Σύμφωνα μέ τήν χριστιανική διδασκαλία, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ Λυτρωτοῦ στόν κόσμο. Τό Σῶμα αὐτό τό συναποτελοῦν ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στούς πιστούς γράφει· «ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α´ Κορ. 12, 27).
Κατά τήν διδασκαλία τῆς ᾿Ορθοδόξου Ἐκκλησίας μας τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συγκροτεῖται ἀπό τούς ποιμένες (Ἐπισκόπους - Πρεσβυτέρους - Διακόνους) καί τό λαό.
Ἐκεῖνο πού διακρίνει τίς δύο τάξεις εἶναι οἱ διακονίες καί οἱ ἁρμοδιότητες στήν Ἐκκλησία. Οἱ κληρικοί μέ τήν χειροτονία τους καθίστανται «διάκονοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 4, 1). ῾Η διακονία τους εἶναι δοσμένη ἀπό τόν Θεό. Γράφει σχετικά ἡ ῾Αγία Γραφή· «καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἴτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α´ Κορ. 12,28) καί «αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 11-12).
Οἱ λαϊκοί ἐπίσης δέν εἶναι παθητικά στοιχεῖα στήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀλλά ἐνεργά μέλη, ἰσότιμα μέ τόν ἱερό κλῆρο. Εἶναι σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο οἱ «λίθοι οἱ ζῶντες» πού οἰκοδομοῦν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας (Α´ Πέτρ. 2, 5). Οἱ πάντες μετέχουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ἁγιοποιηθοῦν, νά φωτιστοῦν καί νά θεωθοῦν. Αὐτό σημαίνει ὅτι καί οἱ λαϊκοί ἔχουν δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις γιά τά ὁποῖα θά πρέπει νά εἶναι ἐνημερωμένοι, καθώς καί γιά τήν ὅλη ἐνοριακή καί ἐκκλησιαστική ζωή.
Γι’ αὐτό τό λόγο ἀποφασίσαμε νά ἐπικοινωνήσουμε μαζί σου μέ αὐτό τό φυλλάδιο, νά ἐνημερωθεῖς γιά τήν τοπική μας ἐκκλησία καί τήν ἐνοριακή ζωή καί νά κληθεῖς καί σύ νά γίνεις ἐνεργό μέλος τῆς ἐνορίας μας καί νά συμβάλλεις στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων σου στή διακονική ὑποχρέωση πού ἀπορρέει ἀπό τήν ὑποχρέωσή μας ὡς συνειδητῶν χριστιανῶν.
1. ῾Η ταυτότητα τῆς Μητροπόλεώς μας.
Κατ’ ἀρχήν θά θέλαμε νά σέ ἐνημερώσουμε γιά τήν ἀρχή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τήν Ἱερά μας Μητρόπολη καί τόν σεπτό μας ποιμενάρχη.
Θά πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι ὁ ρόλος τοῦ ἐπισκόπου στήν ᾿Ορθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι πολύ σημαντικός. Ὁ ἐπίσκοπος, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι «οἰκονόμος Θεοῦ» (Τίτ. 1, 7), «στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β´ Τιμ. 2, 3), «Θεοῦ διάκονος» (Β´ Κορ. 6, 4), ἡ ὁρατή κεφαλή καί τό κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. «Τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ» (Πράξ. 20, 28). Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (¶107) εἶχε γράψει πώς ὁ ἐπίσκοπος εἶναι «προκαθήμενος εἰς τύπον Θεοῦ» καί «ὅπου ἄν φανῆ ὁ ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω, ὥσπερ ἄν ἧ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία» (Ρ.ὒ. 5, 713). Χωρίς τόν ἐπίσκοπο καί τήν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία τελεῖται ἀπό αὐτόν καί τούς πρεσβυτέρους κατόπιν ἐντολῆς του, δέν ὑφίσταται Ἐκκλησία! Αὐτό τό τονίζουμε γιά νά γίνει κατανοητή ἡ ἐπισκοποκεντρική ὀργανωτική δομή τῆς ᾿Ορθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί συνείδηση ὅλων μας ὁ ἀναντικατάστατος ρόλος τοῦ ἐπισκόπου σέ Αὐτή.
῾Η Ἱερά μας Μητρόπολη ἱδρύθηκε μέ τό Ν.Δ. 411/16-5-1974 καί περιλαμβάνει τούς Δήμους Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ. Πρῶτος Μητροπολίτης διετέλεσε ὁ μακαριστός κυρός Γεώργιος Προκόπης (22-5-1974 μέχρι 20-11-1999), τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχιερατεία διακρίθηκε γιά τήν ὀργανωτική καί φιλανθρωπική δραστηριότητα. Σημερινός ποιμενάρχης μας εἶναι ὁ κ. Δανιήλ ὁ ὁποῖος ἐξελέγη ἐπίσκοπος τῆς τοπικῆς μας ἐκκλησίας στίς 21-1-2000.
