Κήρυγμα Κυριακῆς 7.06.2015
(Ἑβραίους ια΄ 33-ιβ΄2)
«Πραγματικοί Ἧρωες»
Πράγματι οἱ Ἅγιοί μας εἶναι οἱ ἀληθινοί ἦρωες τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας. Νίκησαν τόν ἑαυτό τους, νίκησαν τό κακό κι ἐθριάμβευσαν πάνω στίς δυνάμεις τοῦ σκότους. Ἡ προσεχής Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη σ’ αὐτούς. Δηλαδή δέ ὅλους ἐκείνους τούς ἁγίους πού εὐαρέστησαν Θεῷ καί ἀνθρώποις καί κατάφεραν νά κερδίσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀφιερώνει ἡ Ἐκκλησία τήν Κυριακή αὐτή στόν ἀκατάβλητο ἡρωϊσμό τους, στό αἷμα καί στήν θυσία τους.
Λιτά κι ἐπιγραμματικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στίς ἐπίγειες κακουχίες τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ, πού ἔζησαν πρίν ἀπ’ αὐτόν.
« Ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ... ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Πρός Ἑβραίους ια΄ 37-38)
Τό ἴδιο συνέβη καί μέ ὅσους ἔδωσαν ἔπειτα τό αἷμα τους καί τά μαρτύριά τους καί πότισαν τό δένδρο τῆς πίστεως κι ἔθρεψαν τήν Ἐκκλησία. Ὁλόκληρο αὐτό τό «νέφος μαρτύρων» πού σήμερα ἔχουμε μπροστά μας, ἐμπλουτισμένο μάλιστα μέ στρατιές νεομαρτύρων στά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, ἀποτελεῖ ἕνα πολύτιμο κεφάλαιο καί γιά τήν Ἐκκλησία καί γιά μᾶς, γιατί εἶναι πηγή ἐμπνευσμένων γιά ἀγῶνες καί ἀπόδειξη τῶν θυσιῶν πού ἀπαιτήθηκαν γιά τήν στερέωση τῆς Ἐκκλησίας.
Στόν καιρό μας, ὅπου πολλές λέξεις ἔχασαν τό ἀληθινό τους νόημα, οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουν νά θεωροῦν σωτῆρες ἐκείνους ἀπό τούς συνανθρώπους τους πού γιά τήν ἐξασφάλιση ἐφήμερων πολλές φορές ἀγαθῶν, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ νίκη μιᾶς ποδοσφαιρικῆς ὁμάδας, προσφέρουν τίς δυνάμεις τους. Ἀλλά οἱ ἀληθινοί ἥρωες δέν πλάθονται μέσα στά γήπεδα, οὔτε στούς στίβους τῶν κάθε εἶδους συμφερόντων. Οἱ ἀληθινοί ἥρωες εἶναι αὐτοί πού μάχονται γιά εὐγενικές ἰδέες, θυσιάζοντας ἀκόμη καί τήν ζωή τους γι’ αὐτές, εἶναι αὐτοί πού μακριά ἀπό κάθε ὑστεροβουλία ἐνεργοῦν πάντα συνεπεῖς σ’ ἐκεῖνο πού πιστεύουν.
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἥρωες, εἶναι ἀληθινοί καί ἀδιαμφισβήτητοι νικητές, γιατί προσπάθησαν νά ξεπεράσουν τούς ἑαυτούς τους καί κατόρθωσαν νά φθάσουν στό ἐπιθυμητό τους τέρμα, πού ἦταν ὁ στόχος τους, περνώντας ἀπό κάθε θυσία πού ἀπαιτήθηκε, χωρίς νά ὑποστείλουν τήν σημαία τοῦ χρέους τους καί χωρίς νά προδώσουν ἐκεῖνο στό ὁποῖο πίστευαν. Καί ὅσοι ἀκόμα πέθαναν «ἐν εἰρήνῃ» δέν παύουν νά εἶναι ἥρωες, γιατί ἄσχετα μέ τόν τρόπο τοῦ τέλους τους σημασία ἔχει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους. Καί ὅλοι αὐτοί ἔζησαν μέ συνέπεια, μέ αὐστηρή προσήλωση στίς ἀρχές τῆς πίστεως, μέ συγκλονιστικές ἐμπειρίες ἀπό τόν ἀόρατο πόλεμο ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ τους.
