• 

Ἐνθρονιστήριος Λόγος
τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ
ἐκφωνηθείς ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καισαριανῆς τήν 19η Φεβρουαρίου 2000

 

 "Ἀνοίξατέ μοι πύλας δικαιοσύνης,
εἰσελθών ἐν αὐταῖς ἐξομολογήσομαι τῷ Κυρίῳ"
(Ψαλ. ριζ¢ 19)

 

"Ἰδού ἥκω τοῦ ποιῆσαι, ὁ Θεός, τό θελημά σου"
(Ἑβρ. ι¢ 9, Ψαλμ. λθ¢ 7-8)

 

Aνέρχομαι σήμερον,

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δεσποτά μου Σεπτέ προκαθήμενε τῆς Ἁγιωτάτης Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Αὐτῆς,Τοποτηρητά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ.

Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία
Τίμιον Πρεσβυτέριον καί Χριστοῦ Διακονία
Μεγάτιμοι Πολιτικοί, Δημοτικοί καί Στρατιωτικοί Ἄρχοντες.
Κύριοι Ὑπουργοί,
Κυρία Νομάρχης,
Κύριε Δήμαρχε Καισαριανῆς,
Κύριε Δήμαρχε Βύρωνος,
Κύριε Δήμαρχε Ὑμηττοῦ καί μέλη τῶν οἰκείων Δημοτικῶν Συμβουλίων,
Ἐλλογιμότατοι Κύριοι Καθηγηταί
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
Πρόεδροι Συλλόγων καί ὀργανώσεων τοπικῶν,
διακεκριμμένοι προσκεκλημένοι, πιστέ καί ἐκλεκτέ Λαέ τοῦ Θεοῦ.

 

Ἐν εὐχαριστίᾳ πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν μας, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀνέρχομαι μέ ἱερό δέος καί βαθυτάτην συγκίνησιν τίς βαθμίδες τοῦ ἐπισκοπικοῦ τούτου θρόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ, "ὅτι ἐγώ κατεστάθην ὑπ’ αὐτοῦ... διαγγέλλων τό πρόσταγμα Κυρίου" (Ψαλμ. β¢ 6-7).

"Σύ δέ Κύριε, μή μακρύνῃς τούς οἰκτιρμούς σου ἀπ’ ἐμοῦ· τό ἔλεός σου καί ἡ ἀλήθειά σου ἀντιλάβοιντό μοι" (Ψαλμ. 39, 12).

Μέ εὐγνωμοσύνη καί πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος τόν θεόσδοτον Προκαθήμενον τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας καί πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Τοποτηρητήν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης καί πνευματικόν μου πατέρα Χριστόδουλον καί πρός τά Θεοτίμητα μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τούς Σεβασμιοτάτους Μητροπολίτες, οἵτινες προσέβλεψαν μέ εὐμένειαν καί ἐμπιστοσύνην στό ταπεινό μου πρόσωπον καί ἔκριναν ἄξιον καί μέ ἐξέλεξαν νά λάβω τόν κλῆρον τῆς διακονίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης εἰς διαδοχήν τοῦ μακαρίᾳ τῇ λήξῃ γενομένου ἀοιδίμου προκατόχου μου κυροῦ Γεωργίου, τοῦ θεοφιλῶς καί θεαρέστως ποιμάναντος αὐτήν ἐπί τέταρτον αἰῶνος, ἀφ' ἧς αὕτη συνεστήθη.

 

Καί πρίν νά προβῶ εἰς τήν ἀνάπτυξιν τῶν ταπεινῶν σκέψεών μου ἐπιθυμῶ, νά ἀπευθύνω θερμές εὐχαριστίες πρός ὅλους, ὅσοι λαμπρύνετε μέ τήν παρουσίαν σας τήν τελετήν αὐτήν καί τιμᾶτε τήν Ἱεράν Μητρόπολιν ταύτην, τόν Ἱερόν Κλῆρον, τούς Μοναχούς καί Μοναχές της καθώς ἐπίσης καί τόν φιλόθεον καί πιστόν λαόν της.

Τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Χριστόδουλον,
Τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἱεράρχας,

Τούς Ἐντιμοτάτους Ἄρχοντες, Πολιτικούς, Δημοτικούς, Στρατιωτικούς καί Ἐλλογιμωτάτους κ. Καθηγητές, τίς διακεκριμένες προσωπικότητες καί τόν πιστόν λαόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης, τούς ἐλθόντες ἐκ Βόλου καί τῆς γενετείρας μου.

Ὅλους ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί εὔχομαι δι' ὅλους τά βέλτιστα καί σωτηρίας ἐχόμενα.

Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἐπιθυμῶ νά ἀπευθύνω στούς Ἐντιμοτάτους Δημάρχους τῶν τριῶν Δήμων πού ἀποτελοῦν τήν Ἱεράν Μητρόπολίν μας:

Τόν Ἐντιμότατον κ. Γεώργιον Κατημερτζῆν, Δήμαρχον Καισαριανῆς,
Τόν Ἐντιμότατον κ. Νικόλαον Ρογκᾶκον, Δήμαρχον Βύρωνος,
Τόν Ἐντιμότατον κ. Δημήτριον Ἀργιανᾶν, Δήμαρχον Ὑμηττοῦ,

οἵτινες ἥδη μᾶς περιβάλλουν μέ τήν ἀγάπη τους καί συνειργάσθησαν διά νά προετοιμασθῇ καί πραγματοποιηθῇ ἡ παροῦσα τελετή ἀνταξίως πρός τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί πρός τήν εὐγένειαν καί ἀρχοντιά τῶν πολιτῶν καί δημοτῶν τῶν περιοχῶν αὐτῶν.

Ἀναλαμβάνω τό λοιπόν σήμερον καί ἐπισήμως τήν διαποίμανσιν τοῦ θεολέκτου λαοῦ τῆς κληρωθείσης εἰς ἐμέ Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης καί τήν προστασίαν ψυχῶν "ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν" (Ρωμ. ιδ¢ 15) καί "ἐξηγόρασεν αὐτάς τῷ τιμίῳ αὐτοῦ αἵματι" (Γαλ. γ¢ 13, Α¢ Κορινθ. στ¢ 20) καί ἐποίησεν αὐτές "γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαόν εἰς περιποίησιν" (Α¢ Πέτρου β¢ 9).

 

Ἔρχομαι πρός τόν εὐγενικόν, εὐσεβῆ καί φιλόθεον λαόν, τῆς Καισαριανῆς, τοῦ Βύρωνα καί τοῦ Ὑμηττοῦ, γιά νά ἐνσαρκώσω τούς ἱερούς πόθους καί τίς μεγάλες προσδοκίες του γιά τήν Τοπική Ἐκκλησία του, τούς ποιμένες του, τόν Ἐπίσκοπον καί Μητροπολίτην του.

Ἔρχομαι πρός λαόν ὡραῖον, μεγαλοφρονοῦντα, εὐαίσθητον, εἰρηνικόν, φιλόχριστον, φιλόθεον, φιλοπρόοδον, ἐραστήν τοῦ πνευματικοῦ κάλλους, πεπαιδευμένον, ὁ ὁποῖος κατώκησε τήν περιοχήν αὐτήν τῆς πρωτευούσης καί τῆς Ἑλληνίδος πατρίδος ἐλθών ἀπό τήν Μικράν Ἀσίαν, τόν Πόντον καί τίς ἄλλες κοιτίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ îκρίμασιν οἷς Κύριος οἶδενï, καί ἀνεπτύχθη γενόμενος μεγαλώνυμος καί περιφανής γιά τούς κοινωνικούς ἀγῶνες του, τήν προσήλωσί του στήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσί μας, τήν εὐσέβειά του καί τά εἰρηνικά καί θεοφιλῆ ἔργα του.

