«Μήτηρ μέν ἐγνώσθης,
ὑπέρ φύσιν Θεοτόκε,
ἔμεινας δέ Παρθένος,
ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν·
καί τό θαῦμα τοῦ τόκου σου,
ἑρμηνεῦσαι
γλῶσσα οὐ δύναται·
παραδόξου γάρ οὔσης
τῆς συλλήψεως Ἁγνή,
ἀκατάληπτός ἐστιν
ὁ τρόπος τῆς κυήσεως
ὅπου γάρ βούλεται Θεός,
νικᾶται φύσεως τάξις.
Διό σε πάντες
Μητέρα τοῦ Θεοῦ γινώσκοντες,
δεόμεθά σου ἐκτενῶς·
πρέσβευε
τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Γνωρίστηκες
μέν μητέρα «ὑπέρ φύσιν»
Θεοτόκε·
ἔμεινες δέ παρθένος
πέρα ἀπό κάθε λόγο καί ἔννοια.
Καί τό θαῦμα τοῦ τόκου σου
ἀδυνατεῖ νά ἑρμηνεύσει
γλῶσσα ἀνθρώπινη.
Διότι, ὅταν ἡ σύλληψη,
Ἁγνή, εἶναι παράδοξη,
ἀκατάληπτος εἶναι
καί ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως.
Γιατί ἐκεῖ πού θέλει ὁ Θεός,
ἡττᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως.
Διά τοῦτο, ὁμολογοῦντες σε ὅλοι
Μητέρα τοῦ Θεοῦ,
σέ παρακαλοῦμε ἐκτενῶς·
πρέσβευε (στόν Θεόν)
νά σώσει τίς ψυχές μας.

(Παρακλητική, Θεοτοκίον).