2. ῾Η ῞Ιδρυση τῆς Ἐνορίας μας
Μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή ἔγιναν οἱ συνοικισμοί Βύρωνα καί Καισαριανῆς. Χτίστηκαν κατοικίες στίς ὁποῖες ἐγκαταστάθηκαν οἱ πρόσφυγες ἀπό τή Μ. Ἀσία. Μέχρι σήμερα σώζονται πολλές ἀπ’ αὐτές στήν Καισαριανή-Βύρωνα.
Στή συνέχεια ἔγινε ὁ συνοικισμός Κοπανά (Μεταμόρφωση) καί τῆς Νέας Ἐλβετίας. Οἱ κάτοικοι τῆς Ν. Ἐλβετίας ἐνοριακά ἀνῆκαν στή Μεταμόρφωση, δέν ἐξυπηρετοῦνταν ὅμως λόγω τῆς ἀπόστασης καί γιατί ὁ Ναός τῆς ῾Αγίας Μεταμόρφωσης ἦταν μικρός. Οἱ κάτοικοι τότε τῆς Ν. Ἐλβετίας, κινήθηκαν δραστήρια γιά νά βροῦν οἰκόπεδο μέ σκοπό νά κτίσουν Ἱερό Ναό στό ὄνομα τῆς «῾Αγίας Παρασκευῆς» καί νά γίνει ξεχωριστή ἐνορία. Στήν κίνηση αὐτή πρωτοστάτησαν οἱ κάτοικοι Νέας Ἐλβετίας Στυλιανός Στεργίου, Ἀλέκος Βογιανζῆς, Ἰωάννης Ἀγάλιας, Γεώργιος Γκίκας, Διαμαντῆς Μάρδας, οἱ ὁποῖοι ἦρθαν σέ ἐπαφή μέ τόν οἰκοπεδοῦχο Δημήτριο Ζωϊτό καί τοῦ ζήτησαν ἕνα οἰκόπεδο γιά νά χτίσουν ἐνοριακό Ναό. Ὁ παραπάνω οἰκοπεδοῦχος τούς εἶπε ὅτι θά δωρίσει ἕνα οἰκόπεδο μέ τόν ὅρο ὅτι ὁ Ἱερός Ναός πού θά χτιστεῖ θά ὀνομαστεῖ «῞Αγιος Δημήτριος» καί αὐτό γιατί τό ὄνομά του ἦταν Δημήτριος. ῎Ετσι παρεχώρησε τό οἰκόπεδο καί οἱ κάτοικοι τοῦ ὑποσχέθηκαν ὅτι θά τηρήσουν τόν ὅρο πού ἔθεσε.
Οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἔχοντας πιά τό οἰκόπεδο μέ πρωτοστάτη τόν ἀείμνηστο ἱερέα Νεόφυτο Παπαδόπουλο (Συμεωνίδη) πού ἦλθε πρόσφυγας ἀπό τήν Καισάρεια ἔκαναν ἔρανο μεταξύ τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς πού παρά τή φτώχεια τους προσέφεραν ὅ,τι ὁ καθένας μποροῦσε γιά νά ἀποκτήσουν Ἱερό Ναό καί ἐνορία. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε γιά νά θυμοῦνται οἱ μεταγενέστεροι τό ἑξῆς περιστατικό πού συνέβη κατά τή διάρκεια τοῦ ἐράνου μέ τόν εὐλαβέστατο παπα-Νεόφυτο. Μιά μέρα κατέβηκε στήν Ἀθήνα νά συναντήσει ἕναν ἔμπορο πατριώτη του γιά νά τοῦ ζητήσει συνδρομή γιά τήν κατασκευή τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἔμπορος καθόταν ἀπέξω στήν πόρτα τοῦ μαγαζιοῦ του. Ὁ Παπα-Νεόφυτος τοῦ εὐχήθηκε καλή του ἡμέρα καί ἐν συνεχεία τοῦ εἶπε· ῏Ηλθα νά σέ συναντήσω καί νά σοῦ ζητήσω νά προσφέρεις καί ἐσύ χρήματα, θά φτιάξουμε ἐκκλησία στή Νέα Ἐλβετία. Ὁ ἔμπορος τοῦ εἶπε ὅτι δέν ἔχω χρήματα. Ὁ Παπα-Νεόφυτος ὅμως ἐπέμεινε νά τοῦ δώσει. Τότε ὁ ἔμπορος τόν ἔσπρωξε κάπως. Ὁ Παπα-Νεόφυτος γέροντας ὅπως ἦταν ἔπεσε κάτω. Ὁ ἔμπορος τόν ἐσήκωσε καί ὁ παπάς ἀφοῦ τίναξε τά ράσα του ἀπό τή σκόνη, γύρισε στόν ἔμπορα καί τοῦ λέει· Τζάν’ μου, ἐμένα μέ πλήρωσες, τώρα δῶσε μου καί γιά τόν «῞Αγιο». Ὁ ἔμπορος κλονισμένος ἀπό τό συμβάν καί ἀπό τά λόγια τοῦ Ἱερέα, μπῆκε μέσα στό Ταμεῖο καί τοῦ ἔδωσε τότε τό ἔτος 1927 διακόσιες δραχμές.
