Κήρυγμα γιά Κυριακή 17.4.2016
Κυριακή (E΄ Νηστειῶν) (Μάρκου I΄ 32-45)
Ὁ Κύριος βαδίζει πρός τό μαρτύριο καί οἱ Μαθητές Του ὀνειρεύονται μεγαλεῖα. Τούς προλέγει τά σταυρικό θάνατό Του καί ἐκεῖνοι, χωρίς νά πολυκαταλαβαίνουν τήν τραγικότητα τῆς προφητείας, διαποτισμένοι ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα τῆς φιλοδοξίας, ποθοῦν τιμητικές διακρίσεις. Ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης σπεύδουν νά προλάβουν τούς ἄλλους στήν ἐξασφάλιση τῶν πρωτείων. «Διδάσκαλε, τοῦ λένε, θέλουμε νά μᾶς κάνεις κάτι πού θά σοῦ ζητήσουμε». «Τί θέλετε;» ἐρωτᾶ ὁ Χριστός. «Νά! Τοῦ ἀπαντοῦν τώρα πού θά δοξασθεῖς, πού θά καθήσεις σέ θρόνο βασιλικό, δῶσε μας τίς δύο πρῶτες θέσεις στό βασίλειό σου. Κάνε μας τήν χάρη νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά σου». Ὁ Κύριος τούς κοιτάζει περίλυπα: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», τούς ἀπαντᾶ μέ πόνο. «Ἐγώ σᾶς μιλῶ γιά θυσίες καί σεῖς λαχταρᾶτε πρωτοκαθεδρίες».
Ἔνοχες προσδοκίες. Πόσες καί πόσες φορές ὁ Χριστός ἀναγκάζεται νά ἐπαναλάβει τό ἴδιο παράπονο σέ πολλούς ὀπαδούς Του καί σήμερα. Πόσο μικροπρεπεῖς εἶναι συχνά οἱ πόθοι καί τά αἰτήματά μας ! Λαχταρᾶμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεῖα, δύναμη, χρήματα, δόξα, ἐπιβολή στόν κόσμο αὐτό. Καί τό τραγικό εἶναι ὅτι ζητᾶμε ἀπό ἐκεῖνον πού περιφρόνησε ὅλ’ αὐτά καί ἀποκάλυψε τήν μηδαμινότητά τους. Ὁ ἕνας ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά τοῦ ἐξασφαλίσει κέρδη πολλά. Ὁ ἄλλος δέν παύει νά ποθεῖ θέσεις καί ἀξιώματα στήν πολιτεία ἤ καί στήν Ἐκκλησία. Ὁ Κύριος τονίζει τήν θυσία κι αὐτός μηχανεύεται τό πᾶν γιά νά ἱκανοποιήσει τήν κενοδοξία του.
Ἀλλά ἀδελφέ μου συναισθάνεσαι ὅτι ἀπευθύνεσαι στόν ἅγιο, παντογνώστη Θεό; Τό βλέμμα του εἰσδύει στό βάθος τῶν πόθων σου, συλλαμβάνει τόν ἐγωϊστικό πυρήνα τους, ὅσο κι ἄν προσπαθεῖς νά τόν καλύψεις μέ διάφορα προσχήματα, ὅπως π.χ. ὅτι ἀγωνίζεσαι νά διακριθεῖς γιά τό... καλό τῶν ἄλλων. Ἐξέτασες ἄν οἱ πόθοι σου συμφωνοῦν μέ τό ἅγιο θέλημά του; Ἤ φαντάζεσαι ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά εἶναι ὑπηρέτης τῶν ὑλιστικῶν σου ἐπιδιώξεων καί ἀπαιτεῖς νά γίνει συνεργός τῶν ἰδιοτελῶν σου ἐλατηρίων, ἐκπληρωτής τῶν ἐγωϊστικῶν σου σχεδίων;
Σέ πόσες καί πόσες περιπτώσεις ὁ Κύριος εἶναι ἀναγκασμένος νά ἀπαντᾶ καί σήμερα σέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε! ». «Μοῦ ζητᾶτε νά ἐκπληρώσω τά ὄνειρά σας. Ἄν ὅμως μπορούσατε νά δεῖτε καθαρότατα πέρα ἀπό τούς καπνούς πού δημιουργοῦν τά πάθη, οἱ πλεονεξίες, οἱ φιλοδοξίες, τά πείσματα καί οἱ ἔχθρες σας, τότε θά ἀντικρύζατε μέ τρόμο πόσο καταστρεπτικά καί ἔνοχα εἶναι τά σχέδιά σας στά ὁποῖα ζητᾶτε τήν συμπαράστασή μου. Μή σᾶς κακοφαίνεται λοιπόν γιατί συχνά δέν ἀνταποκρίνομαι στά αἰτήματά σας. Διότι δέν ξέρετε τί ζητᾶτε».
Ἀντί γιά δίψα δυνάμεως, λαχτάρα διακονίας. Ἀλλά ἡ ἀρρώστια τῆς φιλοπρωτίας δέν εἶχε προσβάλει μόνο τούς δύο μαθητές. Ἡ ἀγανάκτιση πού ἐκδήλωσαν οἱ ὑπόλοιποι ἐναντίον τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, φανέρωνε ὅτι τό ἴδιο πάθος τυρρανοῦσε ὅλους. Τούς πείραζε ὅτι ἄλλοι τούς εἶχαν προλάβει. Τό φαινόμενο εἶναι συχνό. Ὅσοι σχολιάζουν πικρά τίς φιλόδοξες κινήσεις τῶν ἄλλων καί ἀγανακτοῦν συνήθως διψοῦν κι αὐτοί τήν δόξα, ζηλεύουν. Κι αὐτοί πού ἐπίμονα ζητοῦν τό προβάδισμα, κι ἐκεῖνοι πού ἐξανίστανται γιά τήν φιλοπρωτία τῶν διπλανῶν τους εἶναι λίγο-πολύ μολυσμένοι ἀπό τό ἴδιο μικρόβιο. Ἐπιθυμοῦν τήν προσωπική τους προβολή, ἀναγνώριση καί τιμή.
Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς κάλεσε κοντά Του καί τούς λέγει. Γνωρίζετε ὅτι ἐκεῖνοι πού θεωροῦνται ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν τά καταδυναστεύουν καί οἱ μεγάλοι ἄνδρες τους τά καταπιέζουν. Μεταξύ σας ὅμως δέ θά συμβαίνει τό ἴδιο. Ἀλλά ὅποιος ἀνάμεσά σας θέλει νά γίνει μεγάλος θά εἶναι ὑπηρέτης σας καί ὅποιος θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος θά εἶναι δοῦλος ὅλων. Τό πραγματικό μεγαλεῖο δέν βρίσκεται στήν ἔπαρση, στήν ἀλλαζονεία καί τήν καταπίεση τῶν ἄλλων. Δέν ἀποδεικνύεται μέ τίτλους καί τό θόρυβο. Ὑπάρχει μόνο στήν ταπεινοφροσύνη, στήν ἀγάπη, στήν σεμνή, ἡρωϊκή ἐξυπηρέτηση τοῦ πλησίον. Αὐτός εἶναι ὁ ἀσφαλής δρόμος γιά τήν κατάκτησή του.
Πρόκειται γιά μία ριζική ἀνατροπή τῶν καθιερωμένων. Προηγουμένως τό μεγαλεῖο μετριόταν μέ πόσους κανείς ἐξουσιάζει. Μετά τόν Χριστό μέ τό πόσους κανείς διακονεῖ. Κριτήριο τῆς μεγαλωσύνης εἶναι ἡ δύναμη, ἀλλά ἡ εἰλικρινής διακονία.
Πόσο ἐπαναστατικό εἶναι τό σύνθημα αὐτό φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, παρόλο πού πέρασαν τόσοι αἰῶνες ἡ πλειοψηφία τῶν χριστιανῶν δέν τό χώνεψε ἀκόμη. Ὅλο τό ἀκούει κι ὅλο μοιάζει νά τό λησμονεῖ. Εὐτυχῶς ὅμως οἱ στρατιές τῶν ἁγίων, τῶν γνωστῶν ἀγνώστων, ἔκαναν πραγματικότητα αὐτή τήν ἐπανάσταση τῆς ἀγάπης, βάζοντας τήν διακονία στήν ἐξουσία κι ὀμόρφηναν ἀληθινά τήν ἀνθρώπινη ζωή. Δέν ὑπάρχει πραγματικά μεγάλος μέσα στό Χριστιανισμό, πού νά μήν ἔζησε αὐτή τήν ἀρχή, νά εἶναι «διάκονος» καί «πάντων δοῦλος».
Στήν ἐποχή μας πού ἡ κοσμική νοοτροπία βρίσκεται σέ ἔξαρση, οἱ ἄνθρωποι εὔχονται καί προσπαθοῦν νά δίνουν ὅσο τό δυνατόν λιγότερα καί νά παίρνουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα : στήν δουλειά τους ἐκμεταλλευόμενοι τόν κόπο τῶν ἄλλων, στό σπιτικό τους μέ τήν ἐπιθυμία νά ἐξουσιάζουν σύζυγο, παιδιά καί συγγενεῖς. Σ’ αὐτήν τήν τάση χρειάζεται ριζική ἀναθεώρηση. Τό ὀρθό αἴτημα δέν εἶναι τί ἐξυπηρέτηση μπορῶ νά περιμένω ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά τί βοήθεια μπορῶ νά προσφέρω. Τό μεγαλεῖο πού ζητᾶμε ἀναμένοντας ἔκτακτες εὐκαιρίες, βρίσκεται στά χέρια μας, στήν καθημερινή ἁπλή πραγματικότητα, ὅταν εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακονοῦμε τούς ἄλλους χωρίς καμία ἀπαίτηση ἀνταποδόσεως καί ἀναγνωρίσεως. Ἀναλογισθεῖτε πόσο συντελοῦν στήν ἀνύψωση τῆς ζωῆς μας οἱ σεμνοί ἐκεῖνοι ἄνθρωποι πού χωρίς πολλά λόγια καί διαφημίσεις ἐξυπηρετοῦν καί θυσιάζονται γιά τούς ἄλλους. Θυμηθεῖτε τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας πού μέ τήν ταπεινόφρονη ἀγάπη τους ζωογονοῦν τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Καί τότε θά νιώσετε πιό βαθιά τί ὑπέροχος εἶναι ὁ δρόμος πού χαράζουν τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου: «Ὅς ἄν θέλη γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος».
Πρόκειται γιά ἕνα μεγαλεῖο ἐσωτερικό. Διότι εἶναι κάτι πού μᾶς κάνει νά μοιάζουμε οὐσιαστικά μέ τό Χριστό τόν μεγάλο «διάκονο» τῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνον πού δέν ἤθελε νά ὑπηρετηθεῖ ἀλλά νά ὑπηρετήσει καί νά δώσει τήν ζωή Του λύτρο ἀντί πολλῶν. Πρόκειται γιά τήν μεταμόρφωση τῆς ζωῆς μας σύφμωνα μέ τήν δική Του, γιά τήν ἀνύψωσή της πρός τόν τελικό της σκοπό, πρός τήν θέωση.