Αὐτός ὁ λαός εἶναι ὁ λαός μου πλέον καθώς τόν ἐκλήρωσεν εἰς ἐμέ ἡ πανσθενής Χάρις τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ πνευματική κατοικία μου εἰς τήν ὁποίαν μέ ἀπέστειλεν ἡ τιμία ψῆφος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Εἶναι τό ὄνομά μου τό ὁποῖον θά φέρω αἰωνίως γιατί ἀνήκω σ’ αὐτόν καί αὐτός σέ μένα.

Καί ἐπειδή παρεδόθη σέ μᾶς μέχρι τούς κατωτέρους τούτους χρόνους ἔθος πολιόν, κατά τήν ἐπίσημον ἀνάληψιν τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων του ὁ Ἐπίσκοπος καί ὁ Μητροπολίτης νά χαράσσῃ μέ λιτές γραμμές τό πῶς ἀντιλαμβάνεται τήν ἀποστολή του καί τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον προτίθεται νά ἀσκήσῃ τήν ἐγκεχειρισθεῖσαν σ’ αὐτόν πνευματικήν ἐξουσίαν, ἔκρινα ὅτι δύναμαι νά ἐκφράσω ἀμφότερα μέ τήν ἁγιογραφικήν ρήτρα, ἥν ἔθεσα προοίμιον τοῦ λόγου μου. "Ἰδού ἥκω τοῦ ποιῆσαι, ὁ Θεός, τό θέλημά σου" δηλ. ἔχω ἔλθει νά πράξω, Θεέ, τό θέλημά Σου.

 

Βεβαίως ὁ λόγος αὐτός ἐλέχθη ὑπό τοῦ Κυρίου καί ἀναφέρεται στήν ἰδική Του ἀποστολή στόν κόσμο. Τό ἔργον τοῦ Κυρίου συνέχισαν οἱ Ἀπόστολοι σύμφωνα μέ τήν ἐντολή Του: "Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς" (Ἰωάν.κ¢ 21) Συνεχίζουν δέ μέχρι τίς ἡμέρες μας οἱ διάδοχοί των. Τό ἔργον τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ὑπηρετήσουν τό θέλημα τοῦ ἐπουρανίου Πατέρα μας. Ποῖον εἶναι τό θέλημα τοῦτο; Μᾶς τό φανερώνει συνοπτικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:

"Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν"
(Α¢ Τιμ. β¢ 4).

 

Ἰδού λοιπόν εὑρίσκεται ἐνώπιόν μας τό θεῖον θέλημα: νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί νά ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας, νά γνωρίσουν ὅσο μποροῦν καλύτερα καί βαθύτερα τήν ἀλήθεια.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν διδασκαλία Του καί τήν ζωή Του ἀπεκάλυψε, ἐγνώρισε στούς ἀνθρώπους τήν ἀλήθεια: "Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις" (Ἰωάν. ιζ¢ 6). Μᾶς ἐγνώρισε τήν ταυτότητα τοῦ Θεοῦ, ὅτι εἶναι Τριάδα προσώπων μέ κοινή φύσι καί ἀκόμη μᾶς ἔμαθε ὅτι ὁ μεγαλώνυμος καί παντοδύναμος Θεός εἶναι ὁ Πατέρας μας καί μᾶς συνέστησε νά Τόν προσφωνοῦμε τρυφερά "Πατέρα μας ἐπουράνιε". Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καί μᾶς ἐδίδαξε τήν ἀλήθειαν ἀλλά καί ἔσωσεν τόν κόσμον μέ τήν σταυρική θυσία Του, τήν Ἀνάστασί Του, τήν Ἀνάληψί Του καί τήν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ Πατέρα καθέδρα Του. Μέ μεγαλειώδη προφητική ἔμπνευσι τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδου ἑαυτόν ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας προσευχόμενος πρός τόν ἐπουράνιον Θεόν καί Πατέρα εἶπε: "Καί ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ" (Ἰωάν. ιζ¢ 19).

Ἐκ τούτων συνάγεται ἀβιάστως ὅτι τό ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου καί τό ἰδικό μου ἀσφαλῶς θά εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ σωτηρία ψυχῶν καί ἡ ἐπίγνωσις,ἡ κατανόησις τῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας. Ἀμφότερα ὁδηγοῦν στήν πνευματικήν ἐλευθερίαν, στήν Ὁποία μᾶς ἐκάλεσε καί τήν ὁποίαν μᾶς ἐχάρισεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός: "Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν ᾗ Χριστός μᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε" (Γαλ. ε¢ 1).

