Κήρυγμα 13.11.2016
Ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Αὐτοί πού μᾶς καθοδηγοῦν
«Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ἡμῶν»
Ἑορτή σήμερα τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν τοῦ Χρυσοστόμου. Ἑορτή τοῦ παγχρύσου στόματος τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τοῦ χρυσοῦ προτύπου τῶν Ἐπισκόπων. Καί θά ἤθελα νά ἀφιερώσω τό κήρυγμα ὄχι κάνοντας σχόλια στό Εὐαγγέλιο ἤ στόν ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀλλά στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία γιά τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Συζητήσεις, σχόλια, ἄρθρα, κρίσεις, ἐπικρίσεις, σπανίως καί μερικοί ἔπαινοι γιά τούς κληρικούς κάθε βαθμοῦ καί ἰδιαίτερα τούς ἐπισκόπους. Ἀκόμα καί οἱ πιό ἄσχετοι παίρνουν στίς μέρες μας ὕφος εἰδικοῦ προκειμένου νά ποῦν τίς ἀπόψεις τους γιά τόν κλῆρο. Δέν εἶναι δυνατόν νά μείνουμε ἀδιάφοροι μέσα σ’ αὐτόν τόν θόρυβο. Πρέπει νά κάνουμε κι ἐμεῖς λόγο γι’ αὐτούς πού ποιμένουν τήν Ἐκκλησία. Ὄχι γιά νά κρίνουμε ἄν ἡ τακτική πού ἀκολουθοῦν στήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς τους εἶναι καλή ἤ κακή, ἀλλά γιά νά διατυπώσουμε μερικές ἀπόψεις πού θά βοηθήσουν ὅλους μας νά πάρουμε μιά σωστή τοποθέτηση μπροστά στόν κλῆρο καί νά δοῦμε τήν ὑπόσταση καί τήν ἀποστολή τους κάπως πιό ρεαλιστικά, μακριά ἀπό ἐπικίνδυνες ἐξιδανικεύσεις ἤ ὑποτιμήσεις.
Ὁ Χριστός διάλεξε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους τούς συνεχιστές τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἔργου. Οἱ κληρικοί δέν εἶναι ὄντα ἐξωγήϊνα, ὑπερφυσικά. Δέν εἶναι ἄγγελοι, οὔτε ὑπεράνθρωποι. Εἶναι ἁπλῶς ἄνθρωποι, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. «Ἐκ τοῦ κόσμου» πῆρε ὁ Θεός τούς κληρικούς καί στόν κόσμο τούς ἔδωκε». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει πώς τούτη ἡ πράξη εἶναι μία ἀκόμα ἀπόδειξη τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Θά μποροῦσε ὁ Θεός νά ἀναθέσει σέ ἀναμάρτητους ἀγγέλους τήν διαποίμανση τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα σέ «ὀστράκινα σκεύη» ἐτοποθέτησε ὁ Θεός τό «θησαυρό» τῆς Ἀληθείας του γιά νά κάμει πιό αἰσθητή τήν δύναμή της. «Ἵνα ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως εἶ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν» λέγει ὁ Ἀπόστολος . Ἄνθρωποι ἀτελεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοί ποιμένες, ἐφοδιασμένοι ὅμως μέ τήν θεία χάρη πού «τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ». Καλοῦνται νά γίνουν ὁδηγοί καί δημιουργοί, νά οἰκοδομήσουν στήν γῆ τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, τήν Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης καί νά ὁδηγήσουν στήν λύτρωση τούς ἀνθρώπους. Μιά τέτοια ἀποστολή κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ὁποίας θά λύγιζαν ἀκόμα καί ὥμοι γιγάντων, ἀπαιτεῖ ἀγῶνα καί μόχθο. Οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπό ὅλα ἀγωνιστές. Καί ὁ ἀγῶνας τους εἶναι δύσκολος, τραχύς, ἐξαντλητικός. Ὄχι μόνο γιατί ἀποβλέπει σέ ὑψηλούς στόχους, ἀλλά καί γιατί οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀντιστρατεύονται στό ἔργο τους μέ λύσσα. Εἶναι ἀνθρώπινο σέ ἕνα τόσο τραχύ ἀγῶνα, οἱ ἀγωνιστές νά πέφτουν, νά πληγώνονται, νά κάνουν λάθη, ὅσο καί ἄν εἶναι δυνατοί. Καί εἶναι δίκαιο νά ἀντιμετωπίζει κανείς μέ κατανόηση τίς πτώσεις καί τίς πληγές τους. Στούς πνευματικούς ἀγῶνες σημασία δέν ἔχει ἡ πτώση, ἀλλά ἡ συνέχιση τῆς προσπάθειας.
