logo


Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

 

 

Ἡ λαμπρά ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γεμίζει τήν ψυχή τῶν πιστῶν ἀπό εὐφροσύνη μέ τό ὑψηλό περιεχόμενό της καί τήν μεγάλη σημασία της γιά τήν ζωή τους. Οἱ πιστοί χαιρόμαστε τό Πάσχα Κυρίου ἐπειδή τό Πάσχα εἶναι:

 

α΄. Ἑορτή τῆς ἀγάπης. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θυσιάσθηκε ἀπό ἀγάπη γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως διδάσκουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι.

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον » (Ἰωάννου γ΄ 16).

Δηλαδή : «Τόσο πολύ γάπησε Θεός τόν κόσμο, στε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογεν Του Υό γιά νά μή χαθε ποιος πιστεύει σ’ Ατόν, λλά νά χει ζωή αώνια ».

 

«Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 8).

Δηλαδή : «Ὁ Θεός μως ξεπερνώντας ατά τά ρια δειξε τήν γάπη Του γιά μᾶς, γιατί ν μες ζούσαμε κόμα στήν μαρτία, Χριστός δωσε τή ζωή του γιά μᾶς».

Ἡ νέα ἐντολή πού μᾶς ἔδωσε εἶναι : «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς» (Ἰωάννου ιγ΄ 34).

* * * * *

β΄. Ἑορτή νίκης τῆς ζωῆς κατά τοῦ θανάτου. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν ἀνάστασή Του κατήργησε τίς συνέπειες τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ πού ἐπισήμανε καί γιά τίς ὁποῖες προειδοποίησε τούς πρωτοπλάστους μέ τό :

«ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσεως β΄ 17).

Τό «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» σήμαινε πρῶτα τόν σωματικό θάνατο, πού εἶναι χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα καί δεύτερο τόν πνευματικό θάνατο πού εἶναι αἰώνιος χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό.

 

Σ’ αὐτό τόν νόμο ὑπήχθησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί ἀσεβεῖς, ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι :

«Ἀλλ' ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπἈδὰμ μέχρι Μωϋσέως καἐπὶ τοὺς μἁμαρτήσαντας ἐπὶ τὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλλοντος» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 14).

Δηλαδή : «Ὡστόσο, θάνατος κυριάρχησε σ’ λους τους νθρώπους, πό τόν δάμ ς τό Μωυσ, κόμα καί σ’ ατούς πού δέν μάρτησαν πως δάμ, πού παράκουσε μία ρητή ντολή το Θεο. δάμ ταν προτύπωση το μελλοντικο γενάρχη».

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὁ μόνος «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος» (Ψαλμοῦ πζ΄ (πη΄) 87, 5) ἐπειδή ἦταν ἐλεύθερος ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα καί δέν εἶχε προσωπικές ἁμαρτίες, ὥστε νά ὀφείλει νά ὑποστεῖ τίς συνέπειες πού βάρυναν τούς παραβάτες τῶν νόμων –  τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἐν τούτοις μέ τήν θέλησή Του ὑπήχθη στόν νόμο τοῦ θανάτου, ὡς νά ἦταν παραβάτης τοῦ θείου νόμου, παραμένοντας «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος» γιά νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου, διατάσσοντας «τοῖς ἐν δεσμοῖς ἐξέλθετε καί τοῖς ἐν τῷ σκότει ἀνακαλυφθῆναι» (Ἡσαΐου μθ΄ 9). Τό μυστήριο τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξηγεῖ θεολογικά ὁ ἀπόστολος Παῦλος :

«Ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκός καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον, καἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας » (Πρός Ἑβραίους β΄ 14-15)

Δηλαδή : «Ἐπειδή λοιπόν «τά παιδιά» αὐτά ἦταν ἄνθρωποι, ἔγινε κι ὁ Ἰησοῦς ἄνθρωπος, γιά νά καταργήσει μέ τό θάνατό του αὐτόν πού ἐξουσίαζε τό θάνατο, δηλαδή τό διάβολο, καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο νά ἀπελευθερώσει ὅσους ὁ φόβος τοῦ θανάτου τους εἶχε καταδικάσει νά εἶναι δοῦλοι σ’ ὅλη τους τή ζωή».