 

Αὐτούς τούς θείους σκοπούς καί θά ὑπηρετήσωμεν μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις. Καί θά ὀργανώσωμεν τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν μας στήν Ἱερά Μητρόπολι αὐτή πέριξ αὐτῶν τῶν ἀξόνων, ἔχοντες πρότυπο τήν ζωήν τῶν πρώτων Χριστιανικῶν κοινοτήτων ὅπως αὐτή παραδίδεται καί μαρτυρεῖται ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (δ¢ 32-37 στ¢ 1-7).

Συμφώνως πρός τήν μαρτυρίαν αὐτήν ἡ ζωή τῶν πιστῶν ἀνελίσσετο καί ἀνεπτύσσετο γύρω ἀπό τά ἑξῆς τρία κέντρα:

 

1) Προσευχή καί ἐπιτέλεσις τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

 

Κατά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ εὐχαριστιακή σύναξις τῶν πιστῶν μέ προεξάρχοντα τόν Ἐπίσκοπον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τήν φανέρωσιν τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Εἶναι αὐτό τοῦτο τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τό μυστήριον τῆς σωτηρίας, ὁ Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες. Οἱ συμμετέχοντες σ' αὐτό πιστοί γίνονται σύναιμοι καί σύσσωμοι μέ τόν Κύριον τῆς δόξης. Ἑνοῦνται μέ τόν Χριστόν καί θεοῦνται γιά νά νικήσουν τήν ἁμαρτία, τήν φθορά, τόν θάνατο, νά ὑπερβοῦν τά ὑπαρξιακά ὅρια τῆς πεπτωκυιΐας φύσεώς των καί νά μετάσχουν τῇ Αὐτοῦ θείᾳ χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ στήν αἰώνιο ζωή, στήν ἀφθαρσία καί τήν ἁγιότητα.

Ὅθεν, κύριον μέλημά μας ὡς ἐκ τούτων θά εἶναι νά ὀργανώσωμεν τήν προσευχήν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας καί νά συντελέσωμεν στήν οὐσιαστικώτερη συμμετοχή τοῦ πιστοῦ λαοῦ στή λογική λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

 

2) Δεύτερον κέντρον τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διακονία τοῦ λόγου.

 

Ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διά τήν βαθυτέραν κατανόησιν τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας "τοῦ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν" εἶναι ἡ διακονία τοῦ λόγου, ὁ εὐαγγελισμός τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τό κήρυγμα τῆς σωτηρίας, τοῦ ὁποίου τό περιεχόμενον εἶναι ἡ μαρτυρία ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ λυτρωτής καί σωτήρας μας καί ὅτι "οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς" (Πράξ. δ' 12).

 

Μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ θά στηρίξωμεν τήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα τῶν πιστῶν, θά παρηγορήσωμεν τούς ἐν δοκιμασίαις εὑρισκομένους, θά ἀνακουφίσωμεν τούς θλιβομένους καί πονεμένους, θά διαπαιδαγωγήσωμεν τήν νεότητα, θά περικρατήσωμεν τό γῆρας, θά κηρύξωμεν τήν ἀλήθειαν, θά ἐλέγξωμεν τήν πλάνην καί πᾶσαν ἀσέβειαν, θά προβάλλωμεν καί θά ὑπερασπιζώμεθα τά δίκαια τῆς Ἐκκλησίας, θά καλλιεργήσωμεν τήν εὐσέβειαν, τήν ἀρετήν, τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ. Κυρίως θά ὑπηρετήσωμεν τήν καταλλαγήν (συμφιλίωσιν) τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεόν, ὅτι "ἡμῖν ἀνέθετο τόν λόγον τῆς καταλλαγῆς" (Β' Κορ. ε' 19).