Ὁ Παπα-Νεόφυτος παρέδωσε τά χρήματα στήν ἐπιτροπή τοῦ ἐράνου, τούς διηγήθηκε τό περιστατικό, καί ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ ἐμπόρου γιά νά μνημονεύεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία.
῎Αν καί οἱ κάτοικοι ἀνταποκρίθηκαν στόν ἔρανο ὅμως οἱ καιροί ἦταν δύσκολοι καί τά χρήματα πού συγκεντρώθηκαν δέν ἐπαρκοῦσαν νά γίνει Ἱερός Ναός μέ πέτρες. ῎Ετσι ἀποφάσισαν νά ἀγοράσουν σανιδόταβλες καί καδρόνια μέ τά ὁποῖα κατασκεύασαν μία ὀρθογώνια παραλληλόγραμμη παράγκα τό ἔτος 1927 σκεπασμένη μέ κεραμίδια. Ἐν συνεχεία μέ ἔγκριση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ὑπεγράφη διάταγμα ἀπό τό ῾Υπουργεῖο Θρησκευμάτων καί Παιδείας, ἱδρύσεως τῆς ἐνορίας ῾Αγίου Δημητρίου Νέας Ἐλβετίας. Ἐκεῖ στήν παράγκα ἐγίνοντο Θεῖες Λειτουργίες μέ ἱερέα τόν Παπα-Νεόφυτο.
Τό πρῶτο ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο ἀποτελοῦσαν ὁ ἱερεύς Νεόφυτος Παπαδόπουλος, ὁ Στυλιανός Στεργίου, ὁ Ἀλέξανδρος Βογιαντζής, ὁ Ἰωάννης Ἀγάλιας. Ἐπειδή ὁ ξύλινος ἱερός Ναός ἐπ’ οὐδενί λόγῳ ἐξυπηρετοῦσε τούς ἐνορῖτες, τό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο μέ τήν οἰκονομική ἐνίσχυση τῶν ἐνοριτῶν κατόρθωσαν μέχρι τό ἔτος 1929 νά κατασκευάσουν πέριξ τῆς παράγκας πλινθόκτιστο Ἱερό Ναό τοῦ ὁποίου τά ἐγκαίνια ἐτελέσθηκαν τήν 11η Νοεμβρίου 1929. Ὁ παλιός Ναός κατεδαφίσθηκε καί θεμελιώθηκε ἐκ νέου τό 1948. ῾Η τελευταῖα ἀνακαίνισή του ἔγινε τό 1994.
3. ῾Η ταυτότητα τῆς ἐνορίας μας
Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τό πρωτογενές κύτταρο τῆς ὀργανωτικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ πυρήνα τόν ἱερό Ναό, στόν ὁποῖο συνάγεται ἡ Ἐκκλησία καί τελοῦνται ὅλα τά μυστήρια καί οἱ ἁγιαστικές πράξεις, μέ κορύφωμα τή Θεία Εὐχαριστία, ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Σκοπός τῆς ἐνορίας, ὅπως καί τῆς Ἐκκλησίας γενικότερα, εἶναι ἡ καθολική διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. ῾Η ἐνορία ἀποτελεῖ κατά τρόπο μυστήριο, τό μέρος καί τό ὅλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτή τελεσιουργεῖται ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν διά τῆς συσσωματώσεώς τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Φιλ. 1, 18). Αὐτό συνεπάγεται ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί εἶναι καί μεταξύ τους ἑνωμένοι, ἀποτελῶντας ἕνα ἑνιαῖο ὀργανικό σύνδεσμο, ἕνα σῶμα! ῾Η μετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στό Κοινό Ποτήριο δημιουργεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πάνω σ’ αὐτή τήν ἀρχή λειτουργεῖ ἡ ἐνορία.
Μέσα σέ αὐτή οἱ κληρικοί, πρεσβύτεροι καί διάκονοι, ὑπηρετοῦν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα κατ’ ἐντολήν καί ἐποπτεία τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου. Αὐτοί εἶναι οἱ «ὑπηρέτες Χριστοῦ καί οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 4, 1), οἱ ἱερουργοί τῶν ἁγιαστικῶν πράξεων, οἱ πνευματικοί καθοδηγητές τῶν πιστῶν, οἱ μεριμνῶντες γιά τούς ἀναξιοπαθοῦντες ἀνθρώπους τῆς ἐνορίας. Ὁ ρόλος τους δέ, εἶναι πραγματικά ἀναντικατάστατος.