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνεχίζοντας τούς θεολογικούς στοχασμούς του ἐξηγεῖ, ὅτι ὅπως οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας τῶν προπατόρων Ἀδάμ καί Εὔας ἐπῆλθαν σ’ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος ἔτσι καί ἡ δωρεά τῆς ἀφέσεως, πού εἶναι συνέπεια τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται ἀπό τόν Θεό σ’ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος

«Ἀλλ' οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα· εἰ γὰρ τῷ τοἑνὸς παραπτώματι οἱ πολλοἀπέθανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καἡ δωρεἐν χάριτι τῇ τοἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσσευσε. καὶ οὐχ ὡς δι' ἑνὸς ἁμαρτήσαντος τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρίμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα. εἰ γὰρ τῷ τοἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοἑνός, πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες ἐν ζωῇ βασιλεύσουσι διὰ τοἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα οὖν ὡς δι' ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα, οὕτω καὶ δι' ἑνὸς δικαιώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς δικαίωσιν ζωῆς. ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί. νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα. οὗ δἐπλεόνασεν ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις,  ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἁμαρτία ἐν τῷ θανάτῳ, οὕτω καἡ χάρις βασιλεύσει διὰ δικαιοσύνης εἰς ζωὴν αἰώνιον διἸησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 15-21).

Δηλαδή : «Ἡ χάρη μως το Θεο, πού φερε Χριστός, δέ συγκρίνεται μέ τήν παράβαση το δάμ. Γιατί άν παράβαση νός νθρώπου εχε σάν συνέπεια τό θάνατο λων, πολύ περισσότερο χάρη πού μς δώρισε, πλούσια δωρεά τς χάρης πού φερε στόν κόσμο νας νθρωπος, ησος Χριστός, πλημμύρισε λη νθρωπότητα. Δέ συγκρίνεται πλούσια δωρεά το Χριστο μέ τό κακό πού κανε μαρτία νός νθρώπου. Γιατί πόφαση γιά τό να παράπτωμα ταν καταδικαστική, ν χαριστική πράξη γιά τά πολλά παραπτώματα δήγησε στήν θώωση.

Ἔφτασε, λοιπόν, τό παράπτωμα νός νθρώπου γιά νά κυριαρχήσει θάνατος σ’ λον τόν κόσμο, ξαιτίας νός νθρώπου. Τό διο, κι κόμα περισσότερο, νας ησος Χριστός θά γίνει ατία νά κυριαρχήσουν μέσα στήν ληθινή ζωή σοι ποδέχονται τήν φθονη χάρη το Θεο καί τή δωρεά τς λυτρώσεως. Τό συμπέρασμα εναι πώς, πως τό να παράπτωμα γινε ατία καταδίκης λων τν νθρώπων, τσι καί τό σωτήριο ργο γινε ατία σωτηρίας καί ζως γιά λους τούς νθρώπους. Κι πως παρακοή το νός νθρώπου κανε λη τήν νθρωπότητα μαρτωλή, τσι καί μέ τήν πακοή το νός θά ναγνωριστον λοι δίκαιοι πό τό Θεό. Ἀνάμεσα στούς δύο γενάρχες μπκε στό μεταξύ νόμος, γιά νά φανον πόσο πολλά ταν τά νθρώπινα παραπτώματα. Κι που μαρτία φάνηκε στό ληθινά τρομακτικό της μέγεθος, κε χάρη το Θεο τήν περκάλυψε μέ τό παραπάνω. Ὅπως μέ τό πλο το θανάτου κυριάρχησε στόν κόσμο μαρτία, τσι θά κυριαρχήσει καί χάρη μέ τή σωτηρία, πού δηγε στήν αώνια ζωή μέσω το ησο Χριστο το Κυρίου μας».

Ὁ Κύριος πέθανε σταυρωμένος, ἀλλά στόν τάφο δέν ἐφθάρη τό σῶμα Του. Ἡ ψυχή Του ἑνωμένη μέ τήν Θεότητά Του δέν κρατήθηκε, δέν αἰχμαλωτίσθηκε στόν Ἅδη στήν κατάσταση πού εὑρίσκοντο οἱ ψυχές ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί δέν εἶχαν κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἐπανῆλθε στή ζωή τρεῖς ἡμέρες μετά τόν θάνατό Του, ἀφοῦ δέν ἦτο δυνατό ὁ θάνατος νά ἐξουσιάζει τόν Ἀρχηγό καί Χορηγό τῆς ζωῆς.

Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς κηρύττοντας στό συγκεντρωμένο πλῆθος τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί προτρέποντάς τους νά μετανοήσουν καί νά βαπτισθοῦν ἐπικαλεῖται τούς προφητικούς λόγους τοῦ Δαβίδ πού προλέγουν, αὐτά τά τρία πού συνθέτουν τό μυστήριον τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι τό σῶμα Του δέν θά φθαρεῖ στόν τάφο, ὅτι ἡ ψυχή Του δέν θά ἐγκαταλειφθεῖ στόν Ἄδη, καί ὅτι ὁ Χριστός θά ἀναστηθεῖ:

«Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, ἀκούσατε τοὺς λόγους τούτους. Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον, ἄνδρα ἀπὸ τοῦ Θεοἀποδεδειγμένον εἰς ὑμᾶς δυνάμεσι καὶ τέρασι καὶ σημείοις οἷς ἐποίησε δι' αὐτοὁ Θεὸς ἐν μέσὑμῶν, καθὼς καὶ αὐτοὶ οἴδατε, τοῦτον τὡρισμένῃ βουλῇ καὶ προγνώσει τοῦ Θεοἔκδοτον λαβόντες, διὰ χειρὸς ἀνόμων προσπήξαντες ἀνείλατε· ὃν ὁ Θεὸς ἀνέστησε λύσας τὰς ὠδῖνας τοῦ θανάτου, καθότι οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι αὐτὸν ὑπ' αὐτοῦ. Δαυῒδ γὰρ λέγει εἰς αὐτόν· προορώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μοἐστιν ἵνα μὴ σαλευθῶ. διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου καἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δὲ καἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ' ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδου οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς, πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου.  Ἄνδρες ἀδελφοί, ἐξὸν εἰπεῖν μετὰ παρρησίας πρὸς ὑμᾶς περὶ τοῦ πατριάρχου Δαυῒδ ὅτι καἐτελεύτησε καἐτάφη καὶ τὸ μνῆμα αὐτοἔστιν ἐν ἡμῖν ἄχρι τῆς ἡμέρας ταύτης. Προφήτης οὖν ὑπάρχων, καὶ εἰδὼς ὅτι ὅρκὤμοσεν αὐτὁ Θεὸς ἐκ καρποῦ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ τὸ κατὰ σάρκα ἀναστήσειν τὸν Χριστὸν καθίσαι ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, προϊδὼν ἐλάλησε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὔτε ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν.  τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες. Τῇ δεξιᾷ οὖν τοῦ Θεοὑψωθεὶς, τήν τε ἐπαγγελίαν τοἁγίου Πνεύματος λαβὼν παρὰ τοῦ πατρὸς, ἐξέχεε τοῦτο ὃ νῦν ὑμεῖς βλέπετε καἀκούετε. Οὐ γὰρ Δαυῒδ ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανούς, λέγει δὲ αὐτός· εἶπεν Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου 35 ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου. Ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε» (Πράξεων β΄ 22-36)

Δηλαδή : «Ἰσραηλῖτες, ἀκοῦστε αὐτά πού θά σᾶς πῶ: Ποιός ἦταν Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος σᾶς τό ἀπέδειξε ὁ Θεός μέ τά θαύματα καί τά καταπληκτικά ἔργα πού ἔκανε μέσω αὐτοἀνάμεσά σας. Αὐτά τά ξέρετε ἐσεῖς οἴδιοι πολύ καλά. Κι ὅμως ἐσεῖς τόν Ἰησοῦ τόν θανατώσατε, βάζοντας ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν τό νόμο τοῦ Θεοῦ νά τόν καρφώσουν στό σταυρό. Βέβαια, σᾶς παραδόθηκε γιατί ἔτσι ὅρισε ὁ Θεός, πού τό θέλησε καί τό γνώριζε. Ὁ Θεός ὅμως τόν ἀνάστησε, ἐλευθερώνοντάς τον ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου, γιατί ἦταν ἀδύνατο νά τόν κρατήσει ὁ θάνατος. Πραγματικά, ὁ Δαβίδ λέει γι’ αὐτόν βλέπω τόν Κύριο πάντοτε μπροστά μου· εἶναι στά δεξιά μου γιά νά μέ προστατέψει. Γι’ αὐτό χαίρεται ἡ καρδιά μου καί τραγουδάει ἡ γλώσσα μου· Κι ὅταν τό σῶμα μου πάει στόν τάφο. Θά ’χει τήν ἐλπίδα συντροφιά. Γιατί δέ θά ἐγκαταλείψεις τήν ψυχή μου στόν ἅδη, οὔτε θ’ ἀφήσεις τόν ἅγιό σου νά γνωρίσει τή φθορά. Μοῦ ’δειξες τό δρόμο πρός τή ζωή. Θά μέ γεμίσεις εὐφροσύνη, ὅταν θά εἶμαι κοντά σου. Ἀδελφοί, μπορῶ νά σᾶς πἐλεύθερα γιά τόν προπάτορα, τό βασιλιά Δαβίδ, ὅτι καί πέθανε καί θάφτηκε καί τό μνῆμα του ὑπάρχει ἐδῶ μέχρι σήμερα. Ἐπειδή ὅμως ἦταν προφήτης καί γνώριζε ὅτι ὁ Θεός τοὑποσχέθηκε μέ ὅρκο πώς ἀπό ἕναν ἀπόγονό του θά ἀναστήσει τό Χριστό ὡς ἄνθρωπο γιά νά καθίσει στό θρόνο του, μίλησε προφητικά γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁποῖος, οὔτε ἐγκαταλείφθηκε στόν ἅδη, οὔτε στό σῶμα του γνώρισε φθορά. Αὐτόν τόν Ἰησοῦ τόν ἀνάστησε ὁ Θεός, καί γιά τό γεγονός αὐτό ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε μάρτυρες. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἀνέβηκε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ στόν οὐρανό καί ἔλαβε ἀπό τόν Πατέρα τό Ἅγιο Πνεῦμα πού τοῦ τό εἶχε ὑποσχεθεῖ, τό μοίρασε πλούσια σ’ ἐμᾶς, αὐτό πού τίς ἐνέργειές του ἐσεῖς τώρα βλέπετε καί ἀκοῦτε. Ὁ Δαβίδ, βέβαια, δέν ἀνέβηκε στόν οὐρανό, κι ὅμως λέει ἴδιος: Ὁ Κύριος εἶπε στόν Κύριό μου: κάθισε στά δεξιά μου, ὥσπου νά ὑποτάξω τούς ἐχθρούς σου κάτω ἀπ’ τά πόδια σου. Ἄς γνωρίζει, λοιπόν, μέ βεβαιότητα ὁ κάθε Ἰσραηλίτης ὅτι αὐτόν τόν Ἰησοῦ, πού ἐσεῖς τόν σταυρώσατε, ὁ Θεός τόν ἀνέδειξε Κύριο καί Μεσσία! »