 

Θέλομεν ἡ τοπική μας Ἐκκλησία διά παντός μέσου καί τρόπου νά εἶναι ἡ σάλπιγξ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀγωνιστική ἔπαλξις τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἐν Χριστῷ αὔξησι καί τελείωσι ἡ καθαιρετική δύναμις τῆς πονηρίας, τό στήριγμα τῶν δογμάτων τῆς εὐσεβείας, ἐργάτις τῆς ἀρετῆς καί τοῦ εὐσεβοῦς ἤθους.Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι καί τοῖς Ἀποστόλοις δέν θά ὀκνήσωμεν νά κινήσωμεν τήν ἐντολήν τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου: "Κήρυξον τόν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καί διδαχῇ" (Β' Τιμ. δ' 2).

Θεωροῦμεν δέ αὐτήν τήν διακονίαν ὡς δεσποτικήν ἐντολήν γιά τήν ἐκτέλεσιν τῆς ὁποίας "οὐ δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου" πολλῷ δέ μᾶλλον κατά τούς παρόντες καιρούς κατά τούς ὁποίους, ὡς παρατηρεῖ ὁ θεοκήρυξ ἀπόστολος Παῦλος "τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλά κατά τάς ἐπιθυμίας τάς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τήν ἀκοήν καί ἀπό μέν τῆς ἀληθείας τήν ἀκοήν ἀποστρέψουσιν, ἐπί δέ τούς μύθους ἐκτραπήσονται" (Β' Τιμ. δ' 3-4).

Ἔγραφε κι ὁ Μέγας Βασίλειος γύρω στά 372 μ.Χ. "τοῖς ἐν Ταρσῷ πρεσβυτέροις": "ὁ καιρός πολλήν ἔχει ροπήν πρός καταστροφήν τῶν Ἐκκλησιῶν καί τοῦτο πολύν ἔχομεν ἤδη χρόνον ἐξ οὗ καταμανθάνομεν" (Ἐπισ. 113, ΒΕΠΕΣ 55,142). Ἡ διαπίστωση τοῦ ἱεροῦ ἀνδρός γιά τήν ἐποχή του ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά τήν ἰδική μας.

 

Γι’ αὐτό καί θά ἐπιδιώξωμεν μέ γλῶσσαν πειστικήν, σύγχρονον, κατανοητήν ἀπό τούς πολλούς νά διδάξωμεν τό Εὐαγγέλιον πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ καί προστασίαν καί σωτηρίαν τοῦ λαοῦ.

3) Τρίτον κέντρον καί ἄξων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὀργάνωσις τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία πίστεως καί ἀγάπης. Εἶναι κοινωνία πιστῶν συνδεδεμένων μεταξύ των μέ τόν σύνδεσμον τῆς ἀγάπης. Οἱ πιστοί ἑνούμενοι διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν συνάπτονται καί μεταξύ τους. Ἀλληλοπεριχωροῦνται καί ἀλληλοπεριχωροῦν. (Περιχωροῦνται ἀπό τούς ἄλλους καί περιχωροῦν τούς ἄλλους).

Οὕτω θά ἐπιδιώξωμεν ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία ὡς κοινωνία ἀγάπης νά δίδῃ μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τό κυριακόν λόγιον: "ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχετε ἐν ἀλλήλοις" (Ἰωάν. ιγ' 35).

 

