Κήρυγμα εἰς τήν Θείαν Μεταμόρφωσιν
Ὁ Χριστός δέν ἦρθε ἁπλῶς νά διδάξει ἀλλά νά μεταμορφώσει τόν ἄνθρωπο. Νά ξαναντύσει τήν ἀνθρώπινη φύση στό φῶς, νά τῆς ξαναδώσει τή φυσική λάμψη, τή δόξα τοῦ πατρός. Αὐτόν τόν τελικό σκοπό ἀποκαλύπτει μέ τό γεγονός τῆς ἐπί τοῦ ὅρους Μεταμορφώσεώς του. Ἐκεῖ ἔδειξε στούς μαθητάς του τή δόξα τοῦ «καθώς ἠδύναντο» στό μέτρο πού μποροῦσαν νά ἀντέξουν. Στή συνείδηση τῶν τριῶν ἀποστολῶν ἔγινε μία οὐσιαστική ἀλλαγή καί τούς δόθηκε σάν χάρη ἡ δυνατότητα νά δοῦν τό διδάσκαλο τους ὅπως ἦταν, ἀκτινοβόλο ἀπό τό αἰώνιο φῶς τῆς θεότητός του, νά δοῦν μία ἀκτίνα ἀπό τό μυστήριο τοῦ σκοποῦ τῆς ἱστορίας τό προοίμιο τῆς «ἐν δόξῃ» μελλούσης ὁρατῆς Θεοῦ Θεοφανίας, τῆς δευτέρας αὐτοῦ Παρουσίας.
Ἡ ἀνάβαση στό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως ἔγινε κατά τή διάρκεια τῆς μεγάλης πορείας τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Ἱερουσαλήμ μετά τήν ὁριστική ἀπόφαση νά ἀποδεχθεῖ τό σταυρικό θάνατο. Ὅπως μάλιστα σημειώνεται στή σχετική ἀφήγηση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ πού διαβάζετε στόν ὄρθρο τῆς ἑορτῆς, τό θέμα τῆς συζητήσεως τοῦ Κυρίου μέ τόν Μωυσῆ καί τόν Ἠλία ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, ὁ μαρτυρικός θάνατός του, πού πρόκειται νά πραγματοποιηθεῖ στήν Ἁγία πόλη. Ἡ λάμψη τῆς Μεταμορφώσεως συνδέεται μέ τή δόξα τοῦ Σταυροῦ. Ἡ ὁριστική λύτρωση καί ἀναμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου πού πρόκειται νά ὁλοκληρωθοῦν μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ὅσοι ποθοῦν νά δοῦν τά ἀνθρώπινα νά μεταμορφώνονται καί νά ἀποκτοῦν τήν καθαρότητα καί τή λάμψη πού ἔδωσε στήν ἀνθρώπινη φύση ὁ Χριστός, ἄς μή λησμονοῦν ὅτι ἡ τελική ἀλλαγή συντελεῖται μέ τό Σταυρό του. Τό μέσο γιά νά οἰκειωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τό θεῖο φῶς τῆς Μεταμορφώσεως παραμένει τό ὁλόψυχο ἀγγαλίασμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ διαπερνᾶ μυστικά τήν ἀνθρώπινη ζωή καί μεταμορφώνει τόν κόσμο.
Ἀκόμη ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἡ μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἔγινε μέσα σέ μία ἀτμόσφαιρα προσευχῆς. Ἀνέβηκε στό ὄρος γιά νά προσευχηθεῖ. Καί ἐνῶ προσευχόταν ἄλλαξε ἡ ὄψη τοῦ προσώπου του καί τά ἐνδύματα του ἔγιναν λευκά καί ἀστραφτερά. Ἦταν ἀκριβῶς τή στιγμή τῆς κοινωνίας ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ διαλόγου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ μέ τόν πατέρα καί τό Πανάγιο πνεῦμα πού ἔλαμψαν μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια τῶν μαθητῶν, τό φῶς τῆς θεότητός του.
Μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, πού κεφάλη της εἶναι ὁ Χριστός, συνεχίζει νά ἀποκαλύπτεται τό μυστικό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, ἐδῶ οἱ πίστοι ἀτενίζουν τό φῶς τοῦ προσώπου του, αἰσθάνονται τήν ἀκτινοβολία τῶν ἄκτιστων δυνάμεων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά διαπερνοῦν τήν ὕπαρξή τους, κοινωνοῦν στό μυστήριο τῆς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος, νιώθουν τή ζωή νά ὑψώνεται σέ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, νά ντύνεται στό φῶς ὅπως συνοψίζει τό ἐξαποστειλάριο τῆς Μεταμορφώσεως, «φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε φωτός πατρός Ἀγεννήτου ἐν τῷ φανέντι φωτί Σου σήμερον ἐν θαβωρείῳ φῶς ἴδωμεν τόν πατέρα φῶς καί τό πνεῦμα φωταγωγοῦν πάσαν κτίσιν (Ἐξαποστειλάριοιν τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως).
