Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν
(18 Σεπτεμβρίου 2016)
Πολλοί ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας δέν ἔχουν ξεκαθαρισμένες ἀντιλήψεις, σταθερές ἀρχές. Ἀλλάζουν συνεχῶς καταστάσεις ζωῆς. Ἡ ζωή τους εἶναι ἕνα συνεχές πήγαινε-ἔλα ἀνάμεσα στό Χριστό καί τόν κόσμο τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἁμαρτίας. Σήμερα ζοῦν σάν χριστιανοί καί τήν ἑπόμενη μέρα παρουσιάζονται τέλεια κοσμικοί τύποι. Δέν μπορεῖ κανείς νά ξεχωρίσει πού ἀνήκουν. Στό Χριστό ἤ τόν κόσμο πιστεύουν ναί ἤ ὄχι. Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού χρειάζεται ὁπωσδήποτε ἕνα ξεκαθάρισμα. Σέ αὐτό μᾶς βοηθᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ ὅσα γράφει στή σημερινή ἀποστολική περικοπή.
Οἱ πρῶτοι Ἰουδαῖοι πού ἔγιναν χριστιανοί δέν εἶχαν ξεκαθαρίσει ἀκόμη τό ζήτημα, ἄν ἔπρεπε νά τηροῦν ἤ ὄχι τό Μωσαϊκό νόμο. Γι’ αυτό καί πότε τόν τιμοῦσαν καί πότε ὄχι. Ἔτσι δέν μποροῦσε κανείς νά διακρίνει εὔκολα ἄν εἶναι χριστιανοί οἱ Ἰουδαῖοι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποφάσισε νά ξεκαθαρίσει τό πράγμα. Λέει, λοιπόν, ὅτι ἐφόσον γνωρίζουμε καλά ὅτι δέν γίνεται δίκαιος ὁ ἄνθρωπος μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, ἀλλά μόνο διά τῆς Πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό δέν ἐπιτρέπονται οἱ ὑπαναχωρήσεις καί ταλαντεύσεις. Χριστιανός πού ὑπαναχωρεῖ παρουσιάζεται ἀντιφατικός. Κτίζει ξανά αὐτά πού γκρέμισε. Δέχεται δηλαδή τόν Ἰουδαϊκό νόμο, ἐνῶ ἤδη ἔχει πιστέψει ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει τόν ἄνθρωπο.
Ἡ φωνή τοῦ Ἀποστόλου φθάνει μέχρι τήν ἐποχή μας: ὄχι ὑπαναχωρήσεις ! οἱ Χριστιανοί καλοῦνται νά ἀποκτήσουν σταθερές ἀρχές καί ξεκαθαρισμένες ἀντιλήψεις. Καλοῦνται νά διαλέξουν ἀποφασιστικά ἀνάμεσα στό χριστιανικό καί τόν κοσμικό τρόπο ζωῆς.
Κάθε ἄλλη τακτική τούς κάνει ἀντιφατικούς καί μή ἰσορροπημένους ἀνθρώπους.
Πίστεψες στόν Χριστό; Μήν ξαναγυρίζεις στά παλαιά. Μήν κτίζεις ξανά τό οἰκοδόμημα τῆς ἁμαρτίας πού ἐσύ ὁ ἴδιος γκρέμισες μέ τήν εἰλικρινή μεταμέλεια. Ἐφόσον ἄρχισες νά ζεῖς στή χριστιανική ζωή, γιατί ἐπιστρέφεις στίς κοσμικές συνήθειες; Σάν ἄνθρωποι βέβαια θά παρουσιάζουμε ἀδυναμίες καί πτώσεις. Δέν πρόκειται ὅμως ἐδῶ γι’ αὐτό. Πρόκειται γιά τή συνειδητή καί ψυχρή ἐκτέλεση ἁμαρτωλῶν πράξεων καί τή συχνή ἐπιστροφή στίς κοσμικές καί ἁμαρτωλές συνήθειες. Γιά κάτι δηλαδή φοβερό καί ἀπαίσιο, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Β’ Πέτρου β’ 20-22).
Πῶς ὅμως μπορεῖ κανείς νά μένει σταθερός καί νά μήν κάνει ὑπαναχωρήσεις; Πῶς μπορεῖ νά μένει ὁριστικά καί ἀμετάκλητα στήν Ἁγία παράταξη τοῦ Χριστοῦ;
Ὑπάρχει ἕνας ἀποτελεσματικός τρόπος: νά σκέφτεται κανείς, ὅτι εἶναι δεσμευμένος καί δεμένος μέ τό Χριστό μέ τόν ἀκατάλυτο δεσμό τῆς ἀγάπης του.