Θά προσφέρωμεν τήν ἀγάπην μας σέ κάθε κοπιῶντα καί πεφορτισμένον τῆς ζωῆς καί τῆς κοινωνίας. Δέν θά μείνωμεν ἀδιάφοροι εἰς τήν κοινωνικήν ἀδικίαν, τήν ἀλαζονείαν τοῦ πλούτου, τήν ἔπαρσιν τῶν ἰσχυρῶν, τήν διαφθοράν τῶν ἀδικούντων. Θά σκύψωμεν μέ πατρική στοργή στίς χαίνουσες πληγές τῆς κοινωνίας μας τίς ὁποῖες προκάλεσε ὁ ἐφήμερος ἡδονισμός, ἡ ματαιοδοξία, ἡ σκληρότης τῆς ἁμαρτίας, τό θράσος τῆς ἀσεβείας, ἡ δεινή ἀπανθρωπία, ὁ εὐτελισμός τῆς ζωῆς, ἡ κατάπτωσις τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ ἐξαφάνισις τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἡ ἐξάλειψις τοῦ σεβασμοῦ τῶν εὐαγγελικῶν ἀρχῶν καί ἄλλα δεινά, τά ὁποῖα προσθέτουν ἄλγος ἐπί τό ἄλγος τῶν τραυμάτων τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καί ἀξιοπρέπειας. Ὅλες οἱ ἡλικίες καί ὅλες οἱ τάξεις θά εὕρουν τίς θύρες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας ἀνοικτές, τίς καρδιές μας εὐαίσθητες καί πρόθυμα ὡς καλοί Σαμαρεῖτες θά περιποιηθοῦμε μέ τόν οἶνον καί τό ἔλαιον τῆς φιλανθρωπίας τούς πάντας.

 

Δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά προβῶμεν σέ λεπτομερεῖς ἀναφορές τῶν προοπτικῶν τῆς διακονίας μας. Τοῦτο μόνον λέγομεν, ὅτι ἡ Ἱερά Μητρόπολις θέλομεν νά εἶναι: Οἶκος ἐλέους καί παρηγορίας δι’ ὅλους.

Εἰς τήν προσπάθειάν μας αὐτήν γιά τήν ἄσκησι τῶν ἐπισκοπικῶν καθηκόντων μας πρῶτον θά ἐπιστρατεύσωμεν τόν εὐαγῆ κλῆρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τούς ἀδελφούς καί συνεργούς ἐν Κυρίῳ, τό ἱερό σῶμα τῶν Πρεσβυτέρων τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, διÕ οὕς τρέφομεν ἀγάπην, βαθείαν ἐκτίμησιν καί τούς περιβάλλομεν ὅλους μέ τήν ἐμπιστοσύνην μας. Θέλομεν νά εἶναι ἀκαταίσχυντοι ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, λειτουργοί τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, πατέρες στοργικοί τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀκαταπόνητοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου, τύποι τῶν πιστῶν ἐν πᾶσι. Τότε ἔσομαι αὐτοῖς εἰς πατέρα καί προστάτην. Συνηρμοσμένοι αὐτοί ἡμῖν îὡς χορδαί κιθάρᾳï θά ἀναμέλψωμεν τό ἐναρμόνιον μέλος τῆς διακονίας μας.Διό καί κατά τήν παροῦσαν ὥραν στρέφομεν τήν προσοχήν μας καί τόν λόγον μας πρός αὐτούς καί τίς οἰκογένειές τους γιά νά βεβαιώσωμεν ὅτι θά τούς στηρίξωμεν στή διακονία τους γιά νά προαχθῆ τό ἔργο τοῦ Θεοῦ στήν τοπική μας Ἐκκλησία.

 

Δέν θά παραλείψωμεν νά τονίσωμεν πρός τούς κληρικούς μας ὅτι ὁ κληρικός ὡς πρόσωπο καί ἡ ἱερωσύνη ὡς χάρισμα καί λειτούργημα ὑπάρχουν μόνον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (ἐντός τῆς Ἐκκλησίας).

