Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ
Δ α ν ι ή λ
«Εὐλόγηοον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ»
(Ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία: τῆς Ἀρχῆς τῆς ’Ινδίκτου)
Ἕνας χρόνος πέρασε: Ἕνας χρόνος λιγώτερος ἀπ᾿ τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Ἕνας χρόνος, ποὺ δὲ θὰ ξαναγυρίσει πιά. «Πάει ὁ παλαιός μας χρόνος». Ἕνας χρόνος, ποὺ δὲ θὰ τὸν ξαναβροῦμε παρά μόνο στὸ δικαστήριο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δώσουμε λόγο, πώς τὸν περάσαμε: Στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἢ στὴν ἁμαρτία. Φίλοι τοῦ Θεοῦ ἢ ἐχθροί Του.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἦλθε στόν κόσμο γιά νά κηρύξει «ἐνιαυτόν Κύριον δεκτόν» (Λουκᾶ δ΄, 19). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δηλαδή ἦλθε νά ἀναγγείλει στούς ἀνθρώπους ὅτι ἀρχίζει ἡ περίοδος πού ὁ Κύριος θά φέρει σωτηρία στό λαό Του. Ἡ περίοδος αὐτή ἐγκαταστάθηκε ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί θά ἐκτείνεται ἕως τήν δευτέρα Παρουσία Του πού θά εἶναι τό τέλος τοῦ παρόντος αἰῶνος, ἀλλά γιά τόν κάθε ἄνθρωπο τό τέλος τῆς ζωῆς του κλείνει αὐτή τήν περίοδο τῆς σωτηρίας μετά ἀρχίζει ἡ περίδος τῆς κρίσεως. Συνεπῶς κατ’ αὐτά τά δεδομένα ἡ περίοδος τῆς σωτηρίας περιλαμβάνει καί τόν Νέο Χρόνο.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει τούς πιστούς πῶς νά ἀξιοποιήσουν τόν καιρό πού χαρίζει ὁ Θεός συμπεριφερόμενοι εὐσχημόνως μέ τήν κοσμιότητα δηλαδή πού ταιριάζει στόν Θεό καί στό θέλημα Του πού δηλώνεται μέ τίς ἐντολές Του (Πρός Ρωμαίους ιγ΄, 11-14)
Ἔφθασε λοιπόν ἡ Πρωτοχρονιά πού ἐνῶ εἶναι φυσικό γεγονός ἀποκτᾶ καί πνευματικό νόημα. Αὐτὴ εἶναι μιὰ µέρα χαρᾶς καὶ ἑορτῆς, ὅτι μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Κύριος γιά νά μᾶς φέρει τήν σωτηρία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἕνας εὔχεται στὸν ἄλλο τὰ χρόνια πολλά, προσφέρει δῶρα, κάνει καὶ δέχεται ἐπισκέψεις. Χαιρόμαστε κυρίως γιά τήν πνευματική αὐτή δωρεά τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ ἕνα ὅμως καλὸ χριστιανὸ ἡ ἡμέρα αὐτὴ πρέπει νὰ ἔχει ἕνα βαθύτερο νόημα. Γιὰ τὸν παλιό χρόνο, ποὺ φεύγει πρέπει νὰ κάνει μιὰ ἀνασκόπηση καὶ γιὰ τὸν καινούργιο, ποὺ ἔρχεται ἕνα σχέδιο. Μιὰ ἀνασκόπηση γιὰ νὰ βρεῖ τὶς ἐλλείψεις του καὶ ἕνα σχέδιο γιὰ νὰ διορθώσει τά σφάλματά του. Μιὰ ἀνασκόπηση γιὰ νὰ δῆ τί ἔκανε καὶ ἕνα σχέδιο γιὰ νὰ ἐπανακτήσει τὰ χαμένα.
Ἕνας χρόνος πέρασε, ἕνας καινούργιος χρόνος ἀνατέλλει θὰ εἶναι τὸ θέμα τῆς μελέτης μας.
1. Ὁ χρόνος πού τελειώνει
α) Π ό σ ο τὸ κ α θ ε τ ὶ τ ε λ ε ι ώ ν ε ι, καὶ τελειώνει γρήγορα. Ποῦ εἶναι τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας; Πέρασαν σάν ἄνεμος. Ὁ χρόνος περνᾶ καὶ δὲν ξαναγυρίζει. Εἶναι σὰν τὸ βέλος, ποὺ ὅταν φύγει ἀπὸ τὸ τόξο δὲν ξαναεπιστρέφει. Εἶναι σὰν τὸ ποτάμι, ποὺ τρέχει καὶ χάνεται στὸν ὠκεανό. Γοργόφτερο, ὠνόμασαν οἱ Νεοέλληνες ποιητὲς τὸ χρόνο. Πέρασαν λοιπόν καί γιά μᾶς τόσα χρόνια χωρὶς νά τὸ καταλάβουμε, σά νά ἦταν χθές.