Τό ἔργο τῶν κληρικῶν πλαισιώνεται ἀπό πρόσωπα καί ὁμάδες λαϊκῶν, τῶν ὁποίων καί αὐτῶν εἶναι πολύ σημαντικός ὁ ρόλος στήν ἐνοριακή ζωή καί δράση. Σέ μιά ὀργανωμένη ἐνορία ὑπάρχει ἀντικείμενο δράσης γιά ὅλους τούς πιστούς, στά Ἐνοριακά Συμβούλια, στό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό τομέα, στόν τομέα νεότητας, στά «Σπίτια Γαλήνης Χριστοῦ» καί ἀλλοῦ.
Κέντρο τῆς ἐνορίας μας εἶναι ὁ ναός τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου. Πρόκειται γιά ἕναν περικαλλή ναό, βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ ἐσωτερικός ἁγιογραφικός διάκοσμος, βυζαντινῆς τεχνοτροπίας, ἡ τάξη καί ἡ εὐπρέπεια δημιουργοῦν μιά εὐχάριστη αἴσθηση. Οἱ καλλίφωνοι ψάλτες μας κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά δημιουργήσουν ἱεροπρεπή ἀτμόσφαιρα. Οἱ ἐπίτροποι, ὁ (ἡ) νεωκόρος μας καί τό ἄλλο προσωπικό τῶν διαφόρων ἐνοριακῶν τομέων διακονίας, εἶναι ἄνθρωποι πρόθυμοι, καλοσυνάτοι καί εὐγενεῖς.
Γνωριμία μέ τούς ἱερεῖς μας καί τό ἔργο τους
Στήν ἐνορία μας ὑπηρετεῖ ἕνα σπουδαῖο ἐπιτελεῖο μορφωμένων, ἔμπειρων καί προπαντός ἔνθερμων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τό ἱερό Θυσιαστήριο καί τό λαό τοῦ Θεοῦ «συνεργοῦντες (τοῦ Χριστοῦ)... ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ» (Β´ Κορ.6, 4), φλεγόμενοι ἀπό θεῖο ζῆλο καί αὐταπάρνηση. ῞Οσοι βρίσκον-ται κοντά τους γνωρίζουν τό πολυποίκιλο καί σπουδαῖο ἔργο πού ἐπιτελοῦν.
Οἱ κεκοιμημένοι τώρα πλέον ἱερεῖς πού διακόνησαν στόν Ναό ἀπό τό 1929 εἶναι:
῎Ανθιμος, Ἀρχιερεύς
Ἀβραάμ Παπαδόπουλος, Ἀρχιμανδρίτης
Σίλβεστρος, Ἀρχιμανδρίτης
Μητροφάνης Παπαλαζαρίδης, Ἀρχιμανδρίτης
Νεόφυτος Συμεωνίδης, ἱερεύς
Νικόλαος Λεβέντης, ἱερεύς
Πανάρετος Χαραλαμπίδης, ἱερεύς
Μιχαήλ Μπερτόλης, ἱερεύς
Γεώργιος Κόλλιας, ἱερεύς
Νικόλαος Μενδρινός, ἱερεύς
Κωνσταντίνος Γρηγορόπουλος, ἱερεύς
Ἐμμανουήλ Θεοχαρόπουλος, ἱερεύς
Ἀντώνιος Τζανής, ἱερεύς
Ἰωάννης Παπαδόπουλος, ἱερεύς
῎Ανθιμος Πουζέρης, ἱερεύς
Σωτήριος Πλατανιώτης, ἱερεύς
Γεώργιος ῎Εξαρχος, ἱερεύς
Χριστόδουλος Κοσκινᾶς, ἱερεύς
Οἱ ἱερεῖς πού διακονοῦν σήμερα εἶναι:
Αρχιμανδρίτης κ. Χριστόδουλος Κοτσίφης
Αρχιμανδρίτης κ. Καλλίνικος Χριστέλης
Πρωτοπρεσβύτερος κ. Γρηγόριος Χαρίτος
Πρεσβύτερος κ. Κωνσταντίνος Κατής
Πρεσβύτερος κ. Γεώργιος Κυριακάκης
4. Τό ἐνοριακό μας ἔργο
Α) Πνευματική διακονία
Οἱ ἱερεῖς μας δείχνουν ἰδιαίτερη φροντίδα στήν πνευματική, λειτουργική καί ἁγιαστική διακονία τῶν ἐνοριτῶν μας. ῾Η τέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, οἱ Θεῖες Λειτουργίες, τά Ἱερά Μυστήρια, ἡ Ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν, οἱ προσωπικές καί οἰκογενειακές ἁγιαστικές τελετές, βρίσκονται σέ ἄμεση προτεραιτότητα. Ἐπίσης οἱ ἱερές ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας (῾Εσπερινός, ῎Ορθρος) τελοῦνται ἀνελλειπῶς. Οἱ ἱερεῖς μας πρόθυμα ἀνταποκρίνονται στίς κλήσεις τῶν ἐνοριτῶν γιά κατ’ οἶκον ἁγιαστικές τελετές, κοινωνία κατάκοιτων πιστῶν, κλπ. Πολύ σημαντική εἶναι ἡ διακονία τῶν ἱερέων μας στό κοιμητήριο Βύρωνος, ὅπου τελοῦν τίς ἱερές τελετές τῶν κηδειῶν καί τῶν ἐπιταφίων δεήσεων γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας καί ταυτόχρονα στηρίζουν ἠθικά τούς πονεμένους συγγενεῖς των.
