Κήρυγμα Κυριακῆς
Γ΄ Νηστειῶν- Σταυροπροσκυνήσεως
19 Μαρτίου 2017
(Ἑβραίους δ΄, 14-ε΄, 6)
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔχει ἰδιαίτερη ἐφαρμογή στήν πνευματική καί ἱστορική ζωή τοῦ ὀρθόδοξου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Διότι καί σάν χριστιανοί καί σάν Ἕλληνες μόνο στό σταυρό τοῦ Χριστοῦ βρήκαμε ἔλεος γιά τά ἁμαρτήματά μας, ἐνίσχυση δέ καί βοήθεια στίς μεγάλες περιπέτειες τοῦ ἔθνους μας.
Καταφυγή τῶν χριστιανῶν.
Ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται σήμερα στό ἀρχιερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σάν ἀρχιερέας μοιάζει, ἀλλά καί διαφέρει κατά πολύ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Ἑβραῖοι ἀρχιερεῖς τῆς Λευιτικῆς ἱεροσύνης προσέφεραν πάνω στό θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ δῶρα καί θυσίες γιά τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ὁ Κύριος ὅμως προσέφερε μοναδική θυσία, τόν Ἴδιο τόν ἑαυτό Του πάνω στό σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ καί ἔγινε ἔτσι θύτης μαζί καί θύμα. Χάρη στή μοναδική αὐτή θυσία, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀναδείχθηκε μοναδικός ἀρχιερέας καί ὁ σταυρός Του, μοναδική πηγή τοῦ θείου ἐλέους.
Ἔκτοτε ὁ Σταυρός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ μοναδική καταφυγή τῶν χριστιανῶν. Κατά τήν τέλεση τοῦ ἅγιου βαπτίσματος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χρίεται σταυροειδῶς μέ τό Ἅγιο Μύρο στά κύρια μέρη τοῦ σώματός του. Ἔπειτα, κάθε χριστιανός, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, σφραγίζει καί ἀσφαλίζει τήν ὕπαρξη του, σῶμα καί ψυχή ἀπό τίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ καί ἀπό κάθε κίνδυνο, ἀρχίζει καί τελειώνει τήν καθημερινή του ἐργασία, συμμετέχει στή θεία λατρεία, ἐνῶ μέ τά χείλη του ψιθυρίζει τό « κύριε ἐλέησον »! Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ συνδέεται μέ τήν σταυροειδῆ εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπίκληση τοῦ ἐλέους καί τῆς δυνάμεως τοῦ Χρήστου. Ὁ καθημερινός κόπος τοῦ χριστιανοῦ, οἱ χαρές καί λύπες του, ἡ ἀρρώστια καί ὁ θάνατός του, ὅλα βρίσκονται κάτω ἀπό τήν προστασία καί τή χάρη τοῦ Σταυροῦ.
Ἡ καταφυγή στή χάρη τοῦ Σταυροῦ κορυφώνεται, ὅταν ὁ χριστιανός προσέρχεται μέ συναίσθηση στά Ἱερά Μυστήρια. Τότε ἡ λυτρωτική χάρη τοῦ Σταυροῦ γίνεται προσωπικό του βίωμα.
Καταφυγή τῶν Ἑλλήνων.
Ἀπό τότε πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε τό σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στόν Ἄρειο Πάγο τῶν Ἀθηνῶν, ἡ χώρα μᾶς ἀγκάλιασε σιγά σιγά τήν καινούργια πίστη, μέχρις ὅτου ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔγινε κέντρο τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων καί ἰσχυρό καταφύγιο στίς ἀλλεπάλληλες περιπέτειες τῆς ἱστορίας τους.
Δέν εἶναι λίγοι οἱ συμπατριῶτες μας πού μαρτύρησαν κατά τούς αἰώνας τῶν μεγάλων διωγμῶν. Οἱ κατακόμβες τῆς Μήλου εἶναι ἕνα ἀπό τά ζωντανά μνημεῖα τῆς αἱματηρῆς προσφορᾶς τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν, κατά τούς φοβερούς ἐκείνους χρόνους. Ὅταν, κατόπιν, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἵδρυσε τή βυζαντινή αὐτοκρατορία, πού γρήγορα ἔγινε ἑλληνική, τό νέο ἐκεῖνο πολίτευμα σάν σύμβολο τοῦ εἶχε τόν «τύπον τοῦ Σταυροῦ». Καί ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀξιώθηκε νά ἀνακαλύψει στά Ἱεροσόλυμα τό Τίμιο Σταυρό τοῦ κυρίου, ὁ Σταυρός αὐτός ἔγινε ἡ δύναμη καί ἡ καταφυγή ὁλόκληρης τῆς αὐτοκρατορίας.
Ἀλλά καί ὅταν «ἡ Πόλις ἑάλω», ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη καί ἄρχισε ἡ μακραίωνη τουρκική δουλεία καί καταδυναστεία, τό ὑπόδουλο γένος κατέφευγε σύσσωμο κάτω ἀπό τήν προστατευτική σκιά τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Σταῦρος, τά πάθη καί ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἦταν « Καταφυγή καί δυνάμις » γιά τόν ὀρθόδοξο ἑλληνικό λαό « ἐν ταῖς θλίψεσιν ταῖς εὑρούσαις αὐτόν σφόδρα » (Ψαλ. 45, 1). Σέ λίγες μέρες θά γιορτάσουμε ξανά τήν ἐπέτειο τῆς Ἐθνικῆς μας Ἀνεξαρτησίας. Ποιό ἦταν τό μυστικό ὅπλο τῶν ὑπόδουλων ἐκείνων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821; Δέν ἦταν ἄλλο ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Σέ αὐτόν κατέφευγαν μέ ἄδολη καί ἁγνή πίστη καί σ΄ Αὐτόν βρῆκαν πραγματικά τή δικαίωση τῶν Ἀγώνων τους « ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ».
Ὁ Σταυρός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρά τίς λυσσαλέες ἀντιδράσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, ἐξακολουθεῖ νά λατρεύεται στή χώρα μας καί νά σημαδεύει τό ἱερό λάβαρο, τή σημαία τοῦ ἔθνους μας! Ὁ Σταυρός ἐξακολουθεῖ νά ὑψώνεται στούς ναούς καί στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων.
Σκοτεινές δυνάμεις δέν θά σταματήσουν τίς δόλιες προσπάθειές τους νά ξεριζώσουν τό Σταυρό ἀπό τή ζωή τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ἔθνους. Οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι δέ θά κουραστοῦν νά ρίχνουν τά βέλη τους ἐναντίον τῆς Πίστεως τοῦ Ἐσταυρωμένου. Γι’ αὐτό, χρειάζεται ἐγρήγορση. Νά γρηγοροῦμε κάτω ἀπό τό Σταυρό, μαζί μέ τήν Παναγία καί τόν ἀγαπημένο Του μαθητή ! Νά γρηγοροῦμε καί νά προσευχόμαστε γιά τόν ἑαυτό μας, τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ἑλλάδα μας καί γιά αὐτούς ἀκόμη τούς σημερινούς ἀρνητές καί σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί πολλοί ἀπό αὐτούς εἶναι πολύ πιθανόν νά γίνουν οἱ ἑκατόνταρχοι (Ματθ. κζ΄ 54) τῆς ἐποχῆς μας !!!
