Κήρυγμα γιά Κυριακή 17.1.2016
Κυριακή ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκᾶ ιζ΄ 12-19)
Οἱ εὐεργετημένοι
Στήν διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου γιά τούς Δέκα λεπρούς τῆς αὐριανῆς Κυριακῆς περιγράφεται ἡ πραγματική στάση τῶν εὐεργετηθέντων πρός τόν εὐεργέτη. Πόσες καί πόσες φορές στήν ζωή μας δέν ἔχουμε εὐεργετηθεῖ καί κυρίως εἴμαστε εὐεργετημένοι ἀπό τόν Θεό πού μᾶς χάρισε τήν πίστη, τήν ἀγωνιστικότητα, τήν υἱοθεσία. Ἄς δοῦμε ὅμως μέσα ἀπό τό εὐαγγέλιο τό θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας γιά νά διδαχθοῦμε.
«Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; ». Ὁ ἕνας γύρισε μέ συγκίνηση καί ἀγαλλίαση. Πέφτει στά πόδια τοῦ εὐεργέτου του καί τά φιλάει, τά λούζει μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Ὅπου να΄ ναι θά πρέπει νά φανεῖ καί ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος, κι οἱ ὑπόλοιποι πού ἔγιναν μέ τρόπο θαυμαστό καλά. Ἔτσι θά περίμενε κανείς. Ἀλλά ἡ ὥρα περνᾶ κι οἱ ἄλλοι δέν φαίνονται. Κι οὔτε πρόκειται ποτέ νά φανοῦν.
Ἔφυγαν ... Ἦταν μαζί ὅταν ἱκέτευαν γιά τήν θεραπεία. Ἀφοῦ τήν πῆραν, οἱ δρόμοι τους χωρίσθηκαν. «Ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν. Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ, εἰ μη ὁ ἀλλογενής οὗτος ; »
Καί δέν εἶναι μόνον οἱ ἐννέα. Εἶναι σειρά ἀτελείωτη. Κι ὅλοι βιάζονται καί φεύγουν. Σημαδεμένοι μέ μία ἄλλη εἶδους λέπρα: τήν ἀγνωμοσύνη. Εἶναι ἡ φάλαγγα τῶν εὐεργετημένων ἀπό τόν Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν γύρισαν νά τοῦ ποῦν «εὐχαριστῶ». Δέν ἀποκλείεται στήν ἀρχή κάποιο ἀτροφικό συναίσθημα εὐγνωμοσύνης νά φύτρωσε στήν ψυχή τους. Ὅμως γρήγορα μαράθηκε. Ἡ μορφή τοῦ εὐεργέτου ἔσβησε ἀπό τήν μνήμη τους.
Εἶναι κάτι πού βλέπουμε καί ψηλαφοῦμε καθημερινά στήν ζωή. Ἴσως καί στήν προσωπική μας ζωή... Ἀντιμετωπίζουμε κατά τούς καιρούς φοβερές δοκιμασίες, ἀτυχήματα, θανατηφόρες ἀρρώστιες, ἐπαγγελματικά, οἰκογενειακά ἀδιέξοδα. Ἀπελπιζόμαστε, κλαῖμε, ἱκετεύουμε, ὑψώνουμε τήν φωνή μας «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Κύριε χανόμαστε. Ἀπό πουθενά δέν ἐλπίζουμε βοήθεια, βάλε τό χέρι σου. Ἀπό πουθενά δέν ἐλπίζουμε βοήθεια. Βάλε τό χέρι σου! Ὅταν ὅμως ἔρθει ἡ ποθητή λύση, περιοριζόμαστε σ’ ἕνα ἁπλό «δόξα σοι ὁ Θεός !». Περισσότερο σάν ἀναστεναγμό ἀνακουφίσεως, παρά σάν προσευχή δοξολογίας. Καί τρέχουμε πίσω, ὄχι ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά ἀπό τούς ἐννέα ἀγνώμονες λεπρούς. Οἱ περασμένες δυσκολίες ὑποτιμοῦνται, ὁ εὐεργέτης λησμονεῖται.
Προηγουμένως βέβαια σκεπτόμαστε ὅτι μόνο ὁ Θεός μποροῦσε νά μᾶς βγάλει ἀπό τό ἀδιέξοδο. Ὅταν ὅμως βγαίνουμε τά πράγματα ἑρμηνεύονται μέ ἕνα τρόπο ὀρθολογιστικό. Καί τό οὐσιαστικότερο, ἡ στοργή καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνο πού βρίσκεται πίσω ἀπό ὅλες αὐτές τίς περίφημες «συμπτώσεις » καί τά «ἀπρόοπτα» παραμερίζεται, ξεχνιέται.
