Κήρυγμα Κυριακῆς 30.10.2016
(Κυριακή Ε΄ Λουκᾶ)
Ἀπόστολος Κυριακῆς Β΄ Κορινθίους ια΄ 31-ιβ΄ 9
Ἀχώριστος σύντροφος κάθε ἀνθρώπου. Πραγματική σκιά του, πού τόν ἀκολουθεῖ παντοῦ καί πάντα. Κοινός κλῆρος ὅλων τῶν ἀνθρώπινων γενεῶν πρόκειται γιά τή σωματική καί ἠθική ἀδυναμία πού σφραγίζει κάθε ἄνθρωπο, ἀκόμα καί τόν πιό προοδευμένο χριστιανό. Διότι καί ὁ πιστός χριστιανός ζεῖ τό δράμα αὐτό τῆς διπλῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας. Τήν ὕπαρξή του ἀπό τό ἕνα μέρος τήν λούζει τό φῶς τῆς πίστεως καί ἀπό τό ἄλλο τή σκίαζει ἡ σωματική καί ἠθική ἀδυναμία του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού ἔζησε βαθιά τή συγκλονιστική αὐτή ἀνθρώπινη ἐμπειρία μᾶς βοηθᾶ σήμερα νά ἐμβαθύνουμε περισσότερο στό βασικό αὐτό θέμα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί μάλιστα τοῦ χριστιανοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος χαρακτηρίζεται ὄχι μόνο γιά τό μεγαλεῖο τοῦ πνεύματός του, ἀλλά καί τήν ἀδυναμία τοῦ σώματός του. Διότι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, μετά τήν πτώση του, ἔγινε ἀσθενικό, φθαρτό καί θνητό. Ἔτσι τό σῶμα ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο ἕνα μεγάλο βάρος. Καί τό βάρος αὐτό τόν νιώθουν πιό πολύ ὅσοι ἀπό τούς ἀνθρώπους ἔχουν καί << σκόλοπα τῇ σαρκί>>, ὅσοι δηλαδή εἶναι ἄρρωστοι, ἀνάπηροι ἤ παράλυτοι, ὅπως σημειώνει στή σημερινή περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ σωματική ἀδυναμία βαραίνει ἀκόμη καί τούς πνευματικά προοδευμένους ἀνθρώπους. Τό ἐλεύθερο καί δυνατό πνεῦμα τους ἀνεβαίνει στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Τό ἀδύνατο ὅμως σῶμα τους δέν μπορεῖ νά τούς ἀκολουθήσει καί πολλές φορές γίνεται βάρος δυσβάστακτο πού περιορίζει ἤ ματαιώνει τίς πνευματικές τους ἀναβάσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δέν παρέλειψε νά προειδοποιήσει τούς μαθητές του γιά τήν κατάσταση αὐτή τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως <<τό μέν πνεῦμα πρόθυμον ἤ δέ σάρξ ἀσθενής>>.
Στή σωματική ἀδυναμία πρέπει νά προστεθεῖ καί ἡ ἠθική ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ ἀδυναμία πού παρουσιάζει ὁ ἄνθρωπος νά δεχθεῖ καί νά ἐφαρμόσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή του. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ ὁρίζει τόν τρόπο ζωῆς καί συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος καί ὁ χριστιανός ἀκόμα δυσκολεύεται νά ἀκολουθήσει μέ συνέπεια καί πιστότητα τόν εὐαγγελικόν νόμο. Ὑπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες ὁ ἄνθρωπος θέλει νά τηρήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν μπορεῖ . Αὐτή εἶναι ἡ πιό τραγική φάση τῆς ἠθικῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου, πού τήν περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς << θέλω νά κάνω τό καλό καί τήν ἀρετή, στήν πράξη ὅμως δέν τό κατορθώνω. Δέν κάνω δηλαδή τό καλό πού θέλω μέ τή θέλησή μου, ἀλλά τό κακό πού δέν θέλω, αὐτό κάνω>> (Ρωμ. ζ’ 18-19). Μπροστά στήν τραγική πραγματικά αὐτή ἡ κατάσταση, ὁ Ἀπόστολος θέτει τό ἐρώτημα ἐκ μέρους κάθε ἀνθρώπου «πόσο ἀξιολύπητος ἄνθρωπος εἶμαι ἐγώ! ποιός θά μέ ἐλευθερώσει ἀπό τό σῶμα αὐτό, πού ἡ ἁμαρτία ἔκανε ὄργανο θανάτου; » (Ρωμ. ζ’ 24)
Τήν ἀπάντηση στό πανανθρώπινο αὐτό ἐρώτημα ἔδωσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, λέγοντας στόν Ἀπόστολό Του « ἡ χάρις πού σοῦ δίνω εἶναι ἀρκετή γιά νά νικήσεις τήν ἀδυναμία σου. Διότι τότε φανερώνει τή δύναμή μου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατος καί μέ τή δική μου δύναμη ἐπιτυγχάνει μεγάλα κατορθώματα ».
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός στήν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἀπαντᾶ μέ τή προσφορά τῆς χάριτός Του. Ἡ προσφορά αὐτή δέν ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀδυναμία, ἀλλά τόν ἐνισχύει γιά νά τήν ὑπερνικάει καί νά κάνει θαύματα ἀκόμη. Ἔτσι καί ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου παραμένει καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται, ὥστε νά μήν ὑπάρχει περίπτωση συγχύσεως καί ὑπερβάσεως τῶν ὁρίων. Ὁ ἄνθρωπος ἀδύνατος- ὁ Θεός δυνατός.
Ἡ σχέση αὐτή ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καί δυνάμεως τοῦ Θεοῦ τονίζεται πολύ συχνά στήν Ἁγία Γραφή. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δήλωσε κατηγορηματικά στούς μαθητές Του « χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. (Ἰω. ιε΄ 5). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γεμᾶτος ἱκανοποίηση καί χαρά γιά τήν ὑπερνίκηση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ διακηρύττει << πάντα ἰσχύῳ ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι μέ Χριστό».
Δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση στό ζήτημα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας παρά μόνο ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἐνίσχυε τούς ἀγράμματους ψαράδες τῆς Γαλιλαίας νά γίνουν Θεολόγοι καί διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης. Αὐτή βοήθησε τούς μαθητές νά βαδίσουν ἄφοβα μέσα στά ἀμφιθέατρα καί νά ἀντιμετωπίσουν τά δόντια τῶν θηρίων, τά πυρακτωμένα τηγάνια καί τά σπαθιά τῶν δημίων. Ὅ, τι ὡραῖο, ὑψηλό καί ἅγιο κατορθώνει ὁ χριστιανός τό ὀφείλει στή δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ.
Παρόλα αὐτά ὅμως τά κατορθώματα ἡ κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας παραμένει. Καί τοῦτο, ὅπως εἴπαμε, γιά νά μένει ὁ ἄνθρωπος πάντα ἐξαρτημένος καί ἑνωμένος μέ τό Θεό. Γιατί δέν ἔχουν τόση σημασία τά κατορθώματα πού κάνει ὁ ἄνθρωπος μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἡ ἕνωση καί ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Καί ἡ κοινωνία αὐτή εἶναι δυνατή σέ ὁποιαδήποτε κατάσταση καί ἄν βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος. Μέ τόν τρόπο δέ αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὁ σκοπός καί ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή συνεχῆ καί ἀδιάλειπτη κοινωνία του μέ τή ζωή, τή χάρη καί τή δύναμη τῆς παναγίας Τριάδος.
