Κήρυγμα 31.7.2016
Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου– (Ματθαίου θ΄ 1-8)
Πονεμένοι ἀδελφοί, προσέξτε τό μήνυμα. Ἐσεῖς πού μένετε γιά μῆνες ἤ καί γιά χρόνια στό κρεββάτι. Ἐσεῖς πού πονᾶτε καί λειώνετε κοντά στόν ἄρρωστο συγγενῆ ἤ φίλο σας. Ἐσεῖς πού ἐπωμισθήκατε τήν ἱερή ἀποστολή ν’ ἀπαλύνετε τόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀκοῦστε:
Ὁ Χριστός δέν πολέμησε μόνο τήν ἀρρώστια τῆς ψυχῆς μας. Ἀντιμετώπισε καί τήν ἀρρώστια τοῦ Σώματος. Χαρίζοντας ὑγεία καί εὐεξία. «Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ ᾿Ιησοῦς ...θεραπεύων πᾶσαν νόσον» (Ματθ. δ΄ 23).
Ἀπό τήν ἐποχή ἐκείνη μέχρι σήμερα ἡ ἀρρώστια δέν σταμάτησε, οὔτε ἡ φθοροποιός ἐπίδρασή της στό ἀνθρώπινο σῶμα.
Στό διάστημα αὐτῶν τῶν αἰώνων ἀναπτύχθηκε ἰδιαίτερα ἡ Ἰατρική. Ἀτελῶς στά χρόνια ἐκεῖνα. Σήμερα, ἐπιστήμη, χωρίς ἀρχή καί τέλος. Ἱκανή ν’ ἀντιμετωπίσει μέ τίς γνώσεις της καί τά σύγχρονα τεχνικά μέσα πολλές ἀπό τίς πιό δύσκολες καταστάσεις. Στήν διάθεσή της τά τεράστια νοσοκομεῖα καί τά χίλια δυό δημιουργήματα τοῦ νεώτερου πολιτισμοῦ.
Αὐτό μᾶς ἐπηρέασε. Μᾶς θάμπωσε. Ἐξαρτήσαμε ἀποκλειστικά καί μόνο ἀπό τήν Ἰατρική τήν θεραπεία καί τήν ὑγείας μας. Παραμερίσαμε τόν Θεό. Ἔτσι μόλις μᾶς συμβεῖ τό παραμικρό, μόλις νιώσουμε τόν ἐλάχιστο κλονισμό στήν ὑγεία, σκεπτόμαστε μονάχα τόν Ἰατρό, τό νοσοκομεῖο. Εἴμαστε ἀποφασισμένοι μπροστά στά πόδια τῆς Ἰατρικῆς νά καταθέσουμε τά χρήματά μας- καί αὐτά πού ἔχουμε καί αὐτά πού δέν ἔχουμε- καί τήν ἐμπιστοσύνη μας. Διότι πιστεύουμε πώς αὐτή καί μόνη εἶναι ἱκανή νά μᾶς βοηθήσει νά ξαναβροῦμε τό χαμένο θησαυρό, τήν ὑγεία μας. Ἀλλά ἡ θεοποίηση τῆς Ἰατρικῆς ἀποτελεῖ ἀσθένεια τῆς σημερινῆς νοοτροπίας.
Μερικές βασικές διαπιστώσεις παρμένες ἀπό τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ, κι ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα, θά μᾶς βοηθήσουν νά κατανοήσουμε τό λάθος. Στήν πρώτη διαπίστωση μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Παλαιά Διαθήκη. Ἡ Ἰατρική ἐπιστήμη μᾶς λέγει, ὅπως κι ὅλες οἱ ἐπιστῆμες, εἶναι δῶρο Θεοῦ στό ἀνθρώπινο γένος. «καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφία Σειράχ λη΄, 6). Ὁ Δημιουργός μέ τήν πανσοφία του καί τήν ἀπέραντη δύναμή του ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τήν ἐπιστήμη γιά νά χαίρωνται τά θαυμαστά του ἔργα καί νά τόν δοξάζουν. Καί «Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα...ἐν αὐτοῖς ἐθεράπευσε καί ἦρεν τόν πόνον αὐτοῦ» (τοῦ ἀνθρώπου) (στίχ. 4,7). Καί ἀκόμα ὅταν ἀσκεῖται ἡ Ἰατρική ἐπιστήμη Αὐτός ἀόρατα καθοδηγοῦσε τήν πορεία τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς. Διότι δέν ὑπάρχει ἀπολύτως τίποτε πού νά γίνεται χωρίς τήν θέλησή του, εἶναι παράλειψη λοιπόν νά ἀπευθυνώμαστε ἀποκλειστικά στήν Ἰατρική καί νά ἀγνοοῦμε τόν ἐμπνευστή καί δωρητή της. Ἡ δεύτερη διαπίστωση εἶναι πώς οἱ δυνατότητες τῆς Ἰατρικῆς ἔχουν τά ὅριά τους. Συχνά ἀκόμη καί σήμερα λέει τό «δέν ξέρω». Καί ἀκόμη πιό συχνά τό «δέν μπορῶ». Ἔρχονται στιγμές πού σταματᾶ μπροστά στόν ἄρρωστο ἄνθρωπο γιατί δέν εἶναι σέ θέση νά τοῦ προσφέρει καμμία θετική κι ἀποτελεσματική βοήθεια. Μένει τό ἴδιο ἀδύναμη, σάν τήν ἰατρική τῶν περασμένων ἐποχῶν. Κι ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νά προσθέσουμε τήν τρίτη διαπίστωση. Πιό πάνω ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη στέκεται ὁ παντοδύναμος Θεός. Αὐτός χωρίς νυστέρια καί φάρμακα μπορεῖ νά «ἐγείρει ἄνθρωπον ἐκ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ».