«Εἷς δέ ἐξ αὐτῶν ἰδών ὅτι ἰάθη ὑπέστρεψε μετά φωνῆς μεγάλης δοξάζων τόν Θεόν». Δέν στάθηκε νά δεῖ τί θά κάνουν οἱ ἄλλοι. Αὐτός ἔβλεπε τό δικό του χρέος. Ἀμέσως μετά τό θαῦμα ἔτρεξε νά πέσει στά πόδια τοῦ εὐεργέτου του.
Μή παρασυρόμαστε κι ἐμεῖς ἀπό τό πῶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλο ἔστω κι ἄν εἶναι τά ἐννέα δέκατα. Ὁ καθένας μας ἔχει προσωπική εὐθύνη ἀπέναντί τοῦ εὐεργέτου του καί δέν τόν ἀθωώνει ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν πολλῶν.
Μήν ποῦμε ποτέ : «Ἀργότερα». Ἡ εὐγνωμοσύνη πρός τόν Χριστό ἔχει ἀπόλυτη προτεραιότητα. Πιθανῶς μερικοί ἀπό αὐτούς πού θεραπεύθηκαν νά σκέφθηκαν «πᾶμε πρῶτα νά τελειώνουμε μέ τήν ἐπικύρωση τῆς θεραπείας μας καί μετά βρίσκουμε τόν Ἰησοῦ». Ὅμως ξεχάσθηκαν στήν εὐτυχία τους καί τόν ξέχασαν γιά πάντα. Ἡ ἀναβολή γίνεται συχνά γιά πολλούς ἡ πόρτα πού τούς ὁδηγεῖ στήν ἀχαρακτήριστη χώρα τῆς ἀχαριστίας.
Τό «εὐχαριστῶ» ὁ εὐγνώμων λεπρός τό λέει μέ ὅλη του τήν ψυχή, μέ ὅλη τοου τό σῶμα μέ ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του. Νιώθει κανείς ὄχι ἁπλῶς τήν δύναμη καί τήν θερμότητα τῶν αἰσθημάτων, ἀλλά καί τήν εἰλικρίνεια, τό βάθος τῆς εὐγνωμοσύνης. Καί αἰσθάνεται ὅτι πρέπει νά κοκκινήσει, ὅταν συλλογίζεται τά δικά του τυπικά, ἐπιφανειακά «εὐχαριστῶ» πού κατά καιρούς ψελλίζει στή προσευχή του χωρίς τό συγκλονισμό τῆς ἀληθινῆς εὐγνωμοσύνης, χωρίς καμία γενναία ἀπόφαση νά κάνει κάτι μεγάλο γιά νά εὐχαριστήσει τόν εὐεργέτη του.
Εὐτυχῶς οἱ εὐκαιρίες δέν ἔλειψαν γιά νά μιμηθοῦμε τόν εὐγνώμονα λεπρό. Καθημερινά νέες δωρεές τοῦ Θεοῦ προστίθενται στήν ζωή μας. Μερικές δέ τόσο συνεχεῖς, ὥστε νά τίς θεωροῦμε αὐτονόητες, ὅπως π.χ. ἡ καθημερινή μας ὑγεία, τό καθημερινό μας ψωμί, ἡ οἰκογενειακή μας ἀγάπη κτ.λ. Ἄς τίς ἀναλογιζόμαστε πιό συχνά καί σοβαρά κι αὐτές καί τίς ἄλλες τίς πιό ἰδιαίτερες καί μέ θερμή εὐγνωμοσύνη ἄς δοξολογοῦμε τόν Θεό.
Τέλος ἡ εὐγνωμοσύνη δέν εἶναι μόνο καθῆκον καί χρέος. Εἶναι καί ἕνας ἰσχυρός μαγνήτης πού ἑλκύει νέα χάρη μεγαλύτερη εὐλογία Θεοῦ. «Ἀναστάς πορεύου, ἡ πίστη σου σεσωκέ σε» ἀπάντησε ὁ Κύριος. Βραβεύοντας τήν συμπεριφορά του, τοῦ χάρισε τό μεγαλύτερο δῶρο, τήν λύτρωση. Τήν σωτηρία ὁλόκληρου τοῦ ἑαυτοῦ του. Τίς ὑλικές εὐεργεσίες ὁ Θεός ἐν τῇ εὐσπλαγχνία του τίς προσφέρει σέ «πονηρούς καί ἀγαθούς». Τίς βαθύτερες ὅμως τίς ἐσωτερικές καί πνευματικές πού ἔχουν αἰώνια ἀξία τίς κρατάει μόνο γιά τίς εὐγνώμονες ψυχές.
