Ἡ δερμάτινη Ἡρωδιάδα
στήν ἑορτή τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κάρας
τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
(29.8.2016)
Τά γεγονότα τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κάρας τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ ἐξιστοροῦνται ἀπό τούς ἱερούς εὐαγγελιστές. Οἱ πιστοί τιμοῦμε τόν Πρόδρομο τόν ὁποῖο ἐγκωμίασε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. λέγοντας, ὅτι γυναίκα δέν ἐγέννησε μεγαλύτερο ἄνθρωπο ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή.
Μέ τήν ἑορτή ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἐπιδιώκει νά προσέξουμε ἐμεῖς νά μήν μιμηθοῦμε τά τοῦ Ἡρώδου, πού εἶναι δυνατό νά συμβοῦν κατά ἕνα διαφορετικό τρόπο.
1) Ὁ δημιουργός Θεός ἔδωσε στό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὡς νόμιμη σύζυγο τήν ἀρετή, ὥστε νά εὐφραίνεται μέ τίς πνευματικές ἡδονές. Οἰκεῖες στόν νοῦ ἡδονές κατά τούς ἀσκητικούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι:
α΄. ἡ θεωρία τῶν προσόντων τοῦ Θεοῦ, τῶν ἰδιωμάτων Του.
β΄. Ἡ μελέτη τῶν λόγων Του.
γ΄. Ἡ γνώση τῶν λόγων τῶν ὄντων.
δ΄. Τό μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
ε΄. Ἡ μέλλουσα δόξα
2) Ὅταν ὁ νοῦς ἀπορρίψει τήν ἀρετή πού εἶναι ἡ πρεπωδεστάτη κατά φύση σύζυγος του καί τίς πνευματικές ἡδονές, τότε στρέφεται πρός τά πάθη τῆς ἁμαρτίας καί τῆς κακίας, ὅπως ὁ μοιχός στήν παράνομη σύζυγο.
3) Ὅταν ὁ νοῦς ἀποδεχθεῖ καί προσλάβει ὡς παράνομη σύζυγο τήν κακία ἐπιθυμώντας τίς ἡδονές τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας τότε ἐμφανίζεται ὁ Ἡρώδης, πού σημαίνει δερμάτινος, δηλαδή τό χοϊκό ἤ σαρκικό ή κοσμικό φρόνημα.
4) Ὁ Θεός ὅμως στέλλει τόν Ἰωάννη κήρυκα τῆς μετανοίας, ὅπως συνέβη στήν περίπτωση τοῦ Ἡρώδη πού εἶναι ἡ χάρη τοῦ λογικοῦ καί τῆς συνειδήσεως πού τοῦ φώναξε τό «οὐκ ἔξεστι σοι». Ἔτσι ἡ συνείδηση καί τό λογικό ἐλέγχει τόν ἄνθρωπο ὅταν δέν τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀποστρέφεται καί ἐγκαταλείπει τίς πνευματικές ἡδονές τῆς ἀρετῆς καλώντας σέ μετάνοια.
5) Ὅταν κυριεύσει τόν νοῦ ἡ ἐπιθυμία τῆς ἁμαρτίας, τότε τό σαρκικό φρόνημα φυλακίζει ὅπως ὁ Ἡρώδης τόν Ἰωάννη, πού εἶναι ἡ χάρη τοῦ λογικοῦ πού μᾶς δόθηκε ἀπό τό Θεό γιά νά ἐλέγχει καί νά ἐπιπλήττει τήν συνείδηση τοῦ ἁμαρτάνοντος γιά νά ἀποφύγει τόν ἔλεγχο
Ἡ ἁμαρτία φυλακίζει τήν χάρη τοῦ λογικοῦ, διότι ἐπιδιώκει νά ἀφανίσει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή φοβᾶται μήπως ὁ νοῦς ἀπό τόν ἔλεγχο ἀπορρίψει τήν κακία καί ἐπανέλθει στήν ἀρετή.
Ἡ φυλάκιση καί ἡ αἰχμαλωσία τοῦ νοῦ ἐπιτυγχάνεται μέ τίς ἡδονές τῆς σαρκός, τήν μέθη, τήν πορνεία, τήν κακή ἐπιθυμία καί τίς λοιπές.
6) Φυλακισμένος ὁ νοῦς ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός ἀποκτᾶ τήν δι’ ἕξη τοῦ κακοῦ πού τόν ἀποκεφαλίζει καί τόν ὠθεῖ στήν ἀπόγνωση.
7) Ἀπόγνωση εἶναι ὁ φόνος τῆς χάριτος τοῦ λόγου,
Ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Ἰωάννου, ὅταν ὁ Χριστός πληροφορήθηκε τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Ἰωάννου ἀνεχώρησε ἀπό τήν περιοχή ἔτσι καί στό νοῦ ὅταν κυριευθεῖ ἀπό τήν ἀπόγνωση τότε ἀναχωρεῖ ἡ σωτηρία, τό φῶς καί ἡ ζωή.
Γιά νά μή συμβεῖ τοῦτο ἄς σπουδάσουμε νά ἀποφύγουμε τό σαρκικό φρόνημα τήν δερμάτινη Ἡρωδιάδα καί νά ἐνστερνιζόμαστε τήν ὁμόλογον τήν νόμιμη τοῦ νοῦ ὁμόζυγο τήν ἀρετή πού εἶναι ἡ θυγατέρα τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.