Οἱ νέοι μας ἀναζητοῦν καί σήμερα καί πάντοτε πρόσωπα πρός μίμηση. Καί στρέφουν τά μάτια τους δέ ὅ,τι ἔντεχνα μακιγιαρισμένο ἀπό τό συρμό τῆς ἐποχῆς ἐμφανίζεται νά λάμπει στό στερέωμα. Συχνά ὅμως τά ἰνδάλματα αὐτά καί τά κάθε λογῆς εἴδωλα διαψεύδουν μέ πάταγο τους θιασῶτες καί θαυμαστές τους. Καί τότε αὐτοί οἱ τελευταῖοι δοκιμάζουν τό μαρτύριο τοῦ Σίσυφου, καί ξαναρχίζουν ἀπελπισμένοι ἀπ’ τήν ἀρχή τήν ἀγωνιώδη πορεία γιά δικαίωση τῶν προσδοκιῶν καί τῶν πόθων τους. Στό ἀπειράριθμο ὅμως στράτευμα τῶν Ἁγίων μας ἐλάχιστοι σήμερα καταδέχονται νά κοιτάξουν, ἴσως γιατί ἡ ζωή καί θάνατός τους εἶναι γιά κεῖνους ἕνας ἔλεγχος τυραννικός. Πράγματι. Γιά ὅσους ἀναζητοῦν πρόσωπα ἡρωϊσμοῦ σέ πρόσωπα πού δέν ἔχουν εἰλικρινά καταξιωθεῖ σάν πνευματικοί ἀγωνιστές, ἡ μαρτυρία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐνοχλητική. Καθώς τό παράδειγμά τους ὑπερέχει, κρίνει ταυτόχρονα τίς συμβατικότητες τῆς ἐποχῆς μας, πού τόσο ἀρέσουν στούς ἀνθρώπους, σάν ἱκανοποιοῦνται μέ ψεύτικα ὑποκατάστατα ἀληθινῶν ἡρώων.
Ἐκεῖνο πού τελικά μᾶς μένει ἀπό τήν θύμηση τούτη τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἀπό τό ἕνα μέρος ἡ ἀστείρευτη πηγή τῆς ἐσωτερικῆς τους δυνάμεως, πού εἶναι ἡ πίστη στό Χριστό, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος τό αἰώνιο μῖσος τῶν ἀνθρώπων ἐναντίον ἐκείνων πού μέ τήν ἀρετή τους γίνονται ἐμπόδιο στό δρόμο τῆς κακίας.
Στερεωμένοι πάνω στό βράχο τῆς πίστεως οἱ ἅγιοι μάρτυρες στάθηκαν ἀνυποχώρητοι μπροστά στήν βία, καί στήν οὐσία ἔγιναν οἱ ἀληθινοί νικητές, ἔστω κι ἄν ἔγραψαν μέ τό αἷμα τους τήν τελευταία σελίδα τῆς ζωῆς τους. Κι εἶναι ἀνάγκη σήμερα νά σκύψουμε μέ ἐμβρίθεια πάνω στό παράδειγμά τους, γιατί σέ παγκόσμια κλίμακα παρατηρεῖται ἔλλειψη ἀληθινῶν ἡρώων, πιστῶν σέ μία ἰδέα, ἕτοιμων γι’ αὐτήν νά θυσιασθοῦν. Γιά μᾶς πού πιστεύουμε οἱ μάρτυρες εἶναι ὁ πολύτιμος καί ἀνεκτίμητος θησαυρός μας. Αὐτήν τήν παράδοση ἔχουμε ἀπό τά παλαιά χρόνια, ἀπό τότε πού πάνω στούς τάφους καί τά μνήματα τῶν μαρτύρων, ἡ Ἐκκλησία τοποθετοῦσε τίς Ἁγίες Τράπεζες. Καί καθώς σήμερα τούς θυμόμαστε ὅλους μαζί, παίρνουμε θάρρος ὅσοι ἐξακολουθοῦμε νά κρατᾶμε τήν μικρή ἤ μεγάλη σημαία τῶν χριστιανικῶν μας ἰδανικῶν στά χέρια, γιά νά συνεχίσουμε τό δύσκολο δρόμο μας μέχρι τήν τελική νίκη.
Κοιτώντας πίσω μας στό «νέφος τῶν μαρτύρων» σχεδιάζουμε τό μέλλον μας πατώντας γερά στήν βάση πού στεριώνει πάνω στό ἡρωϊκό παράδειγμά τους. Ἄς τούς μιμηθοῦμε στήν σημερινή ξεπασμένη ἐποχή μας.