Ἄν κατά τόν ἅγιον Ἰγνάτιον τόν Θεοφόρον îχωρίς τούτων -τῶν Ἐπισκόπων, τῶν Πρεσβυτέρων καί τῶν Διακόνων- "ἐκκλησία οὐ καλεῖται" (Τράλ. ΒΕΠΕΣ 2, 272), εἶναι φανερό ὅτι καί οἱ κληρικοί δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ὅ,τι λαμβάνει καί ὅ,τι ἔχει ὁ κληρικός τό λαμβάνει καί τό ἔχει μόνο ἐκ Θεοῦ καί ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι ἔλαβε, ἀφ’ ἧς στιγμῆς τό ἔλαβε, συνεχίζει νά τό κατέχει ἐν Θεῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Καί ὅ, τι πράττει μέ τήν ἰδιότητα αὐτή , τό πράττει διά τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησίαν. Ἐπιθυμοῦμεν οἱ κληρικοί μας νά μή παρασύρωνται ἀπό ὀθνεῖες ἀπόψεις πού ἀντίκεινται εἰς τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί εὑρίσκονται ἐκτός τοῦ πολιτεύματος τῆς ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό πού εἶναι καί ἀσκεῖ μέ τήν κληρική του ἰδιότητα ὁ πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι καί τό ἀσκεῖ σέ ἀδιάκοπη κοινωνία καί ἑνότητα μέ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ κληρικοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία ἐφ' ὅσον ἡ ἄσκησι τοῦ λειτουργήματός τους πραγματοποιεῖται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐντός μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος, χάριν τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, εἴμεθα διάδοχοι στούς ἀποστολικούς θρόνους καί θά πρέπει νά εἴμεθα καί μέτοχοι τῶν τρόπων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅσοι μᾶς πλησιάζουν θά πρέπῃ νά βρίσκουν σέ μᾶς τήν ταπείνωσι τοῦ Χριστοῦ, τήν πραότητά Του, τήν ἀκακία Του, τήν ἑκούσια πτωχεία Του, τήν ὑπομονή Του, τήν καρτερία Του, τόν φόβον τοῦ Θεοῦ.Ἀδελφοί μου,

ἀπό τῆς ἐπισκοπικῆς ταύτης καθέδρας παρακαλῶ σας· Φυλάξατε καί τιμήσατε τήν ἱερωσύνη σας. Ὁ ἄξιος κληρικός, τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, ὁ ἅγιος λειτουργός τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ πού ἔλαβε τό χάρισμα, τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ, μέ φόβο, τό ἀξιοποιεῖ μέ ζῆλο.

 

Τό ὑπηρετεῖ μέ αὐταπάρνησι.
Τό καλλιεργεῖ μέ τόν ἱδρῶτα του.
Τό ποτίζει μέ τά δάκρυά του.
Τό φυλάσσει μέ τήν προσοχή του.
Τό τρέφει μέ τήν μελέτη του.
Τό θερμαίνει μέ τήν προσευχή του.

 

Μετά τούς κληρικούς καλοῦμεν εἰς ἐγρήγορσιν πνευματικήν ὅλα τά στελέχη τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας ὅπου διακονοῦν εἴτε στόν νεανικό τομέα, εἴτε στήν φιλανθρωπία καί τήν εὐποιΐα, εἴτε στήν διδαχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἴτε στήν διατήρησι τῆς παραδόσεώς μας. Καί συγχρόνως προσκαλοῦμεν πάντα καλοπροαίρετον, φιλόπονον καί φιλόχριστον νά προσέλθῃ γιά νά δουλεύσῃ τῷ Εὐαγγελίῳ. Δεόμεθα τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ "ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ" (Ματθ. θ¢ 38).

Καί μέ τούς Ἄρχοντές μας καί τίς ποικίλες Ἀρχές θά συνεργασθῶμεν διά τήν ἀνάπτυξιν καί τήν ἐπιτυχίαν τῶν σκοπῶν τῆς διακονίας μας. Καί τοῦτο διότι πιστεύομεν στήν γραφή πού λέγει ὅτι οἱ ἐξουσίες οἱ ἐγκόσμιες εἶναι τεταγμένες ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ὅτι εἶναι ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ στό ἀγαθό (Ρωμ. ιγ' 1-4).

Κατά τήν παροῦσαν ἡμέραν καί ὥραν ὀφείλομεν νά ἀπευθυνθῶμεν καί στίς Μοναστικές ἀδελφότητές μας πού ἀσκοῦνται στά ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας μας περιβεβλημένες τήν στολήν τῆς σεμνότητος, ὅτι τίς θεωρῶ καύχημά μου ἐν Κυρίῳ καί στολίδι τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Ἐπιθυμῶ νά προοδεύουν πνευματικά μέ τήν ἰδική μας συμπαράστασι καί εὐλογία, χωρίς ἐξωτερικές παρεμβάσεις καί ἐσωτερικές ταραχές. Καί τώρα στρέφω τόν λόγον μου στόν ἀγαπημένο λαό μου.

