Ὤ θαύματος καινοῦ,
πάντων τῶν πάλαι θαυμάτων!
Τίς γάρ ἔγνω Μητέρα,
ἄνευ ἀνδρός τετοκυῖαν,
καί ἐν ἀγκάλαις φέρουσαν, τόν ἅπασαν τήν κτίσιν περιέχοντα;
Θεοῦ ἐστι βουλή τό κυηθέν·
ὅν ὡς βρέφος, Πάναγνε,
σαῖς ὠλέναις βαστάσσα,
καί μητρικήν παρρησίαν,
πρός αὐτόν κεκτημένη,
μή παύση δυσωποῦσα,
ὑπέρ τῶν σέ τιμώντων,
τοῦ οἰκτειρῆσαι,
καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ὤ θαῦμα παράδοξο καί καινούργιο,
ἀνάμεσα στά ἄλλα θαύματα
πού ἀπό παλαιά ἔγιναν!
Διότι, ποιός γνώρισε Μητέρα,
πού γέννησε χωρίς ἄνδρα,
καί κράτησε στίς ἀγκάλες της
αὐτόν πού περιέχει τά σύμπαντα;
(Αὐτά ἔγιναν) διότι
τό γεννηθέν (ὁ Χριστός)
ἦταν προϊόν τῆς βουλήσεως τοῦ Θεοῦ.
Τόν ὁποῖον, Πάναγνε,
βαστάσασα ὡς βρέφος στά χέρια σου
καί ἔχουσα πρός αὐτόν
μητρική παρρησία,
μή παύσεις νά παρακαλεῖς
ὑπέρ αὐτῶν πού σέ τιμοῦν,
νά ἐλεήσει καί νά σώσει τίς ψυχές μας.

(Παρακλητική, Θεοτοκίον).