Ὅπως πέρασαν τόσα χρόνια θὰ περάει καὶ ὁ καινούργιος χρόνος πού θά μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὴν αἰωνιότητα, ὅπου ὁ χρόνος δὲ θά περνᾶ καὶ δὲ θά ὑπάρχη χρόνος, ἀλλὰ μόνο παρόν! Αὐτὴ ἡ σκέψη τῆς αἰωνιότητος πρέπει νά μᾶς ἀναγκάσει νά ὑποβάλουμε στόν ἑαυτό μας τὸ ἐρώτημα:
β) Π ῶ ς ἔ ζ η σ α τόν περασμένο χρόνο; Ἀγωνιῶδες ἐρώτημα, πού μᾶς ἀναγκάζει προτοῦ ἀπαντήσουμε νά ἐξετάσουμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ νά δοῦμε ἄν ὑπηρέτησαμε πιστά τὸν Κύριο; Ἄν φυλάξαμε τό νόμο Του; Ἄν καταβάλαμε προσπάθεια νά προοδεύσουμε στὴν ἀρετή; Ἄν ἀγαπήσαμε τόν πλησίον μας; Ἄν σεβαστήκαμε τούς ἀνωτέρους μας; Ἄν ἐκτελέσαμε τά καθήκοντά μας; Ἄν ἀντισταθήκαμε στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἂν τέλος μολύναμε τὴ συνείδησή μας, μὲ τὴν ἁμαρτία; Σὲ ὅλα αὐτὰ τά ἐρωτήματα πρέπει νὰ δώσουμε μία ἀπάντηση μέ εἰλικρίνεια καί γενναιότητα καὶ ἄν μὲν περάσαμε στήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ νά βγεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά μας γιά ᾿Εκεῖνον, ποὺ μᾶς ἔδωσε τό δῶρο αὐτό. Ἄν πάλι μᾶς βαρύνει ἡ συνείδηση, τότε χωρὶς νά χάσουμε τό θάρρος μας ἄς ἀνακράξουμε «Ἁμάρτησα, Κύριε, συγχώρησέ με».
Ὁ Μωϋσῆς, ὅταν πέρασε τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ἐρυθρά θάλασσα σῶο καὶ ἀβλαβῆ, φώναξε στὰ πλήθη: «Ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογήσωμεν τὸν Κύριον» (Ψαλµοῦ 113, 27). Ἐμεῖς, ποὺ ἐπιζήσαμε, ἂς δοξολογήσωμε τόν Κύριο. Κι ἐμεῖς τώρα, στὸ τέλος ἑνὸς χρόνου καὶ στὴν ἀρχὴ ἑνός καινούργιου, ὀφείλουμε νὰ ποῦμε στόν Κύριο μὲ ταπείνωση καὶ εὐγνωμοσύνη:
Ἕνα µεγάλο «εὐχαριστῶ» βγαίνει, Κύριε, ἀπό τά τρίσβαθα τῆς καρδιᾶς µας γιά ὅλα τά δῶρα, τά ὑλικά καὶ πνευματικά, ποὺ µᾶς ἔκανες κατά τὸν περασμένο χρόνο. Τί πρῶτο, τί δεύτερο ν᾽ ἀριθμήσουμε ἀπὸ τά πλούσια δῶρα Σου, ποὺ ἡ µεγάλη φιλευσπλαχνία Σου θέλησε νὰ μᾶς χαρίσει; Σ’ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός μας, γιὰ τοὺς ἀγαπητοὺς μας γονεῖς, γιὰ τοὺς καλοὺς μας φίλους. Σ’ εὐχαριστοῦμε, ποὺ μᾶς συγχώρησες ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, πού μᾶς ἔθρεψες μὲ τὸ Σῶμα Σου καὶ τὸ Αἷμα Σου καὶ πού μᾶς ἔδωσες τόσες σωτήριες ἐμπνεύσεις. Σὲ πόσους ἄλλους δὲν ἔδωσες τὰ ἴδια αὐτά δῶρα; Τί κάναμε ἐμεῖς γιά νά ἀμοιφθοῦμε μέ τόσες χάριτες; Τίποτα. Ἀπολύτως τίποτα. Μόνο ἡ μεγάλη καλωσύνη Σου Σὲ ἔκανε νὰ λυπηθεῖς τὴν ἐλεεινότητά μας. Γι’ αὐτὸ σ᾽ εὐχαριστοῦμε μέ ὅλη τὴν καρδιά μας.