Παιδιά μου, "οὐκ ἄρξω ἐγώ ὑμῶν. Κύριος ἄρξει ὑμῶν" (Κριτῶν η' 23).

 

Ὅταν οἱ υἱοί Ἰσραήλ στερούμενοι ἡγέτου ἐστράφησαν πρός τόν περίνουν Γεδεών καί τοῦ προσέφεραν τήν ἐξουσίαν γιά νά τούς διοικήση ὁ θεήλατος ἐκεῖνος ἥρωας τοῦ χειμάρρου τῶν τριακοσίων ἀνεφώνησεν τήν προεκτεθεῖσαν ῥήτραν·"Δέν θά εἶμαι ἐγώ ὁ ἀρχηγός σας· ὁ Κύριος θά σᾶς δοικήσῃ". Τό ἴδιο ἐπαναλαμβάνω κι ἐγώ.

Ὁ Κύριος εἶναι ἡ κεφαλή μας. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ νομοθέτης μας. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ σύνδεσμός μας. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ κριτής μας. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἄρχων καί προστάσσων. Πρός Αὐτόν θά εἶναι ἡ ἀναφορά μας καί ἀπό Αὐτόν θά κυβερνηθοῦμε.

 

Ἐάν ὁ Κύριος διά τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του πολλά ὀνόματα καί τήν κατέστησεν πολυώνυμον, τί μποροῦμε ἐμεῖς περισσότερο ἤ ὀλιγότερο νά ποῦμε γιά τήν τοπική μας Ἐκκλησία μέ τήν ὁποίαν μᾶς συνήρμωσε καί ἥνωσε τό Πανάγιον Πνεῦμα διά τῆς χειροτονίας. Σύ εἶσαι το "Σῶμα τοῦ Χριστοῦ", ἡ "Νύμφη" ἡ ἀπό τῶν ὀρέων, ἡ "Πόλις ἡ Ἁγία", ἡ "Ἄνω Ἱερουσαλήμ", ἡ "μερίδα ἡ ἐκλεκτή", ἡ "ἐκλογάδα", ὁ "Λαός τοῦ Θεοῦ", τό "ἔθνος τό ἅγιον", τό "Βασίλειον ἱεράτευμα", ὁ "λαός ὁ ἐξηγορασμένος", ἡ "ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων", οἱ "συμπολίτες τῶν ἁγίων", οἱ "οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ". Αὐτός ἔχρισεν μέ τό ἀκένωτον Μῦρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σέ ἐσφράγισεν μέ τόν Τίμιον Σταυρόν, Σέ ἐστόλισε μέ τήν ὁσιότητα, Σέ ἀνύψωσεν στόν θρόνο Του, Σοῦ ἔδωσε τήν Βασιλεία Του, Σέ προσέλαβε καί Σέ ἐδόξασεν· Σᾶς ἀνέδειξε υἱούς Του καί θυγατέρες Του.

Ἐγώ λαέ μου "οὐ κατακυριεύσω ὑμῶν" (Β' Κορινθ. ιβ' 14). Δέν θά σέ κουράσω, οὔτε θά σέ ἐπιβαρύνω· "οὐ γάρ ζητῶ τά ὑμῶν". Δέν ἐπιθυμῶ οὔτε ζητῶ τά ἰδικά σου. "Ὑμᾶς ζητῶ", Ἐσᾶς θέλω, τίς ψυχές Σας, τήν ἀγάπη Σας, τήν προσήλωσί Σας, τό νοῦ καί τήν καρδιά Σας. Τήν προσευχή Σας.

Καί νῦν Δέσποτα Κύριε, "Γενηθήτω ἡ χείρ σου ἐπ’ ἄνδρα δεξιᾶς σου καί ἐπί υἱόν ἀνθρώπου, ὅν ἐκραταίωσας σεαυτῷ" (Ψαλμ. οθ' 18).