Αὐτές οἱ ἀρχές τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐνέπνευσαν τούς Ὑμνογράφους τοῦ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου τοῦ Μεγάλου Σαββάτου :

«Διὰ θανάτου τὸ θνητόν, διὰ ταφῆς τὸ φθαρτὸν μεταβάλλεις· ἀφθαρτίζεις γὰρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τὸ πρόσλημμα· ἡ γὰρ σάρξ σου διαφθορὰν οὐκ εἶδε Δέσποτα, οὐδἡ ψυχή σου εἰς ᾍδου, ξενοπρεπῶς ἐγκαταλέλειπται» (τροπάριον τῆς ε΄ ᾠδῆς)

 

«Μία ὑπῆρχεν, ἐν τᾍδἀχώριστος, καἐν τάφῳ, καἐν τἘδέμ, Θεότης Χριστοῦ, σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν τῶν μελῳδούντων· Λυτρωτά, ὁ Θεὸς εὐλογητὸς ε» (τροπάριον τῆς ζ΄ ᾠδῆς)

* * * * *

γ΄. Ἑορτή τῆς αὐτοθυσίας. Ὁ Κύριος στήν ἀρχιερατική προσευχή Του ἐξήγησε τόν σκοπό τῆς θυσίας Του

«Κα πρ ατν γ γιζω μαυτν, να κα ατο σιν γιασμνοι ν ληθείᾳ» (Ἰωάννου ιζ΄ 19)

Δηλαδή : «Καί γιά χάρη τούς φιερώνω καί προσφέρω τόν αυτό μου σ’ σένα, στε κι ατοί, μέ τή βοήθεια τς λήθειας, νά εναι φιερωμένοι σ’ σένα».

 

Ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός θυσιάστηκε γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀποτελεῖ θεμελιώδη διδασκαλία τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ σωτηρία προσφέρεται σ’ ὅλους ἰσότιμα μέ τίς πνευματικές προϋποθέσεις τῆς πίστεως στόν Ἰησοῦ Χριστό, στήν δύναμη τῆς ἀπολυτρωτικῆς θυσίας Του καί τήν ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας Του.

Ἔγινε ἐθελούσιο θῦμα ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Τήν αὐτοθυσία ἐξηγεῖ καί ἐξυμνεῖ  ὁ ἀπόστολος Πᾳῦλος γράφοντας ὅτι :

«Ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμἀποθανεῖν» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 6-7)

Δηλαδή : «Γιατί Χριστός, παρ’ λο πού μασταν κόμη νίκανοι νά κάνουμε τό καλό, πέθανε γιά μᾶς, τούς σεβες νθρώπους, στόν προκαθορισμένο καιρό. Δύσκολα θά δινε κανείς τή ζωή του κόμα καί γιά να δίκαιο νθρωπο. σως ποφάσιζε κανείς νά πεθάνει γιά κάποιον καλό νθρωπο».

