Κήρυγμα 3.7.2016
Κυριακή B' Ματθαίου – (Ματθαίου δ΄ 18-23)
Ὁ Κύριος πρόκειται νά ἐπιλέξει τούς στενούς συνεργάτες του γιά τό τεράστιο ἔργο τῆς ἀλλαγῆς, τῆς μεταμορφώσεως καί ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου. Δέν κατευθύνεται γι’ αὐτήν τήν ἐκλογή στούς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικῶν ἰσχυρῶν, τῶν ἐντυπωσιακά εὐσεβῶν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ κέντρου τῆς Ἱερουσαλήμ, τούς ἀναζητεῖ μέσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἁπλό μέ φυσικό ἐλεύθερο ὁρίζοντα, «παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας».
Τί εἴδους ἀνθρώπους καλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιά τήν ἱστορική ἀναδημιουργία, πού σχεδιάζει γιά τήν ὑπόθεση τῆς Βασιλείας του;
Oἱ πρῶτοι στούς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι τῆς δουλειᾶς, ἄνθρωποι θετικοί καί δραστήριοι. «Ἦσαν γάρ ἁλιεῖς». Ψαράδες πού παλεύουν μέ τά δίκτυα τους. Πάνω στήν ἐργασία τούς συναντᾶ, πάνω σ’ αὐτή τούς προσκαλεῖ. Πρόκειται νά τούς ἀναθέσει δουλειά μέ ἀπαιτήσεις καί πρέπει νά εἶναι ψημένοι, ἐργατικοί.
Ὅσοι ἀγωνίζονται μέ τό ἀβέβαιο καί ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται φυσική τόλμη, ταχύτητα στίς κινήσεις καί ἐνέργειες. Καί οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές πού κοντά στήν λίμνη τῆς Γαλιλαίας κάλεσε ὁ Ἰησοῦς ἀνταποκρίνονται μέ ἰδιαίτερη ταχύτητα. «Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα, ἠκολούθησαν αὐτῷ». Εἶναι ἄνθρωποι ἐνθουσιώδεις καί τολμηροί, πού καταλαβαίνουν πολλά καί διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπό τά λόγια, πού μποροῦν μέ σωστό αἰσθητήριο νά ἀναγνωρίσουν τόν ἡγέτη, νά τόν ἐμπιστεύονται καί νά τόν ἀκολουθοῦν αἰσιόδοξα σέ μεγάλα σχέδια.
Ἀπό ὅσα γνωρίζουμε γιά τήν στενότερη ὁμάδα τῶν μαθητῶν, πού τελικά συγκέντρωσε γύρω του ὁ Χριστός δέν ἦταν δώδεκα πανομοιότυποι. Εἶχαν ὁ καθένας τους ἰδιαίτερη ἰδιοσυγκρασία. Ὁ Ἀνδρέας παρουσιάζεται νηφάλιο, ἥσυχος, ὁ Πέτρος πιό αὐθόρμητος καί ὁρμητικός, ὁ Ἰωάννης στοχαστικός, ὁ Θωμᾶς κριτικός κ.οκ. Ἀκόμη καί στόν στενό κύκλο τῶν δώδεκα ὑπάρχει μία ποικιλία χαρακτήρων. Ὁ Ἰησοῦς δέν ἀναζήτησε ἀποκλειστικά ἕναν ὁρισμένο ἀνθρώπινο τύπο, δέν ἐνοχλήθηκε ἀπό τίς ἰδιοτυπίες τῶν μαθητῶν Του, δέν θέλησε νά τίς καταργήσει. Τούς κάλεσε ὅπως ἦταν, τούς ἀξιοποίησε καί τούς ὁδήγησε στήν ἱεραποστολή καί τήν ἁγιότητα, τόν καθένα μέ τήν ἀτομικότητά του. Αὐτοί, λοιπόν, πού ἀπετέλεσαν τόν πρῶτο πυρήνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἦταν μία ζύμη ἀπό συνηθισμένο ἀνθρώπινο ὑλικό. Τό ἀποφασιστικό ἰδιαίτερο ὑπῆρξε ὅτι συγκεντρώθηκαν σταθερά γύρω ἀπό τόν Ἰησοῦ «ἵνα ὦσιν μετ’ αὐτοῦ». Αὐτό τούς ἔκανε οὐσιαστικά νά γίνουν κάτι ἄλλο. Ὕστερα ἀπό μακρά, συνεχή μαθητεία καί συμπόρευση μέ τόν Κύριο καί κυρίως μετά τήν Ἀνάσταση καί τήν Πεντηκοστή, ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀλλαγή μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅλα αὐτά εἶναι μία μεγάλη παρηγοριά γιά μᾶς τούς ἁπλούς ἀνθρώπους. Ὅλοι μποροῦμε νά διακονήσουμε μέσα στό σωτήριο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἁπλοί καί συνηθισμένοι κι ἄν