Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016
Ἁπόστολος Α΄ Κορινθίους θ΄, 2-12
Τό θέμα τῆς δίκαιης ἀμοιβῆς τῶν ἐργαζομένων ἔχει γίνει στίς μέρες μας ἕνα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, πού ἀπασχολεῖ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Τό ζήτημα εἶναι ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἐκμεταλλεύονται τόν κόπο καί τόν ἱδρώτα τῶν ἄλλων συνανθρώπων τους ἤ πού τούς στεροῦν τό δίκαιο μισθό.
Ἄς δοῦμε ὅμως κάπως προσεκτικότερα τό μεγάλο αὐτό πρόβλημα, κάτω ἀπό τό φῶς τῆς σημερινῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς.
Ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅριζε νά μή φιμώνουν τό στόμα τοῦ βοδιοῦ, πού ἁλωνίζει, γιά νά μπορεῖ ἔτσι ἐλεύθερα νά τρώει ἀπό τά στάχια, πού πατάει ὅλη μέρα. Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐφαρμόζει τή διάταξη αὐτή στίς κοινωνικές σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, λέγοντας ὅτι ὁ νομοθέτης Θεός δέν ἐνδιαφέρεται τόσο γιά τά ζῶα, στήν προκειμένη ἐντολή, ὅσο καί κυρίως γιά μᾶς τούς λογικούς ἀνθρώπους. Ἡ ἔννοια τοῦ συλλογισμοῦ, πού κάνει ὁ Ἀπόστολος, εἶναι ὅτι δέν ἐπιτρέπεται σέ καμιά περίπτωση ἡ κακομεταχείριση τῶν ἐργατῶν καί μάλιστα ἡ στέρηση τῆς δίκαιης ἀμοιβῆς τους.
Καί ὅμως! πόσο ἀντίθετη εἶναι κάθε φορά ἡ πραγματικότητα! πόσοι φιμώνουν μέ ἀπάνθρωπα φίμωτρα ὄχι τά ζῶα τους, ἀλλά τούς ἀνθρώπους πού ἐργάζονται γιά αὐτούς ἤ γιά τό σύνολο τῆς κοινωνίας! Πόσοι ἄνθρωποι ἐνῶ ἐργάζονται καί μοχθοῦν, δέν ἀμείβονται γιά τούς κόπους τους ἤ παίρνουν μισθούς πείνας, ὅταν δέν τούς χάνουν καί αὐτούς; Ἀλλά καί πόσες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις καί μάλιστα νέοι καί νέες, χάνουν κάθε ἱκμάδα ὑγείας, ζωῆς καί χαρᾶς μέσα στά τεράστια σύγχρονα ἐργοστάσια, θύματα τῆς ἀκατάσχετης ἐπιθυμίας πλουτισμοῦ καί τῆς σύγχρονης μανίας συνεχοῦς αὐξήσεως τῆς παραγωγῆς καί ἐκμεταλλεύσεως τῶν πάντων;
Ὅσοι ὅμως εἶναι ὑπεύθυνοι γιά μία τέτοια μεταχείριση τῶν ἐργαζομένων, ἄς ἀκούσουν ἄλλη μία φορά τή ρητή προσταγή τοῦ Θεοῦ: << οὐ φιμώσης τόν βοῦν ἁλωόντα>>! Τά φίμωτρα τῆς ἀδικίας, τῆς ἐκμετάλλευσης καί τῆς ἀπάνθρωπης μεταχείρισης ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπο πρέπει νά πέσουν. Ἀλλά ὁ Ἀπόστολος στή συνέχεια τῆς περικοπῆς, τονίζει καί μία ἄλλη πλευρά τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοῦ προβλήματος. Ὑπογραμμίζει, ὅτι ἡ ἀμοιβή εἶναι θεόσδοτο δικαίωμα.
Καί γιά νά γίνει πιό ἀντιληπτή ἡ μεγάλη αὐτή ἀλήθεια, φέρνει τά ἑξῆς παραδείγματα : <<Ποιός φυτεύει ἀμπέλι καί δέν τρώει σταφύλια ἤ ποιός βόσκει πρόβατα καί δέν τρώει ἀπό τό γάλα τοῦ κοπαδιοῦ>>; καί ἡ μόνη ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά εἶναι ὅτι ἐκεῖνος πού μοχθεῖ σέ ἕνα ἔργο, ἔχει φυσικό δικαίωμα νά ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῶν κόπων του. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν οἱ μαθητές του ἐπρόκειτο νά ἀρχίσουν τό πολύμοχθο ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου, διακήρυξε τόν ἑξῆς ἀπαράβατο νόμο ὁ ἐργάτης εἶναι δίκαιο νά παίρνει τήν τροφή του ἀπό ἐκείνους, γιά τούς ὁποίους ἐργάζεται. Ὁ δίκαιος ἑπομένως μισθός εἶναι Θεόσδοτος καί γιαυτό ἀπαράγραπτο δικαίωμα τοῦ κάθε ἐργαζόμενου ἀνθρώπου.