Τό θέαμα τοῦ Χριστοῦ ἐν δόξῃ, μέ τό πρόσωπο νά λάμπει σάν τόν ἥλιο καί τά ἱμάτια του λευκά σάν τό φῶς, ἀνάμεσα σέ δύο μεγάλες μορφές τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τόν ἀσύγκριτο ἡγέτη καί νομοθέτη Μωυσῆ καί τόν φλογερό Προφήτη Ἠλία, εἶχε τόσο γοητεύσει τόν Πέτρο ὥστε μέ τό χαρακτηριστικό αὐθορμητισμό του θέλησε νά ἐξασφαλίσει τήν εὐφρόσυνη παράταση αὐτῆς τῆς καταστάσεως. Κύριε καλόν εἶναι νά μείνουμε ἐδῶ. Καί ὅπως ἦταν ἄνθρωπος πρακτικός, πρότεινε μία ἄμεση ἐνέργεια. Ἐάν θέλεις, ἄς κάνουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές, μία γιά σένα, μία γιά τόν Μωυσῆ καί μία γιά τόν Ἠλία. Ἦταν μία ἀντίδραση στήν ἀμηχανία του...
Ἀλλά αὐτή τή λαχτάρα γιά παράταση τῶν ὑπέροχων στιγμῶν τῆς Μεταμορφώσεως διακόπτει ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τό ὁλοφώτεινο σύννεφο αὐτός εἶναι ὁ γιός μου ὁ ἀγαπητός στόν ὁποῖο εὐαρεστοῦμαι. «Αὐτοῦ ἀκούεται». Σέ λίγο οἱ μαθητές θά μείνουν καί πάλι μόνοι μέ τόν Ἰησοῦ καί ἐκεῖ θά κατηφορίσουν, γιά νά συνεχίσουν τόν δρόμο τους μέ τούς ἄλλους πού περιμένουν στήν πεδιάδα.
Οἱ Ὑπέροχες πνευματικές ἐμπειρίες σφραγίζουν τή ζωή, καί αὐτό ἀσφαλῶς συνέβη στήν περίπτωση τοῦ Πέτρου, ἀλλά συνήθως δέν διαρκοῦν πολύ. Οὔτε προσφέρονται σάν περιοχή φυγῆς ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα καί τό συγκεκριμένο χρέος. Οἱ ὧρες τῆς βαθιᾶς κατάνυξης στή λατρευτική ζωή δέν δίνονται σάν δυνατότητα ἀποφυγῆς τῆς κοπιαστικῆς διακονίας στήν καθημερινότητα, ἀποφυγῆς τοῦ προσωπικοῦ Γολγοθά, ἀλλά γιά νά σταθεροποιήσουν τό βῆμα πρός αὐτόν, νά τό κάνουν πιό ἤρεμο, γεμάτο συναίσθηση καί ἐλπίδα. Κάτι σάν βάλσαμο γιά τόν πόνο πού θά ἀκολουθήσει, δύναμη Ἀντιστάσεως στόν πειρασμό κάμψεως τῆς πίστεως τήν ὥρα τῆς δοκιμασίας, πρόγευση τῆς νίκης, πού θά στηρίξει τήν καρδιά στίς δύσκολες φάσεις τῆς μάχης
Μέσα στό χρόνο τῆς χριστιανικῆς λατρείας, πού ἐνεργοποιεῖ στό ἐδῶ καί τό τώρα τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως, ἀτενίζουμε καί σήμερα τόν Κύριο τῆς δόξας, τή χορεία τῶν Ἁγίων του, προγευόμαστε τήν ἔνδοξη παρουσία του. Ὄχι ὅμως γιά νά μείνουμε στήν ἀγαλλίαση μίας ἐκστάσεως. Σέ τέτοιες ὑπέροχες ὧρες ἀκούγεται πιό συγκλονιστική ἡ φωνή τοῦ πατρός αὐτοῦ «ἀκούεται» σέ ὅλα !! Ὥστε ὅταν κατόπιν μείνουμε μέ τόν Ἰησοῦν μόνον, νά τόν ἀκολουθήσουμε ἀνεπιφύλακτα μέ τήν βεβαιότητα ὅτι δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά ἕνα νομοθέτη, ἕνα Προφήτη, ἀλλά γιά τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού ἀνέλαβε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν προσαγάγει στόν πατέρα του, γνωρίζοντας ὅπως ψάλαμε στόν ἑσπερινό, ὅτι μεταμορφωθείς ἔκανε τήν ἀμαυρωθείσα τοῦ Ἀδάμ φύση νά ἀστράψει καί πάλι, μεταστοιχειώσας αὐτήν στή δόξα καί τή λαμπρότητα τῆς θεότητός του.
Στήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως κατέχει κεντρική θέση καί προσδιορίζει τήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Ὅτι συντελεῖται μυστηριακά στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ διδαχή, ἡ προσευχή, τά ἔργα τῆς πίστεως καί ἀγάπης, ἡ κοινωνία τῶν πιστῶν, τά μυστήρια, μεταμορφώνουν τήν ἀνθρώπινη ζωή μέ πρότυπο, κριτήριο, κέντρο καί δύναμη τόν Θεάνθρωπο. Ἀτενίζοντας τίς διάφορες ἐκφάνσεις τῆς δόξης του, τή Σταύρωση, τή Μεταμόρφωση, τό Σταυρό, τήν Ἀνάστασή Του, καί ἀγωνιζόμενοι νά ζῶμεν ἐν αὐτῷ μεταμορφούμεθα «ἀπό δόξης εἰς δόξαν». Ἡ ὅλη ἐξέλιξη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι μία πορεία Μεταμορφώσεως κατ’ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
