Κυριακή πρό τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως
(Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016)
Ματθαίου α΄ 1-25
«Οὕτοι πάντες…..οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν»
Ἡ ἀναμονὴ τῶν Χριστουγέννων γιά μᾶς εἶναι πιὰ ζήτημα λίγων ἡμερῶν. Γιά τοὺς Ἁγίους ὅμως καὶ δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀναμονὴ αὐτὴ κράτησε αἰῶνες ὁλόκληρους. Οἱ γενεές περνοῦσαν, οἱ αἰῶνες κυλοῦσαν καὶ ὁ Μεσσίας δέν φαινόταν! Ὅλοι οἱ πιστοὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔζησαν καὶ πέθαναν μὲ τὴν προσμονὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁλόκληρη ἡ περίοδος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν μία περίοδος ἀναμονῆς τοῦ Λυτρωτοῦ. Γιά αὐτὴ τή μεγάλη ἀναμονή κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινὴ περικοπή.
Ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία γιά τοὺς πιστοὺς τῆς παλαιᾶς διαθήκης ἦταν ζυμωμένη μὲ δάκρυα καὶ πόνο. Βασικὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν πρὸ Χριστοῦ πιστῶν καὶ δίκαιων ἀνθρώπων ἦταν ὁ πόνος, ὁ διωγμὸς καὶ τὸ μαρτύριο. Ὅπως ἐξηγεῖ καὶ σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, « πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐμαρτύρησαν ἀφοῦ δέχθηκαν πάνω στο τύμπανο ( βασανιστικὸ ὄργανο) ἄλλοι ὑπέφεραν ἐμπαιγμούς, μαστιγώσεις, δεσίματα καὶ φυλακίσεις. Ἄλλοι ἐπίσης λιθοβολήθηκαν, τεμαχίστηκαν μὲ πριόνι καὶ γενικὰ ὅλοι τους δοκίμασαν πολλοὺς καὶ διάφορους βασανισμούς! Ὁ Μεσσίας ἦρθε, ἀφοῦ αὐτοί πού τὸν περίμεναν πόνεσαν πολύ! Καὶ πόνεσαν πολὺ γιατὶ τὸν ἀγαποῦσαν πολύ, πρὶν τὸν δοῦν καὶ τὸ γνωρίσουν μὲ τὰ σωματικὰ τους μάτια! « ὁ Ἀβραάμ, γεμᾶτος ἐλπίδα, ποθοῦσε νά δεῖ τή μέρα τῆς ἐλεύσεώς μου» (Ιωάν. κ’, 56), εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο καλοῦσε ὁ Ἄγγελος νά χαρεῖ «χαρὰ μεγάλη» (Λουκ. β’, 10) γιά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἕνας πονεμένος καὶ πολυβασανισμένος λαός. Καὶ ἡ χαρά, τὴν ὁποία τὸν καλοῦσαν οἱ οὐρανοὶ νά χαρεῖ ἦταν ἀκριβῶς ὁ καρπὸς τῆς ἀναμονῆς του μὲ δάκρυα καὶ πόνο….
Ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν καὶ μετὰ τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ εἶναι μία περίοδος ἀναμονῆς τοῦ Λυτρωτοῦ. Μία ἐτήσια ἀναμονὴ τῆς ἐπετείου τῆς Γεννήσεώς του καὶ εἶναι ἰσόβιος ἀναμονὴ τοῦ ἐρχόμενου Κυρίου. Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικό, ὅτι καὶ ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν, κατὰ τὴν περίοδο αὐτή, εἶναι ἡ ζωὴ ζυμωμένη μὲ τὸν πόνο καὶ τή δοκιμασία. Ὅσοι ἀγαποῦν καὶ περιμένουν τὸν Σωτήρα θὰ γνωρίσουν τὸ μῖσος, τή συκοφαντία, τή διαβολή, τὴν ἀδικία, τὸ χλευασμό, τὸ διωγμό, τή φυλακή, τὸ μαρτύριο….. « εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσι » (Ἰωάν. ιε’, 20) βεβαίωσε ὁ Κύριος τούς μαθητὲς Του. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνεπλήρωσε « πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται » (Β’ Τιμ. γ’, 12).
