς  γαθήν λπίδα τὸν νον ατς διεγείρουσα. στη ον  πρὸς  το μέλλον οσα μετέωρος. λλὰ τί μ θᾶττον πάγω τὸ γλυκύ τῆς διηγήσεως, κα παράδοξον; ρχεται τοίνυν ὁ τς ζως Χορηγός, πτεται τς σοροθείᾳ χειρ· οἱ δὲ βαστάζοντες στησαν. ᾮοντο γρ ἴσως ἐθέλειν ατὸν  σπάσασθαι  τὸν  νεκρόν. «Νεανία, σοὶ λέγω, γέρθητι. « Κα ατίκα, ὤ το θαύματος ὁ μν ᾅδης λελυτο, ἡ  δ ψυχ κ τν νεκάδων ἀνέσθορε, καὶ ὁ νεκρὸς νεκάθισε, κα το κραββάτου φήλλατο, καὶ γίνεται πάντα καινά, καὶ παράδοξα. Ὁ κάρωνιας τάφος μεινε κενοτάφιον ο ρύττοντες τὸ πτύον ῥίψαντες, καὶ τὴν δίκελλαν,  πρὸς  τὸ παρξον τρεχόν, τ δάκρυα εἰς  χαράν καὶ θαμα μετήγοντο. Τος συνελθόντας δέος εχε μετ’ κπλήξεως, κα τινες, ομαι, τν κουφότερων τος αυτν πέματτον φθαλμούς, ς ν νείρῳ ταῦτα βλέπειν οἰόμενοι. ο μακαρίᾳ μήτηρ κείνη, κατος ποσὶ  τοῦ  Δεσπότου καλινδουμένη, κα θατέρᾳ χειρὶ τῷ παιδὶ περιπλεκομένη πίστει κατέχουσα, καὶ δι πάντων μετήμειπτο τὸ πένθος εἰς γαλλίασιν. Κα να συνέχω τὸ πν, εἶδεν ὁ λιος τότε τὸ Δαβιδικὸν κενο πληρούμενον, μητέρα π τέκνῳ εφραινομένην, καὶ  τὸν  τς ζως Δοτήρα, κα Θον ἡμν ησον δοξαζόμενον. μν ον παράδοξος ατη θαυματουργία ὧδε κατληξε, πλεστα τς μετέρας ψυχς φελήσασα, κα μλλον ὅσοι κατανυγέντες, συμπαθείας στάξατε δάκρυον, ὅπερ καθαρτικὸν εναι τν ψυχικν ῥύπων πιστεύομεν.

Οκ μουσον δ σως μεταβαλεν τὴν στορίαν εἰς θικὴν θεωρίαν · οτω γρ μφοτέρωθεν τήν ὠφέλειαν καρπωσόμεθα. καστος αυτὸν  ννοήσατω τς χήρας υἱὸν καταστάσεως δηλαδ χηρευούσης δικαίου φρονήματος εἰς  τὸν  τς πραξίας τάφον λεεινῶς κφερόμενον ὑπὸ  τν φιλορυπάρων δαιμόνων, καὶ τν τὴν ψυχν κακς βασταζόντων παθν τῆς σαρκός. Τς ον γένοιτο σωτηρίας λαβή; Τὸ κ μετανοίας κ τν μμάτων δάκρυον, ὅ στάζοντες κρουνηδὸν πευξώμεθα ν' ὁ Δεσπότης ψηται τῆς σορο νοητ παφῇ. Σορὸς δ τὸ πολυπαθές στι σμα, τὸ βαρύ, κα βρίθον φόλκιον· καὶ οτως οβαστάζοντες στήσονται, κα το δρόμου τς νεκροφόρου κακίας παυθήσονται. Ατῶν δ' μποδισθέντων τῆς  πρὸς  τὸ χερον ρμς ὁ νος ναστήσεται, καὶ ὡς μητρὶ ποδοθήσεται τῇ  νω ερουσαλήμ. Κακενο δ δεῖ μ παρελθεν νεπίσκεπτον, ὅ γέγονε μν στορικς, δήλου δ τι πνευματικόν. Ὁ μν γρ Θεσβίτης προφήτης, κα τούτου γεγονώς φοιτητς παῖδας τελες τεθνηκότας νέστησαν, μν τὸν τς Σαραφθίας, ὁ δ  τὸν  Σουμανίτιδος. δὲ Δεσπότης κα Κύριος ησος οτε τος ν νηπιώδει λικίᾳ, οὔτε τος χρνῳ καταγηράσαντας ξήγειρε· τν τε γρ τς χήρας υὸν νεανίαν νομάζει τὸ Εαγγέλιον, καὶ ἡ  θυγάτηρ αείρου νεάνις ἦν δωδεκαετής. Tὶ ον κ τούτων ψηλότερον διδασκόμεθα; Ὡς προφητικς λόγος  πρὸς  τελες ν, καὶ σαγωγικος τν κατ νόμον ζώντας νηπιώδη ζωήν, ος ζωοποίει θνήσκοντας τῇ  παραβάσει τν νομικν ντολν. δ Χριστὸς τὴν τελειωτικν διτο Εαγγελίου παρέχων ζωήν, τς τελείας φάπτεται ψυχς, ζων νοερν ατῇ παρεχόμενος, τις διαβᾶσα τὴν νηπιώδη κατάστασιν, κα δι τς πνευματικς λικίας κμάσασα, οκ παλαιώθη τῇ  ῥυτίδι τς μαρτίας καταγηράσασα. Κα τοτο ανίτεται λέγον τὸ σμα τὸ Σολομώντειον · «Διὰ  τοῦτο οἱ νεάνιδες γάπησὰν σε. « Επερ ον καὶ ἡμῶν ψυχ νεάζει, μήτε ὑπὸ  νεότητος ναισθητοσα κανηπιάζουσα, μήτε ὑπὸ γήρως δρανοσα  πρὸς  τὴν το καλο κατανόησιν, φάψεται ατς ὁ διδασκαλικὸς λόγος, καὶ ναστήσει  τοῦ  σκίμποδος τὴς μαρτίας, καὶ μετασχεν παρασκευάσει τν αωνίων γαθν, ν γένοιτο πάντας μς πιτυχεν χάριτι  τοῦ  ζωογονοντος μς Κυρίου κα Θεο καὶ Σωτρος μν ησο Χριστο· ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα καὶ τιμ σν τῷ  νρχῳ Πατρὶ καὶ τ ζωοποιῷ Πνεύματι, νν κα εί, καὶ  εἰς τοὺς αἰώνας τν αώνων. μήν.