Β) Ποιμαντική διακονία
Σημαντική εἶναι ἐπίσης ἡ ποιμαντική δράση τῆς ἐνορίας μας. Οἱ μορφωμένοι ἱερεῖς μας κηρύσσουν τό θεῖο λόγο, τόσο κατά τίς διάφορες ἀκολουθίες, ὅσο καί ἐκτάκτως στό ναό καί τίς αἴθουσες τῆς ἐνορίας μας, «κοπιῶντες ἐν λόγῳ καί διδασκαλίᾳ» (Α´ Τιμ. 4, 11). Μέ κάθε εὐκαιρία διαφωτίζουν καί ἐνημερώνουν τούς ἐνορῖτες σέ θέματα πίστεως καί ἀντιαιρετικῆς προστασίας. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στήν περιοχή μας δέν ὑπάρχει καμιά ὀργανωμένη ὁμάδα αἱρετικῶν. Μεριμνοῦν ἀκούραστα γιά τήν πνευματική προκοπή τῶν ἐνοριτῶν. Ἀκοῦν μέ προσοχή καί ὑπομονή τά προβλήματά τους καί προσπαθοῦν νά τούς παρηγορήσουν καί νά τούς δώσουν λύσεις καί διεξόδους. ῾Η μέριμνα γιά τή νεότητα ἀποτελεῖ κύριο μέλημα ὅλων μας. Στήν ἐνορία μας λειτουργοῦν Κατηχητικά Σχολεία, τά ὁποῖα καθοδηγοῦν τά παιδιά μας στό Χριστό καί τούς μαθαίνουν τήν ἐνάρετη ζωή. Στούς ἑπόμενους στόχους μας εἶναι ἡ λειτουργία ὁμάδων μελέτης τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ἡ καθιέρωση ἀνοιχτοῦ σεμιναρίου ὀρθοδόξου οἰκοδομῆς καί ἀντιαιρετικῆς προστασίας.
Γ) Κοινωνική διακονία
῾Η ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς κοινωνικῆς μέριμνας εἶναι μία ἄλλη σοβαρή διακονία τῆς ἐνορίας μας, κάνοντας πράξη τήν προτροπή τοῦ Ἀπ. Παύλου· «περί τῆς φιλαδελφίας οὐ χρείαν ἔχετε γράφειν ὑμῖν, αὐτοί γάρ ὑμεῖς θεοδίδακτοί ἐστε εἰς τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους» (Α´ Θεσ. 4, 9). ῾Η κοινωνία μας εἶναι δυστυχῶς γεμάτη ἀπό ἀναξιοπαθοῦντες συνανθρώπους μας, γιά τούς ὁποίους ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πονᾶ καί νοιάζεται. Στήν ἐνορία μας λειτουργεῖ φιλανθρωπικό ταμεῖο, τό ὁποῖο βοηθᾶ τούς φτωχούς μας ἀδελφούς. Πληρώνει τά φάρμακα τῶν ἀπόρων, δίνει τακτική καί ἔκτακτη χρηματική βοήθεια σέ ἠλικιωμένους, ἀναπήρους, χρόνια πάσχοντες καί χωρίς σύνταξη ἐνορῖτες μας, φροντίζει τούς τοξικομανεῖς καί τούς ἐγκαταλειμμένους. Ὁμάδα κυριῶν τῆς ἐνορίας μας, ἐντοπίζει παρόμοιες περιπτώσεις καί προσπαθεῖ νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους. Πολύ σημαντική φιλανθρωπική προσφορά τῆς ἐνορίας μας εἶναι καί ἡ λειτουργία «Σπιτιοῦ Γαλήνης Χριστοῦ» στό ὁποῖο βρίσκουν ζεστό καί ὑγιεινό φαγητό καθημερινά δεκάδες ἄποροι καί ἀπροστάτευτοι ἐνορῖτες μας.
