Κήρυγμα Κυριακῆς 22.1.2017
Κυριακή λβ΄ Ἐπιστολῶν
(Α’ Τιμ. δ΄ 9-15)
Κάθε ἄνθρωπος πιστεύει σὲ «κάποιον» Θεό. Τὸ ζήτημα εἶναι σὲ ποῖον Θεὸ πιστεύει καὶ πιὰ σημασία ἔχει ἡ πίστη αὐτὴ στὴ ζωή του. Γιατί ἡ ζωὴ καὶ ἡ δραστηριότητα τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸν κόσμο ἐξαρτᾶται ἄμεσα καὶ ἀπόλυτα ἀπὸ τὸν « Θεὸ », στὸν ὁποῖο πιστεύει.
Ὁ Θεὸς ποὺ πέθανε…….
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ «πιστεύουν», ὅτι ὁ Θεός... Πέθανε! «δὲν ζεῖ πιὰ ὁ Θεὸς», λένε. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν διαγράψει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν κατάλογο « τῶν ζώντων ». Μαζὶ δὲ μὲ τὸν Θεὸ ἔχουν καταργήσει καὶ τὸ νόμο Του. Γιὰ μία ἀκόμη φορά, στὶς μέρες μας, ὁ ἄνθρωπος ἔχει λησμονήσει τὸν Θεὸ καὶ ἔχει σπάσει τὶς πλάκες τοῦ νόμου Του. Οὔτε ὁ Θεός, οὔτε Νόμος Θεοῦ! «ὁ Νόμος ἠσθένησε ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέλιον». Καὶ τὸ σπουδαῖο εἶναι, ὅτι τὴν «κενὴ» θέση τοῦ Θεοῦ προσπαθεῖ νὰ τὴν καταλάβει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὸς γίνεται τώρα « Θεὸς » καὶ « νομοθέτης ». Γι’ αὐτὸ καὶ κάνει ὅτι τοῦ ἀρέσει: « αὐτό μου ἀρέσει καὶ θὰ τὸ κάνω », λέει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. Καὶ « αὐτὸ » ποὺ τοῦ ἀρέσει μπορεῖ νὰ εἶναι τελείως ἀντίθετο καὶ ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸν θεϊκὸ καὶ εὐαγγελικὸ νόμο. Μπορεῖ νὰ εἶναι κλοπή, ἀδικία, πορνεία, μοιχεία, φόνος. Ὡστόσο, ὁ ἄνθρωπος, πού πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς πέθανε, δὲν δοκιμάζει καμιὰ δυσκολία νὰ κάνει στὴ ζωὴ του τὰ πιὸ φοβερὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ πιὸ ἀπάνθρωπα ἐγκλήματα, ὅπως τὸ διαπιστώνουμε στὴν καθημερινὴ ζωή: οἱ ἐφημερίδες εἶναι γεμᾶτες μὲ περιστατικὰ ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς παρεκτροπῆς. Τὰ δελτία εἰδήσεων μεταδίδουν συνεχῶς γεγονότα βίας καὶ ἐγκληματικότητας. Ἕνας γνωστὸς Ρῶσος ὀρθόδοξος συγγραφέας, περιέγραψε τὴν κατάσταση αὐτὴ μὲ μία χαρακτηριστικὴ φράση: « ἂν ὁ Θεὸς πέθανε, τότε ὅλα ἐπιτρέπονται»!
Ἀλλὰ ἂν ὁ Θεὸς πέθανε, δὲν θὰ ἦταν πραγματικὸς Θεός. Θεοὶ ποὺ πεθαίνουν εἶναι κατασκευασμένοι θεοί. Εἶναι τὰ εἴδωλα τῶν ἀνθρώπων, τὰ ὁποία περιγράφει πολὺ ὡραία ὁ Δαυὶδ (Ψαλμ. 113, 12). Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ πεθαίνει. Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι ὁ ζωντανὸς Θεός!
Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς σύγχρονης «ἀθεΐας» καὶ ἀπελπισίας, ὑπάρχουν εὐτυχῶς καὶ τὰ φῶτα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐλπίδος: εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν «ἐπὶ θέον ζῶντα», ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος .
Διότι ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ νομίσματος. Καὶ πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς τυφλὸς γιὰ νὰ μὴ βλέπει μέσα στὴ σύγχρονη ζωὴ καὶ τὴν ἄλλη αὐτὴ ἡ ὄψη τῆς πραγματικότητος. Ὑπάρχουν λοιπὸν στὶς μέρες μας καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς ζεῖ καὶ κυβερνάει τὸν κόσμο, τὴν ἱστορία καὶ τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Γιὰ αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἶναι ζωντανός, διότι πιστεύουν στὸ Θεὸ τοῦ χριστιανισμοῦ (καὶ ὄχι στὸ Θεὸ τῶν φιλοσόφων), πού δὲν εἶναι «Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων» (Ματθ. κβ’ 32), ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Ἡ πίστη στὸ ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεὸ ἐκδηλώνεται καὶ ἐκφράζεται μὲ ἀντίστοιχα ἔργα ζωῆς, ἀγάπης καὶ δημιουργίας. Ὅσοι ἀκόμη στὴν ἐποχὴ μας ζοῦν μία ἀνώτερη πνευματικὴ ζωή, ὅσοι ἀγαποῦν καὶ ἀκτινοβολοῦν γύρω τους τὴν ἀγάπη, τὴ ζωὴ καὶ χαρὰ ὅσοι δημιουργοῦν μέσα σὲ ἕναν κόσμο φθορᾶς, μολύνσεως καὶ καταστροφῆς, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν «ἐπὶ Θεῶ ζώντι». Διότι μόνο ζωντανὸς καὶ ἀληθινὸς Θεὸς μπορεῖ νὰ συγκινήσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ μία ζωὴ δημιουργίας καὶ καρποφορίας.
Ἡ πίστη στὸ ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεὸ τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ μόνη λύση στὸ πνευματικὸ ἀδιέξοδο τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ἡ πίστη αὐτὴ θὰ γεμίσει τὸ κενό, πού ὑπάρχει σὲ πολλὲς ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, θὰ τερματίσει τὶς μηδενιστικὲς καὶ χαοτικὲς τάσεις τῶν νέων τῆς ἐποχῆς μας, θὰ διώξει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες καρδιές. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ τοῦ χριστιανισμοῦ θὰ ἀναστηλώσει τὶς ἠθικὲς ἀξίες τῆς ἀνθρωπότητας, θὰ δώσει νόημα καὶ περιεχόμενο στὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ θὰ ξαναρχίσει στὰ ἀνθρώπινα χείλη τὸ γλυκὸ χαμόγελο τῆς ἐλπίδας.
Αὐτὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἂς εὐχόμαστε νὰ εἶναι καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια της ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας, καὶ ἡ Χαραυγὴ μιᾶς καινούριας ἐποχῆς Πίστεως στὸ ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό.