 

* * * * *

δ΄.  Ἑορτή τῆς συγγνώμης – τῆς συγχώρεσης ἤ ἄφεσης, τῆς καταλλαγῆς.

Οἱ τρεῖς αὐτές ἔννοιες συνδέονται μεταξύ τους ὡς ἑξῆς:

Ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ συγγνώμη γιά τίς ἁμαρτίες του ἀπό τόν Θεό γιά τήν παράβαση τῶν ἐντολῶν Του κατά τό «συγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε» τοῦ Κατηχητικοῦ λόγου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὁ Θεός δέχεται τήν συγγνώμη καί συγχωρεῖ τόν ἄνθρωπο, ἐξαφανίζει τίς ἁμαρτίες του ὡς μηδέποτε γενόμενες τοῦ δίδει δηλαδή ἄφεση ἁμαρτιῶν. Ἔτσι ἐπέρχεται ἡ καταλλαγή καί ἡ συμφιλίωση καί ἀποκαθίσταται ἡ κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

«Εἰ γὰρ ἐχθροὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· 11 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 10-11)

Δηλαδή : «Παρ’ ,τι μασταν χθροί μέ τό Θεό, μς συμφιλίωσε μαζί του σταυρικός θάνατος το Υο του· πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε, ζωή του θά μς χαρίσει τή σωτηρία. Κι χι μόνο συμφιλιωθήκαμε, λλά καί καυχόμαστε γιά τό Θεό, πού μς δωσε τώρα ατή τή συμφιλίωση μέσω το Κυρίου μας ησο Χριστο »

 

«Ὡς ὅτι Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν, καὶ θέμενος ἐν ἡμῖν τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς» (Πρός Κορινθίους Β΄ ε΄ 19)

Δηλαδή : «Δηλαδή, Θεός ταν ατός πού στό πρόσωπο το Χριστο συμφιλίωσε τόν κόσμο μαζί του, χωρίς νά καταλογίσει στούς νθρώπους τά παραπτώματά τους, κι πίσης νέθεσε σ’ μς νά ναγγείλουμε τό γεγονός τς συμφιλίωσης».

* * * * *

 

Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία στό Δοξαστικό τῶν Αἴνων τοῦ Πάσχα «Ἀναστάσεως ἡμέρα» προτρέπει τούς πιστούς «συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει».

 

ε΄.  Ἑορτή τῆς ἀλληλεγγύης.

Ὁ Κύριος μᾶς ζήτησε νά μήν λησμονοῦμε τούς ἀδυνάτους, τούς ἀσθενεῖς, τούς ἐγκατελελειμένους, τούς πονεμένους, τούς εὑρισκομένους στό περιθώριο τῆς ζωῆς καί τῆς κοινωνίας. Στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅλοι εἴμαστε εὐπρόσδεκτοι καί οὐδείς ἀποκλείεται ἐάν μόνος του δέν θέλήσει νά ἀποκλεισθεῖ.

Στόν Κατηχητικό λόγο του ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει :

«Μηδείς θρηνεῖτω πενίαν, ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία»

 

* * * * *

στ΄ Ἑορτή τῆς ἀδελφοσύνης

Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νά θεωροῦμε τούς συνανθρώπους μας ἀδελφούς μας λέγοντας : «Πάντες δὑμεῖς ἀδελφοἐστε » (Ματθαίου κγ΄ 8)

Δηλαδή : «Κι σες λοι εστε δερφοί ».

Ὁ κορυφαῖος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρος προτρέπει τούς πιστούς ἐπειδεικνύουν ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τους λέγοντας: «Τήν ἀδελφότητα ἀγαπᾶτε» (Α΄ Πέτρου β΄ 17, πρβλ. Α΄ Πέτρου ε΄ 9 )

 

*****

Στό ἴδιο Δοξαστικό ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα». Ἀφοῦ ἑνωθοῦμε μέ τά δεσμά τῆς ἀδελφότητος τότε μποροῦμε νά χαροῦμε καί νά γιορτάζουμε ψάλλοντες τό «Χριστός Ἀνέστη»

* * * * *

Αὐτές εἶναι οἱ ἀξίες καί τά βάθρα τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς, τοῦ Χριστιανοῦ. Αὐτό εἶναι καί τό ἄθλημα τοῦ Χριστιανοῦ.

Γι’ αὐτό εἴμαστε περήφανοι πού πιστεύουμε στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί εἴμαστε Χριστιανοί.