Ἀδελφέ μας - ἀδελφή μας
῞Υστερα ἀπό αὐτή τή σύντομη ἐνημέρωση γιά τήν ἐνορία μας καί ἐφόσον θεωρεῖς ὅτι τό ἔργο πού ἐπιτελοῦμε εἶναι σημαντικό, καλοῦμε καί σένα νά γίνεις ἐνεργό μέλος τῆς ἐνοριακῆς μας ζωῆς. Νά θέσεις ὡς κύρια προτεραιότητα τή μυστηριακή καί πνευματική ζωή πού βιώνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Σέ προτρέπουμε να ἐμπιστευθεῖς τούς κληρικούς καί τούς ἄλλους ὑπευθύνους τῆς ἐνορίας μας καί νά ἀποβάλεις κάποιους δισταγμούς πού ἴσως ὑπάρχουν σέ σένα. Μέσα στήν Ἐκκλησία θά βρεῖς τή γαλήνη καί θά αἰσθανθεῖς τήν οὐράνια χαρά πού ἀπορρέει ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Σέ καλοῦμε ἐπίσης νά δραστηριοποιηθεῖς σέ ὅποιον τομέα ἐπιθυμεῖς καί νομίζεις ὅτι μπορεῖς νά προσφέρεις καί τή δική σου διακονία. Νά γίνεις καί σύ «συνεργός Θεοῦ» (Β´ Κορ. 6,1). Μή θεωρήσεις ὅτι αὐτή ἡ διακονία μπορεῖ νά εἶναι ἀσήμαντη. Κανενός εἴδους διακονία δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ μικρή καί ἀσήμαντη. ῞Ολοι μας, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας, μποροῦμε νά προσφέρουμε. Θυμήσου ὅτι ὁ Κύριος θά μᾶς κρίνει στή Μεγάλη Κρίση μέ βάση τήν κοινωνική μας προσφορά (Ματθ. 25, 31-46). Μήν ξεχνᾶς πώς ὁποιαδήποτε προσφορά στήν Ἐκκλησία μας εἶναι οὐσιαστικά προσφορά πρός τόν Χριστό μας, ἀφοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ζωντανή εἰκόνα δική Του. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40).
Σέ διαβεβαιώνουμε ὅτι θά αἰσθανθοῦμε μεγάλη χαρά ἄν προστεθεῖς καί σύ ἐνεργά στή μεγάλη πνευματική μας οἰκογένεια, τήν ἐνορία μας καί συμμετάσχεις στήν κοινή προσπάθεια τῆς διακονίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Σέ περιμένουμε νά σέ γνωρίσουμε.
Τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο
Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΜΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ὁ ἐνοριακός μας ναός εἶναι ἀφιερωμένος σέ ἕναν ἀπό τούς σημαντικότερους Μεγαλομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ῞Αγιο Δημήτριο. ῾Ως συνειδητοί πιστοί χριστιανοί πρέπει νά γνωρίζουμε σύν τοῖς ἄλλοις καί τό βίο τοῦ πολιούχου καί προστάτη τῆς ἐνορίας μας ῾Αγίου. Γι’ αὐτό τό λόγο παραθέτουμε συνοπτικά στοιχεῖα τοῦ βίου του.
Ὁ Μεγαλομάρτυρας ῞Αγιος Δημήτριος γεννήθηκε στή Θεσσαλονίκη καί ἔζησε στά χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284-304 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.). Βρέθηκε σέ μιά ἐποχή ἐξαιρετικά δύσκολη γιά τήν Ἐκκλησία, διότι ὅπως εἶναι γνωστό, στά χρόνια αὐτά εἶχαν ξεσπάσει οἱ φοβερότεροι διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν. Τότε πού ὁλόκληρα νέφη μαρτύρων ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπό τούς πιστούς γονεῖς του κληρονόμησε βαθιά εὐσέβεια. Αὐτό τόν ἔκανε νά γίνει ἕνας ἔνθερμος χριστιανός νέος στολισμένος μέ τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα πού ἀπορρέουν ἀπό τή γνήσια χριστιανική ζωή. ῾Η ἀξιόλογη γενικότερη μόρφωσή του τόν ἀνέδειξε καί δάσκαλο τῆς χριστιανικῆς πίστης στή μεγάλη πόλη τῶν Θεσσαλονικαίων. Οἱ γνώσεις του καί προπαντός τό λαμπρό του παράδειγμα ἕλκυε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στή σώζουσα πίστη τοῦ Χριστοῦ.
῞Οπως ὅλοι οἱ νέοι ἔτσι καί ὁ ἔφηβος Δημήτριος κλήθηκε νά ὑπηρετήσει στό ρωμαϊκό στρατό. Ὁ πιστός Δημήτριος θεώρησε ὅτι τό νέο περιβάλλον ἀποτελεῖ μιά καλή εὐκαιρία νά κάνει γνωστό τό Μεγάλο ῎Ονομα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά δράσει ἱεραποστολικά. Ὁ ἔνθερμος ἐνθουσιασμός του καί τό λαμπρό παράδειγμά του μέσα στό στράτευμα ἔκανε πλῆθος στρατιωτῶν νά ἀσπασθοῦν τή νέα πίστη.