Ὅμως τὸ μήνυμα τῶν Χριστουγέννων εἶναι τόσο παρήγορο. Τὸν πόνο θὰ διαδεχθεῖ ἡ χαρά! Τὰ δάκρυα καὶ τὸ θρῆνο θὰ ἀκολουθήσει ἡ εὐφροσύνη καὶ ἡ ἀγαλλίαση, «οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσιν »(Ψαλμ. ρκε’, 5). Ἀργὰ ἢ γρήγορα, κάποιος ἄγγελος θὰ σταλεῖ ἐξ οὐρανοῦ γιά νά φέρει στούς πονεμένους, στούς κουρασμένους πιστοὺς τὸ χαρούμενο μήνυμα « Ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλη »! Ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε, ἔρχεται καὶ θὰ ἔλθει.
Ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς τοῦ Μεσσία γιά τοὺς δίκαιους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν μία περίοδος πίστεως. Οἱ πρὸ Χριστοῦ ἅγιοι ἔζησαν « διὰ πίστεως », τονίζει στή συνέχεια ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος. Μὲ ἄλλα λόγια, τὰ μάτια τους δὲ σταματοῦσαν στόν τοῖχο τοῦ κόσμου τούτου. Μὲ τή δύναμη τῆς πίστεως διέσχιζαν τοὺς αἰῶνες καὶ ἐβλεπαν καθαρὰ τὸ προσωπο τοῦ ἐρχόμενου Χριστοῦ. Μὲ αὐτὴ τή δύναμη, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «νικούσαν ὁλόκληρα βασίλεια, ἔφραζαν στόματα λεόντων, ἔσβηναν τή δύναμη τῆς φωτιᾶς, γλίτωναν ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ δημίου, θεραπεύονταν ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες, ἦταν δυνατοὶ καὶ ἀνίκητοι στούς πολέμους καὶ ἔτρεπαν σὲ φυγὴ τοὺς ἐχθροὺς τους. Καὶ ἀναστάσεις νεκρῶν ἔγιναν, γιά χάρη ὁρισμένων γυναικῶν πού εἶχαν μεγάλη πίστη…».
Ἀλλὰ ὅπως γιά τοὺς πρὸ Χριστοῦ πιστοὺς ἔτσι καὶ γιά τοὺς σημερινούς. Ἡ περίοδος τῆς ζωῆς τους εἶναι μία περίοδος ἀναμονῆς τοῦ Κυρίου μὲ ἀκλόνητη πίστη. Ὅλοι καὶ ὅλα γύρω τους μπορεῖ νά τοὺς προκαλοῦν νά ἐγκαταλείψουν κάθε ἐλπίδα νά τοὺς λένε ὅτι εἶναι μάταιος κόπος νά πιστεύει καὶ νά ἐλπίζει κανεὶς σήμερα στόν ἐρχόμενο Κύριο, στή Δεύτερη καὶ Ἔνδοξη παρουσία του στή γῆ. Καὶ ὅμως μάταιος κόπος εἶναι να προσπαθεῖ κανεὶς νά μᾶς πείσει, ὅτι αὔριο δὲ θὰ ἀνατείλει ὁ ἥλιος καὶ ὅτι σὲ ἑπτὰ μέρες δέν θὰ ἔρθουν τὰ Χριστούγεννα. Ὁ Κύριος θὰ ἔρθει στή συντέλεια τοῦ κόσμου γιά νά κλείσει τὴν παροῦσα φάση τῆς ἱστορίας καὶ νά ἀνοίξει τήν καινούργια, ἔνδοξη καὶ αἰώνια ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ Κύριος θὰ ἔλθει στό τέλος τῆς παρούσας ζωῆς τοῦ καθενὸς γιά νά κλείσει τὴν προσωρινὴ αὐτὴ φάση τῆς ὑπάρξεώς του καὶ νά τὴν ἀναστήσει ξανὰ στήν ἔνδοξη ἡμέρα τῆς κοινῆς Ἀνάστασης. Ὁ Κύριος ἔρχεται κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ ἐδῶ καὶ τώρα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸν προσκαλεῖ στή ζωὴ καὶ τὴν καρδιὰ του, μὲ πίστη καὶ ἀγάπη. Τὰ Χριστούγεννά πού θὰ γιορτάσουμε σὲ ἑπτὰ μέρες, ἂς τονώσουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στόν ἐρχόμενο Κύριο. Ὁ Κύριος μας βεβαίωσε « ἔρχομαι τάχυ » (Ἀποκ. κβ’, 20). Ἡ ἀναμονὴ τοῦ Χριστοῦ μᾶς χαρακτηρίζει κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας.