Ὅποιος, λοιπόν, ἔχει ὑπό τήν δικαιοδοσίαν του ἐργαζόμενους ἀνθρώπους, ἄς προσέξει πολύ νά ἀμοίβει τούς ἐργάτες του, τούς ὑπαλλήλους ἤ τούς ὑπηρέτες του μέ μέτρο τήν ἀνθρώπινη καί θεία Δικαιοσύνη.
Ὅποῖος ὅμως δέν θέλει νά συμμορφωθεῖ μέ τήν προσταγή αὐτή τῆς Δικαιοσύνης, ἄς γνωρίζει ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀδικεῖ τούς ἐργάτες του χωρίς συνέπειες. Καί ἄν οἱ ἀδικημένοι ἐργάτες δέν καταφύγουν στούς ἀνθρώπινους νόμους, γιά νά διεκδικήσουν τά δικαιώματά τους, θά ἔχει νά κάνει μέ τό ζωντανό, ἀληθινό καί δίκαιο Θεό, πού εἶναι ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων (Ἰακ. ε΄ 4)
Τό Θεόσδοτο δικαίωμα τῆς ἀμοιβῆς καί τοῦ μισθοῦ ἐπιβάλει καί στούς ἴδιους τούς ἐργαζόμενους ὁρισμένες ὑποχρεώσεις. Οἱ ὑποχρεώσεις αὐτές ἀναφέρονται στή συνετή καί ἔντιμη διαχείριση τοῦ μισθοῦ ἤ τῆς ἀμοιβῆς τῆς ἐργασίας τους. Τά λόγια του Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων, πού ἀναφέραμε προηγουμένως, μιλᾶνε γιά μετρημένη καί ὄχι ἀλόγιστη χρησιμοποίηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἀμοιβῆς. Ἐννοοῦν ὅτι θά χρησιμοποιήσει κανείς τό μισθό του, πού εἶναι βουτηγμένος στόν ἱδρώτα καί τό αἷμα του, γιά τήν ἀξιοπρεπή ἐπιβίωσή του ἤ γιά τήν καλή συντήρηση τῆς οἰκογένειάς του, καί ὄχι γιά μία ζωή σπατάλης καί ψυχοσωματικῆς φθορᾶς.
Καί ἐδῶ πρέπει νά ὑπογραμμισθεῖ ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν μισθοσυντήρητων καί ἀμειβόμενων ἐργατῶν καί ὑπαλλήλων. Διότι, ἰδιαίτερα σήμερα, πού οἱ ἀμοιβές τῶν τεχνιτῶν καί ἐργατῶν εἶναι ὑψηλές συνάμα ὅμως καί σπάνιες, παρατηρεῖται δυστυχῶς, ἕνας ἀσυλλόγιστος καί ἀπαραδέκτος διασκορπισμός χρημάτων ἐκ μέρους τῶν ἐργαζομένων σέ δαπανηρές ἀγορές, σέ καθημερινές ὁλονύχτιες διασκέδασεις σέ μεθύσια καί ἀσωτίες. Καί αὐτά, τή στιγμή πού ἕνας ἡλικιωμένος πατέρας ἤ μία ἄρρωστη μητέρα ἔχει ἄμεση ἀνάγκη περιθάλψεως ἤ μία ὁλόκληρη οἰκογένεια στερεῖται ἀκόμη καί τά πιό βασικά γιά νά ζήσει.
Ἤ κατοικοῦν σέ ἀνθυγιεινές καλύβες ἤ σέ ἀνήλεια ὑπόγεια. Τό θεῖο καί ἀνθρώπινο δικαίωμα τοῦ μισθοῦ καί τῆς ἀμοιβῆς ὑποχρεώνει καί τόν ἐργοδότη καί τόν ἐργαζόμενο. Καί οἱ δύο εἶναι ὑπεύθυνοι μπροστά στό Θεό. Ὁ πρῶτος γιά τό τί δίνει στόν ἐργάτη του καί ὁ δεύτερος γιά τό πῶς χρησιμοποιεῖ τόν ἱερό μισθό του. Καί οἱ δύο θά λογοδοτήσουν τελικά μπροστά στό Δίκαιο Κριτή.!!!