Αὐτό ὅμως δέν κράτησε πολύ. Τό ρωμαϊκό κράτος καί ἰδιαίτερα ὁ ρωμαϊκός στρατός ἔτρεφε ἕνα φοβερό μίσος κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατά χιλιάδες συλλαμβάνονταν οἱ χριστιανοί καί ὁδηγούνταν στά μαρτύρια. Ὁ φημισμένος Δημήτριος δέν θά μποροῦσε νά μείνει κρυφός. Μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ φοβεροῦ Μαξιμιανοῦ στή Θεσσαλονίκη, ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού συνελήφθη. Ἀφοῦ ὁμολόγησε μέ θάρρος τήν πίστη του στό Χριστό, κλείστηκε στίς φυλακές καί περίμενε μέ καρτερία τό μαρτύριο.
Ὁ ὑπερφίαλος καί ἀλαζονικός αὐτοκράτορας μετέφερε μαζί του ἕναν φοβερό γιγαντόσωμο καί κακοῦργο στρατιώτη τόν Λυαῖο, ὁ ὁποῖος καυχιόταν πώς οἱ θεοί τοῦ εἶχαν δώσει ἀνίκητη δύναμη ὥστε νά νικᾶ κάθε μή πιστό τῆς εἰδωλολατρίας. Ἐπιδεικτικά μάλιστα ὁ Μαξιμιανός ὀργάνωσε στό στάδιο τῆς πόλης ἀγῶνες καί καλοῦσε ὅλους ὅσοι ἤθελαν νά πολεμήσουν μαζί του, μέ σκοπό νά μειώσει τόν Θεό τῶν Χριστιανῶν στά μάτια τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου. Φόβος καί τρόμος κατέλαβε τούς Θεσσαλονικεῖς, διότι εἶχαν τήν πεποίθηση ὅτι δέν θά ἔβγαιναν ζωντανοί ἀπό τά χέρια τοῦ γίγαντα Λυαίου. ῞Ενας ὅμως πιστός νέος ἀπό τόν κύκλο τοῦ Δημητρίου, πού ὀνομαζόταν Νέστωρ, θεώρησε μεγάλη προσβολή τήν πρόκληση τῶν μισαλλόδοξων εἰδωλολατρῶν καί ἀποφάσισε νά παλέψει μέ τόν Λυαῖο. Πρῶτα ὅμως ἔσπευσε στή φυλακή νά συμβουλευθεῖ τό Δημήτριο καί κυρίως νά ἐνδυναμωθεῖ ἀπό αὐτόν. Ὁ Νέστωρ τοῦ εἶπε· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, θέλω νά πολεμήσω μέ τόν Λυαῖο, προσευχήσου γιά χάρη μου στόν Κύριο». Ὁ δέ ῞Αγιος, ἀφοῦ τόν σφράγισε μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στό μέτωπο τοῦ εἶπε· «Καί τόν Λυαῖο θά νικήσεις καί γιά τό Χριστό θά μαρτυρήσεις». Μετά ἀπό αὐτό ὁ πιστός Νέστωρ πῆρε μεγάλο θάρρος καί πῆγε στό στάδιο, ὅπου ἀντιπαρατάχτηκε μέ τόν ἀλαζονικό Λυαῖο καί τόν θανάτωσε, πρός μεγάλη ἀπογοήτευση καί καταισχύνη τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου καί ἀνείπωτη χαρά τῶν χριστιανῶν.
Ὁ φοβερός Μαξιμιανός καταντροπιάστηκε ἀπό τό γεγονός αὐτό. Δέν περίμενε ἕνας ἀδύναμος νέος νά σκοτώσει τό καύχημά του, τόν γίγαντα Λυαῖο. Τό γεγονός αὐτό τόν ἐξαγρίωσε. Ζήτησε νά μάθει λεπτομέρειες γιά τό συμβάν καί τή συμβολή τοῦ δέσμιου Δημητρίου στή θανάτωση τοῦ Λυαίου. Ἀμέσως ἔδωσε διαταγή νά μεταβεῖ ἕνα ἀπόσπασμα στρατιωτῶν στίς φυλακές νά κατατρυπήσουν τό δέσμιο Δημήτριο μέ τίς λόγχες τους, ὥστε νά ὑποστεῖ ἀργό καί βασανιστικό θάνατο. Οἱ στρατιῶτες ἐκτέλεσαν ἀμέσως τή διαταγή του. Ὁ ῞Αγιος ὑπέμεινε μέ πρωτοφανές θάρρος τό μαρτύριο. ῎Οχι μόνο δέν κακολόγησε ἐναντίον τῶν δημίων του ἀλλά προσεύχονταν γι’ αὐτούς, καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ μαρτυρίου του. Μετά ἀπό αὐτό ὁ ἔνδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρέδωσε τήν ἁγία του ψυχή στόν Κύριο καί ἔλαβε τόν τιμημένο καί ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Κατόπιν ἀποκεφάλισαν καί τόν ῞Αγιο Νέστορα.