Εἶναι ἀνάγκη νά μήν ξεχνοῦμε τήν πραγματικότητα πού ἐκφράζουν οἱ παραπάνω σκέψεις, ὅταν ἀναφερόμαστε στούς κληρικούς. Εἴμαστε συνήθως ὑπερβολικά ἀπαιτητικοί γι αὐτούς πού ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία. Τούς ζητοῦμε ἐκεῖ πού μόνο Ἄγγελοι μποροῦν. Ἔτσι συχνά διαψεύδονται οἱ προσδοκίες πού στηρίζουμε ἐπάνω τους, μέ ἀποτέλεσμα νά κλονίζεται ἡ πίστη μας, γιατί ἐπιπλέον κάνουμε τό λάθος νά ταυτίζουμε τήν θρησκεία μέ αὐτούς πού εἶναι θεσμικοί ἐκπρόσωποι αὐτῆς.
Ἄν ὅμως προσπαθούσαμε νά τούς νοιώσουμε σάν ἀνθρώπους «σάρκα φορούντας καί τόν κόσμο οἰκούντας» , τότε δέν θά βλέπαμε κάτω ἀπό μεγενθυτικό φακό τά σφάλματά τους καί θά μπορούσαμε νά ἀξιολογήσουμε καλύτερα τόν ἀγῶνας τους.
Κανείς βέβαια, δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ πώς ἀνάμεσα στούς κληρικούς ἀγωνιστές ὑπάρχουν καί ἀνάξιοι. Οἱ λιποτάκτες καί οἱ ριψάσπιδες αὐτοί πού νομίζουν«πορισμόν εἶναι τήν εὐσέβειαν » καί ἀκόμα ἐκεῖνοι πού ἀπό πατέρες γίνονται τύραννοι καί ἀπό «διάκονοι σατράπες», οἱ «κατακυριεύοντες τῶν κλήρων», ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος, ἴσως, ἀλλοίμονο, κι αὐτοί πού νικήθηκαν ἀπό τήν ποικιλώνυμη ἁμαρτία. Ὅμως ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν μιά θλιβερή ἐξαίρεση. Ἄν τό κακό παράδειγμά τους ἀκούγεται περισσότερο ἀπό τό καλό παράδειγμα τῶν πολλῶν, εἶναι γιατί ἡ ἀρετή ἀγαπᾶ τήν σιωπή, ἐνῶ τό κακό προβάλλεται μέ χίλιους δύο τρόπους καί μάλιστα στόν καιρός μας. Δέν εἶναι λόγος νά κλονιστεῖ ἡ πίστη μας στήν χριστιανική Ἀλήθεια καί νά χάσουμε τόν Θεό, ἐπειδή ἔτυχε νά εἶναι μερικοί ἀνάξιοι ἀπό τούς λειτουργούς τοῦ Θεοῦ.
Ζοῦμε μία ἐποχή καχυποψίας καί ἀμφισβητήσεως. Ἀξίες ἀνατρέπονται, θεσμοί κλονίζονται, κάθε φορέας ἐξουσίας δέχεται ἐπικρίσεις.
Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι τό ποίμνιο, πού κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες ἀρνεῖται τούς ποιμένες του αὐτοκαδικάζεται σέ κοινωνική διάλυση καί πνευματική σύγχυση.
Θά ἦταν, ἀλήθεια, τραγικό νά δώσουμε τό δικαίωμα στούς ἐχθρούς τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ὀρθοδοξίας νά πραγματοποιήσουν τά ἐγκληματικά τους σχέδια πού ἐπιγραμματικά ἐκφράζει ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: «Πατάξω τόν ποιμένα καί διασκορπισθήσονται τά πρόβατα τῆς ποίμνης»