Τί ἦταν ἐκεῖνο πού ἔκανε τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά ἀνήκει ὁλοκληρωτικά στό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ; ὁ δεσμός τῆς ἀγάπης του μέ Ἐκεῖνον! Ἔνιωθε στενά ἑνωμένο τόν ἑαυτό του μέ τόν Κύριο. Ἐκεῖνος, ἀπό τή μεγάλη ἀγάπη πού εἶχε γιά Αὐτόν, θυσιάστηκε << ὑπέρ αὐτοῦ>>
Ἀλλά καί ὁ Παῦλος μέ τή σειρά του εἶχε τόσο πολύ ἀγαπήσει τό Λυτρωτή καί Σωτήρα του, ὥστε νά πεῖ αὐτόν τόν καταπληκτικό λόγο : << ἔχω σταυρωθεῖ μαζί μέ τό Χριστό. Δέν ζῆ πιά μέσα μου ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Χριστός>>! μέ τούς πανίσχυρους δεσμούς τῆς μεγάλης καί τῆς ἀμοιβαίας ἀγάπης εἶχε δέσει ὁ Ἀπόστολος τόν ἑαυτό του μέ τό Χριστό τόσο μάλιστα σφιχτά, ὥστε κανείς πιά καί τίποτα νά μήν μπορέσει νά χωρήσει ἀπό αὐτόν.
Ὁ σύζυγος καί ἡ σύζυγος πού συναισθάνονται τόν ἱερό δεσμό τοῦ γάμου, μένουν πάντα ἑνωμένοι καί πιστοί ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Ἀλλά, ἀδερφέ μου, μή λησμονεῖς, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ νυμφίος καί ἡ ψυχή σου εἶναι ἡ νύμφη του, ὅπως μᾶς λέει ἡ Ἁγία γραφή. Καί ὅτι ὁ νυμφίος Χριστός, ἀπό μεγάλη ἀγάπη γιά τή νύμφη ψυχή, ἔχυσε τό τίμιο αἷμα Του στό Γολγοθᾶ! μή λησμονεῖς ὅμως, ὅτι καί ἐσύ τήν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος ἔδωσες ὑπόσχεση, ὅτι θά ἀνήκεις ὁλοκληρωτικά στό Χριστό. Ὅταν, λοιπόν, νοιώθεις ὅτι εἶσαι δεμένος μέ τό Χριστό μέ τό ἅγιο δεσμό τῆς ἀγάπης σου εἶναι πολύ δύσκολο νά Τόν ἀποχωριστεῖς, νά Τόν ἐγκαταλείψεις. Καμιά δυσκολία καί κανένας πειρασμός ὅμως δέν μπορεῖ νά καταλύσει τή μυστική ἕνωση τῆς ψυχῆς σου μέ τό Χριστό. Καί ἄν κάποτε συμβεῖ νά γλυστρίσει κανείς καί νά πέσει σέ κάποιο ἁμάρτημα, αὐτό θά εἶναι ἐξαίρεση καί στιγμιαῖο γεγονός, ἐνῶ ἡ μόνιμη κατάστασή του θά εἶναι ἡ στενή σχέση του μέ τό σωτήρα καί λυτρωτή Του.
Ἡ πάλη ἀνάμεσα στό φῶς καί στό σκοτάδι συνεχίζεται. Τά δύο στρατόπεδα συγκρούονται καθημερινά. Στίς κρίσιμες αὐτές στιγμές δέν εἶναι δυνατόν νά μένει κανείς οὐδέτερος ἤ, ἀκόμη χειρότερα, νά ἀλλάζει συνεχῶς παρατάξειςς. Χρειάζεται μία ὁριστική ἀπόφαση. Μία ὁριστική κατάταξη καί τοποθέτηση. Ἐφόσον δώσαμε τήν καρδιά μας στό Χριστό δέν μποροῦμε νά τήν προσφέρουμε καί στόν <<κόσμο>>. Δέν μποροῦμε νά ἀνήκουμε σέ <<δύο κυρίους>>. Καλούμαστε νά μένουμε πιστοί καί ἀγωνιζόμενοι στό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι τέλους.