Τό τίμιο λείψανο τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου, ὅπως καί τοῦ ῾Αγίου Νέστορα, τό παρέλαβαν οἱ πιστοί μέ μεγάλη εὐλάβεια, τό καθάρισαν ἀπό τίς σκόνες καί τίς βρωμιές τῆς φυλακῆς, τό νεκροστόλισαν λαμπρά, ὅπως ταιριάζει σέ ἕνα ἥρωα τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ καί τό ἐνταφίασαν μέ τιμές.
Ὁ ῞Αγιος Δημήτριος καί μετά τό θάνατό του εὐεργετοῦσε τούς Θεσσαλονικεῖς μέ ἄπειρα θαύματα. Κάποιος συγκρατούμενος τοῦ ῾Αγίου πού ὀνομαζόταν Λοῦπος, κατά τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου, ἔβαψε τό δακτυλίδι τοῦ μάρτυρα στό τίμιο αἷμα του, μέ τό ὁποῖο κατόπιν ἔκανε πολλά θαύματα. ῾Η φήμη τῶν πάμπολλων θαυμάτων ἔφθασε σέ κάθε γωνιά τῆς μεγάλης πόλης καί ἔξω ἀπό αὐτή. Πλῆθος ἀρρώστων ἔτρεχαν νά θεραπευθοῦν ἀπό τό τίμιο αἷμα τοῦ ῾Αγίου. ῞Ομως ὁ φθονερός Μαξιμιανός ὅταν πληροφορήθηκε γιά τή δράση τοῦ Λούπου ἔδωσε ἐντολή νά συλληφθεῖ καί νά θανατωθεῖ. ῎Ετσι ἕνας ἀκόμα μάρτυρας προστέθηκε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ τάφος τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ἄρχισε νά ἀναβλύζει πολύτιμο μύρο, ὥστε ἡ εὐωδιά του νά ἁπλώνεται στό γύρο χῶρο. Πλῆθος ἀσθενῶν γίνονταν ὑγιεῖς ἀπό αὐτό, ἀκόμα καί εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι γίνονταν κατόπιν ἔνθερμοι χριστιανοί. Ὁ ῞Αγιος καί νεκρός ἀκόμα συνέχιζε νά μεταστρέφει ἀνθρώπους στό Χριστό!
Ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὅταν σταμάτησαν οἱ διωγμοί κατά τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ πιστοί τῆς Θεσσαλονίκης ἔκτισαν ναό στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ ῾Αγίου καί ἀνακήρυξαν αὐτόν προστάτη τῆς πόλης τους. Ἀργότερα τόν 5ο αἰώνα κατεδαφίστηκε ὁ παλιός ναός καί στή θέση του κτίστηκε μεγαλόπρεπη βασιλική, ἡ ὁποία δεσπόζει μέχρι σήμερα στήν συμπρωτεύουσα καί μέσα σ’ αὐτή φυλάσσονταν τά θαυματουργά λείψανά του. Αὐτά ὅμως ἀργότερα, τήν ἐποχή τῆς Φραγκοκρατίας, τά ἅρπαξαν οἱ παπικοί Φράγκοι καί τά μετέφεραν στή Δύση, πρός μεγάλη λύπη τῶν πιστῶν τῆς Θεσσαλονίκης καί ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων. Μόνο τό κενό μνημεῖο τοῦ ῾Αγίου ἔμεινε στά ὑπόγεια τοῦ μεγαλόπρεπου ναοῦ γιά παρηγοριά τῶν πιστῶν. Εὐτυχῶς ὅμως πρίν λίγα χρόνια, ἡ παπική ἐκκλησία ἐπέστρεψε στήν πόλη τοῦ ῾Αγίου τήν τίμια κάρα τοῦ ῾Αγίου, ἡ ὁποία φυλάσσεται στό ναό του, ὡς τό πολυτιμότερο ἀντικείμενο τῆς πόλης.
Αὐτός εἶναι, ἐν συντομία, ὁ βίος τοῦ πολιούχου καί προστάτη τῆς ἐνορίας μας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου. Οἱ πρεσβεῖες του πρός τόν Θεό εἶναι δεδομένες, φθάνει ἐμεῖς νά τίς ἀποδεχθοῦμε καί νά τίς ἀξιοποιήσουμε. ῾Η προσωπικότητά του θά πρέπει νά εἶναι πρότυπο γιά ὅλους ἐμᾶς τούς ἐνορίτες του καί ἰδιαίτερα τούς νέους μας, διότι οἱ νέοι μας σήμερα ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ὑγιή πρότυπα καί οἱ ἅγιοί μας, ὡς ζωντανές εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τά ὑγιή πρότυπα.
Οδός Αγίου Δημητρίου 28, 162 31 Βύρων,
Τηλ. 210 7660 943 και Fax 210 7660351