2. Ὁ χρόνος ποὺ ἀρχίζει
Ὁ καινούργιος χρόνος προβάλλει μέ μυστηριώδη προσωπίδα. Τί μᾶς ἐπιφυλάσσει δὲν ξέρουμε. Ὅ,τι δήποτε ὅμως καὶ νὰ εἶναι ἄς τὸ δεχόμαστε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ μας, γιατὶ οὔτε μία τρίχα τῆς κεφαλῆς μας δὲν πέφτει χωρὶς νὰ τὸ θέλει.
Αὐτὸς κυβερνᾶ καὶ διέπει τά πάντα. Θέλουμε τὸ χρόνο, ποὺ θά μᾶς δώσει ὁ Κύριος, νὰ τὸν μεταχειρισθοῦμε γιὰ τὴ δόξα Του, γιατὶ ὁ χρόνος εἶναι ὠφελιμώτατο δῶρο, ἐπειδή:
α) Μέ αὐτὸ μποροῦμε νὰ κερδίσουμε μία αἰωνιότητα. Σκεφθήκαμε ποτὲ καλά, ὅτι μποροῦμε μὲ τὴν κάθε στιγμὴ νὰ ἐξαγοράσουμε τὴν αἰώνια εὐτυχία τοῦ Παραδείσου. Ἄν τὴν πολύτιιμη αὐτὴ στιγµή, πού μᾶς δίνει ὁ Κύριος τὴν ἐκμεταλλευθοῦμε καί θελήσουμε νά κάνουμε ἔργα σωτηρίας, αὐτὴ ἡ στιγμὴ θά µᾶς δώσει τὴν παντοτινὴ εὐτυχία σὲ μιὰ ἄλλη ζωή. Μιὰ στιγμὴ ἐξαγοράζει μία αἰωνιότητα. Πόσο λοιπὸν πολύτιμη εἶναι αὐτὴ ἡ στιγµή ! Ἀξίζει ὅσο ἀξίζει ὁ Θεός,
Ἡ σκέψη λοιπὸν ὅτι κάθε στιγμὴ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα θά μᾶς κάνει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ καὶ νὰ μὴν χάνουμε τὸν καιρό μας.
β) Θὰ προσπαθήσουμε μὲ τὸν καινούργιο χρόνο, ποὺ μᾶς δίδει ὁ Θεὸς νὰ ἐπαναρθώσουμε τά σφάλαματά μας. Ὁ ὀδοιπόρος, ποὺ ἔχασε τὸν καιρὸ του σὲ ἀνωφελεῖς σταθμεύσεις, ὅταν βραδυάζει καί βλέπει, ὅτι δὲν ἔφθασε στὸν προορισμὸ του ἐπιταχύνει τὸ βῆμα του καὶ στὴν ἀνάγκη ἀρχίζει καὶ τὸ τροχάδην. Τό ἴδιο ἔχουμε νά κάνουμε κι ἐμεῖς τώρα.
Δὲν θὰ ἀναβάλουμε πιὰ γιὰ ἀργότερα. Τὸ ἀργότερα μπορεῖ νὰ μὴν μᾶς δοθεῖ.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Γραφὴ συμβουλεύει: «Μὴ ἀφυστερήσης ἀπὸ ἀγαθῆς ἡμέρας» (Σοφία Σειράχ ιδ΄ 14). Μὴν ἀφήσεις νὰ χαθεῖ μιὰ καλὴ εὐκαιρία. Ὅ, τι μπορεῖς νὰ κάνεις σήμερα μὴν ἀναβάλλης γιὰ αὔριο. Ὁ αὐριανὸς σου καιρὸς, ἄν σοῦ δοθεῖ, θὰ ἔχει ἄλλο σκοπὸ.
Μὲ τὰ μαθήματα τοῦ παρελθόντος θὰ ἐνατενίσουμε τὸ μέλλον. Θὰ ἐξετάσουμε ποιὲς ἦταν γιὰ μᾶς οἱ ἀφορμὲς, ποὺ μᾶς ὀδήγησαν στὴν ἁμαρτία καὶ μὲ κάθε τρόπο θὰ προσπαθήσουμε νὰ τὶς ἀποφύγουμε. Τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος, ποὺ ἔρχονται στὴ σκέψη μας δὲ θὰ εἶναι γιὰ νὰ μᾶς ρίξουν στὴ μαύρη καὶ ἄγονη ἀπελπισία, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι ἡ διαγωγή μας κατὰ τὸ Νέο Χρόνο πρέπει νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τοῦ περασμένου.
Εὐλογημένο ἀπὸ τὸν Θεὸ τόν Νέο Ἔτος
