logo


Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν

(18 Σεπτεμβρίου 2016)

Πολλοί νθρωποι στήν ποχή μας δέν χουν ξεκαθαρισμένες ντιλήψεις, σταθερές ρχές. λλάζουν συνεχς καταστάσεις ζως. ζωή τους εναι να συνεχές πήγαινε-λα νάμεσα στό Χριστό καί τόν κόσμο τς πιστίας καί τς μαρτίας. Σήμερα ζον σάν χριστιανοί καί τήν πόμενη μέρα παρουσιάζονται τέλεια κοσμικοί τύποι. Δέν μπορε κανείς νά ξεχωρίσει πού νήκουν. Στό Χριστό τόν κόσμο πιστεύουν ναί χι. δ κριβς εναι πού χρειάζεται πωσδήποτε να ξεκαθάρισμα. Σέ ατό μᾶς βοηθ πόστολος Παλος μέ σα γράφει στή σημερινή ποστολική περικοπή.

Ο πρτοι ουδαοι πού γιναν χριστιανοί δέν εχαν ξεκαθαρίσει κόμη τό ζήτημα, ν πρεπε νά τηρον χι τό Μωσαϊκό νόμο. Γι’ αυτό καί πότε τόν τιμοσαν καί πότε χι. τσι δέν μποροσε κανείς νά διακρίνει εκολα ν εναι χριστιανοί ο ουδαοι. πόστολος Παλος ποφάσισε νά ξεκαθαρίσει τό πράγμα. Λέει, λοιπόν, τι φόσον γνωρίζουμε καλά τι δέν γίνεται δίκαιος ὁ νθρωπος μέ τήν τήρηση τν τυπικν διατάξεων το Μωσαϊκο νόμου, λλά μόνο διά τς Πίστεως στόν ησο Χριστό δέν πιτρέπονται ο παναχωρήσεις καί ταλαντεύσεις. Χριστιανός πού παναχωρε παρουσιάζεται ντιφατικός. Κτίζει ξανά ατά πού γκρέμισε. Δέχεται δηλαδή τόν ουδαϊκό νόμο, ν δη χει πιστέψει τι μόνο Χριστός σώζει τόν νθρωπο.

φωνή το ποστόλου φθάνει μέχρι τήν ποχή μας: χι παναχωρήσεις ! ο Χριστιανοί καλονται νά ποκτήσουν σταθερές ρχές καί ξεκαθαρισμένες ντιλήψεις. Καλονται νά διαλέξουν ποφασιστικά νάμεσα στό χριστιανικό καί τόν κοσμικό τρόπο ζως.

Κάθε λλη τακτική τούς κάνει ντιφατικούς καί μή σορροπημένους νθρώπους.

            Πίστεψες στόν Χριστό; Μήν ξαναγυρίζεις στά παλαιά. Μήν κτίζεις  ξανά τό οκοδόμημα τς μαρτίας πού σύ διος γκρέμισες μέ τήν ελικρινή μεταμέλεια. φόσον ρχισες νά ζες στή χριστιανική ζωή, γιατί πιστρέφεις στίς κοσμικές συνήθειες; Σάν νθρωποι βέβαια θά παρουσιάζουμε δυναμίες καί πτώσεις. Δέν πρόκειται μως δ γι’ αὐτό. Πρόκειται γιά τή συνειδητή καί ψυχρή κτέλεση μαρτωλν πράξεων καί τή συχνή πιστροφή στίς κοσμικές καί μαρτωλές συνήθειες. Γιά κάτι δηλαδή φοβερό καί παίσιο, πως χαρακτηριστικά τονίζει καί πόστολος Πέτρος (Β’ Πέτρου β’ 20-22).

Πς μως μπορε κανείς νά μένει σταθερός καί νά μήν κάνει παναχωρήσεις; Πς μπορε νά μένει ριστικά καί μετάκλητα στήν γία παράταξη το Χριστοῦ;

πάρχει νας ποτελεσματικός τρόπος: νά σκέφτεται κανείς, τι εναι δεσμευμένος καί δεμένος μέ τό Χριστό μέ τόν κατάλυτο δεσμό τς γάπης του.

            Τί ταν κενο πού κανε τόν Ἀπόστολο Παλο νά νήκει λοκληρωτικά στό στρατόπεδο το Χριστο; δεσμός τς γάπης του μέ κενον! νιωθε στενά νωμένο τόν αυτό του μέ τόν Κύριο. κενος, πό τή μεγάλη γάπη πού εχε γιά Ατόν, θυσιάστηκε << πέρ ατο>>

λλά καί Παλος μέ τή σειρά του εχε τόσο πολύ γαπήσει τό Λυτρωτή καί Σωτήρα του, στε νά πε ατόν τόν καταπληκτικό λόγο : << χω σταυρωθε μαζί μέ τό Χριστό. Δέν ζ πιά μέσα μου παλαιός  νθρωπος, λλά Χριστός>>! μέ τούς πανίσχυρους δεσμούς τς μεγάλης καί τς μοιβαίας γάπης εχε δέσει πόστολος τόν αυτό του μέ τό Χριστό τόσο μάλιστα σφιχτά, στε κανείς πιά  καί τίποτα νά μήν μπορέσει νά χωρήσει πό ατόν.

σύζυγος καί σύζυγος πού συναισθάνονται τόν ερό δεσμό το γάμου,  μένουν πάντα νωμένοι καί πιστοί νας στόν λλον. λλά, δερφέ μου, μή λησμονεῖς, τι Χριστός εναι νυμφίος καί ψυχή σου εναι νύμφη του, πως μς λέει γία γραφή. Καί τι νυμφίος Χριστός, πό μεγάλη γάπη γιά τή νύμφη ψυχή, χυσε τό τίμιο αμα Του στό Γολγοθᾶ! μή λησμονεῖς μως, τι καί σύ τήν ρα το Βαπτίσματος δωσες πόσχεση, τι θά νήκεις λοκληρωτικά στό Χριστό. ταν, λοιπόν, νοιώθεις τι εσαι δεμένος μέ τό Χριστό μέ τό γιο δεσμό τς γάπης σου εναι πολύ δύσκολο νά Τόν ποχωριστες, νά Τόν γκαταλείψεις. Καμιά δυσκολία καί κανένας πειρασμός μως δέν μπορε νά καταλύσει τή μυστική νωση τς ψυχς σου μέ τό Χριστό. Καί ν κάποτε συμβε νά γλυστρίσει κανείς καί νά πέσει σέ κάποιο μάρτημα, ατό θά εναι ξαίρεση καί στιγμιαο γεγονός, ν μόνιμη κατάστασή του θά εναι στενή σχέση του μέ τό σωτήρα καί λυτρωτή Του.

πάλη νάμεσα στό φς καί στό σκοτάδι συνεχίζεται. Τά δύο στρατόπεδα συγκρούονται καθημερινά. Στίς κρίσιμες ατές στιγμές δέν εναι δυνατόν νά μένει κανείς οδέτερος , κόμη χειρότερα, νά λλάζει συνεχς παρατάξειςς. Χρειάζεται μία ριστική πόφαση. Μία ριστική κατάταξη καί τοποθέτηση. φόσον δώσαμε τήν καρδιά μας στό Χριστό δέν μπορομε νά τήν προσφέρουμε καί στόν <<κόσμο>>. Δέν μπορομε νά νήκουμε σέ <<δύο κυρίους>>. Καλούμαστε νά μένουμε πιστοί καί γωνιζόμενοι στό στρατόπεδο το Χριστο, μέχρι τέλους.