εἴμαστε. Τά ἁπλά πράγματα μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Ἰησοῦς καλώντας τούς πρώτους μαθητές Του νά Τόν ἀκολουθήσουν καθορίζει τήν ἀποστολή τους, χρησιμοποιώντας προσλαμβάνουσες παραστάσεις ἀπό τόν κόσμο τους. «Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τό μέλλοντικό στό ὁποῖο τούς καλεῖ τό συνδέει μέ τό παρελθόν. Αὐτό πού θά γίνουν μέ αὐτό πού εἶναι. Ἀπό ἁπλοί «ἁλιεῖς» θά γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Στό μέλλον θά ἀσχολοῦνται πιά μέ τούς ἀνθρώπους. Ὄχι ἄλλο μέ τό θάνατο τῶν ψαριῶν, ἀλλά μέ τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος χρησιμοποιεῖ συχνά κτυπητές ἀντιθέσεις γιά νά γίνει πιό παραστατικός. Ὁ λόγος του ἔχει ἀμεσότητα μέ τήν ζωή. Ὅταν οἱ συνομιλητές του σκέπτωνται τό θερισμό, τούς μιλάει γιά τόν πνευματικό θερισμό. Κοντά στό πηγάδι κάνει λόγο στή Σαμαρείτιδα γιά τό τρεχούμενο νερό, τό «ὕδωρ τό ζῶν». Παίρνει ἀφορμή ἀπό τά ἄμεσα ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀνθρώπου γιά νά προωθήσει τό μήνυμά του. Ἔτσι ἀγγίζει τόν καθένα στό ὑπαρξιακό του κέντρο καί ἐπιτυγχάνει τό ἀνώτατο σημεῖο δεκτικότητος μέσα ἀπό τίς πιό ἁπλές καί κοντινές παραστάσεις.
«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στή ριζικά νέα τους κλήση τή λέξη «ἁλιεῖς» διότι ἀπό τήν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θά πρέπει νά ἀξιοποιηθεῖ ἡ πείρα καί τό ἦθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλός ψαράς ἔχει ἰδιότητες καί γνώση, πού πρέπει νά διατηρήσει ὁ «ἁλιεύς τῶν ἀνθρώπων».
Διαθέτει ὑπομονή καί ἐπιμονή. Ξέρει νά περιμένει. Δέν ἀδημονεῖ γιά γρήγορα ἀποτελέσματα. Δέν ἀπογοητεύεται ἀπό τήν ἀποτυχία τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης προσπάθειάς του. Ξαναδοκιμάζει.
Χρειάζεται καρτερία καί ἀντοχή. Τό νερά δέν εἶναι πάντα ἥσυχα καί ὅταν θυμώνουν δημιουργοῦν τρομερό κίνδυνο. Τά πλοῖα, τά δίκτυα, τά ξενύχτια, οἱ τρικυμίες θέλουν γερά κορμιά, γερά νεῦρα, ψυχραιμία καί καρτερικότητα.
Ἀναπτύσσει τήν αἴσθηση τῆς καταλληλότητας τοῦ χρόνου. Δέν εἶναι ὅλες οἱ ὥρες τό ἴδιο κατάλληλες γιά ψάρεμα. Εἶναι σημαντικό γιά ὅποιον εὐαγγελίζεται τό λόγο τοῦ Θεοῦ γιά ὅποιον προσεγγίζει ἀνθρώπους νά διακρίνει σωστά. Πότε πρέπει νά μιλᾶ, πότε νά ἐνεργεῖ καί πότε νά σιωπᾶ. Ὅσο γιά τήν μέθοδο προσεγγίσεως τῶν «ἁλιέων», ξέρει ὅτι πρέπει νά κρατᾶ τόν ἑαυτό του ὅσο γίνεται ἀθέατο. Ἀποφεύγει νά προβάλλει τό ἄτομό του. Στούς ἀνθρώπους δέν παρουσιάζει τόν ἑαυτό του ἀλλά τόν Θεό.
«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό στό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου καί σ’ αὐτό ἔχουν κληθεῖ ὄχι μόνο οἱ κληρικοί ἀλλά καί οἱ θεολόγοι, καί ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅλοι οἱ πιστοί ἀνεξαρτήτως τῆς ἐπί μέρους ἐργασίας τους πρέπει στό ἑξῆς νά βλέπουν σάν βασικό θέμα καί ἐνδιαφέρον τους τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἔμφαση δέν βρίσκεται τόσο στό «ἁλιεῖες», ὅσο στό «ἀνθρώπων». Ἀπό τήν ἐπαγγελματική γνώση καί πεῖρα ἄς κρατήσουμε ὅ, τι πιό θετικό ὑπάρχει μέ τελικό πάντοτε στόχο νά ὁδηγήσουμε τόν ἄνθρωπο (τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους) στόν Θεάνθρωπο.