Ὅταν ὁ Κύριος περπατοῦσε στήν γῆ μας μ’ ἕναν καί μόνο λόγο του ζωογονοῦσε σβησμένα βλέμματα, στερέωνε παράλυτα μέλη, δρόσιζε ψημένα ἀπό τόν πυρετό μέτωπα. Ἡ θεία του παντοδυναμία ἔδιωχνε μέ εὐκολία τήν ἀρρώστια, τόν πόνο καί χάριζε ἀμέσως τήν ὑγεία χωρίς ἐνδιάμεσο στάδιο ἀναρρώσεως. «Ἐθεράπευσε πᾶσαν νόσον», διηγεῖται ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής. Καί «ὅσοι ἄν ἤπτοντο αὐτοῦ ἐσώζοντο» (Μάρκου στ΄ 56). Μέ μία ὅμως προϋπόθεση, τήν πίστη. Ἔπρεπε οἱ ἄρρωστοι πού θά πήγαιναν σ’ αὐτόν νά ἔχουν θερμή καί ἀκλόνητη πίστη. Πίστη στήν ἀγάπη του, στήν παντοδυναμία του, στήν θεία του Ἀποστολή.
Αὐτή τήν πίστη ἐκφράζει, ἀλλά καί δυναμώνει, ἡ καταφυγή στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ προσέλευση στήν Θ. Κοινωνία, ἰδιαίτερα δέ στίς περιπτώσεις ἀσθενείας, στό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου. Ὅταν παραδίδεται κανείς στήν χάρη τοῦ Θεοῦ, γαληνεύει, παίρνει νέα δύναμη γιά νά ὑπομείνει καί τίς πιό δύσκολες διαδικασίες θεραπευτικῆς ἀγωγῆς μέ καρτερία καί ἐλπίδα, τήν ὥρα πού ἡ προσευχή καί ἡ ἱκεσία στρέφονται πρός τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, πρός τήν αἰώνια Ἀγάπη, ἡ ταραχή ὑποχωρεῖ καί τά ἀμυντικά κυκλώματα τοῦ ὀργανισμοῦ λειτουργοῦν πιό ἀποδοτικά. Ἡ σύγχρονη Ἰατρική ἐπιστήμη, ἰδιαίτερα ὑπολογίζει τόν ψυχικό παράγοντα στήν ἴαση καί ἐπανειλλημένως ἔχει διαπιστώσει τήν «ἀνέλπιστη βελτίωση» πού δέν σχετίζεται μέ καμμία θεραπευτική.
Ἀλλά τό πιό ἀξιοπρόσεκτο εἶναι ὅτι ἡ θερμή δέηση καί πίστη τῶν ἀνθρώπων ἔχει εὐεργετικά ἀποτελέσματα ὄχι μόνο στόν ἑαυτό τους, ἀλλά καί στούς ἄλλους. Σ’ αὐτούς πού ἀγαποῦν. Ὅπως ἀναφέρει ἡ εὐαγγελική περικοπή στήν περίπτωση τοῦ παραλύτου «ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστην αὐτῶν» πού ὁδήγησαν μπροστά του μέ εὐλάβεια τόν ἄρρωστο, προχώρησε στήν θεραπεία χωρίς κἄν συζήτηση μέ τόν κατάκοιτο. Στήν ἀρχή τόν ἀπάλλαξ ἀπό τό ψυχικό ἄγχος τῆς ἐνοχῆς καί τελικά τόν λύτρωσε καί ἀπό τήν σωματική παραλυσία, λέγοντάς του: «Σήκω ἐπάνω, πάρε τό κρεββάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου».
Ὅπως ἀναλύσαμε κάποια ἄλλη φορά ὑπάρχει ὑπάρχει ἕνας μυστικός δεσμός πού ἑνώνει τούς ἀνθρώπους καί ἡ θετική πνευματική στάση τοῦ ἑνός ἔχει εὐεργετικές συνέπειες καί γιά τούς ἄλλους. Μιά ψυχή πού ἀνεβαίνει ὑψώνει μαζί της καί πολλές ἄλλες γύρω της. Τελικά μέ τήν σωστή χριστιανική ἀντιμετώπιση ἡ δοκιμασία τῆς ἀσθενείας γίνεται εὐκαιρία ἐσωτερικῆς ὡριμότητος, καθάρσεως, συσφίξεως τῶν δεσμῶν ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀνυψώσεως πνευματικῆς.
Ἀδελφοί ἄρρωστοι καί πονεμένοι προσέξτε αὐτή τήν ἀλήθεια. Δέν θά ἐγκαταλείψουμε βέβαια τόν ἰατρό. Γιατί «αὐτόν ἔκτισε Κύριος» (Σοφ. Σολομῶντος λη΄ 1). Ἀλλά παραπάνω ἀπό αὐτόν θά βάλουμε τόν παντοδύναμο Θεό. Προσευχηθεῖτε μέ πίστη.
Φίλοι, συγγενεῖς τῶν πονεμένων προσευχηθεῖτε.
Ἰατροί πού ἀσκεῖτε τήν εὐλογημένη αὐτή ἐπιστήμη, προσευχηθεῖτε.
Προσευχηθεῖτε μέ πίστη, μέ ἔνταση καί ἐπιμονή. Ἡ προσευχή θά φέρει ἐσᾶς κοντά στό Θεό.
Τόν Θεό, τόν μεγάλο Ἰατρό, κοντά στά κρεβάτια τοῦ πόνου σας ἤ στά κρεβάτια τῶν πονεμένων σας.
