Οἱ ἐπιφανεῖς μεταθέσεις βίων
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιηλ
Ὁ Κύριος καί Θεός πού κυβερνᾶ τόν κόσμο κατευθύνει τήν ἱστορία καί τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων στόν τελικό καί ὕψιστο σκοπό μέ διαδοχικές θαυμαστές ἐνέργειες καί γεγονότα πού κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο μποροῦν νά θεωρηθοῦν ὡς πνευματικοί σεισμοί (Θεολογικός Πέμπτος (ΛΑ΄) Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος § ΚΕ΄ ΒΕΠΕΣ τ. 59, σσ.275-276).
Ὅπως ὁ σεισμός γκρεμίζει τά σεσαθρωμένα καί πεπαλαιωμένα, ἐνῶ δέν θίγει τά νεότευκτα καί ἀνθεκτικά ἔτσι καί οἱ ἐνέργειες τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ καταργοῦν καί ἐξαφανίζουν ὅσα ἔργα παλαιώνονται, ἐνῷ διατηρεῖ ὅσα στηρίζονται στό ἅγιο θέλημά Του.
α΄. Ὁ πρῶτος πνευματικός σεισμός συνέβη μέ τήν θεοφάνεια στό ὅρος Σινᾶ καί τήν παράδοση στούς ἀνθρώπους τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἡ ἀνθρωπότητα μετέβη ἀπό τήν περίοδο τῆς εἰδωλολατρείας στήν περίοδο τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, στήν περίοδο πού οἱ ἄνθρωποι ἔζησαν μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ τότε ἐσάλευσε τήν γῆ. Ὁ Θεός ἐκεῖ κατήργησε τήν εἰδωλολατρία καί ἔδωσε τίς ἐντολές. Στήν πρώτη αὐτή μετάθεση περιέκοψε τά εἴδωλα συνεχώρησε, ὅμως τίς θυσίες καί τήν περιτομή.
«Ἐγένετο δὲ τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ γενηθέντος πρὸς ὄρθρον καὶ ἐγίνοντο φωναὶ καὶ ἀστραπαὶ καὶ νεφέλη γνοφώδης ἐπ᾿ ὄρους Σινᾶ, φωνὴ τῆς σάλπιγγος ἤχει μέγα· καὶ ἐπτοήθη πᾶς ὁ λαὸς ὁ ἐν τῇ παρεμβολῇ. καὶ ἐξήγαγε Μωυσῆς τὸν λαὸν εἰς συνάντησιν τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς παρεμβολῆς, καὶ παρέστησαν ὑπὸ τὸ ὄρος. τὸ ὄρος τὸ Σινᾶ ἐκαπνίζετο ὅλον διὰ τὸ καταβεβηκέναι ἐπ᾿ αὐτὸ τὸν Θεὸν ἐν πυρί, καὶ ἀνέβαινεν ὁ καπνὸς ὡσεὶ καπνὸς καμίνου, καὶ ἐξέστη πᾶς ὁ λαὸς σφόδρα» (Ἐξόδου ιθ΄ 16-18)
Δηλαδή : «Τήν τρίτη ἡμέρα, λοιπόν, ὅταν ξημέρωσε, ἄρχισαν βροντές καί ἀστραπές, κι ἕνα πυκνό σύννεφο ἦρθε καί κάθισε πάνω στό βουνό, ἐνῶ ἡ φωνή τῆς σάλπιγγας ἀντηχοῦσε δυνατά. Φόβος μεγάλος κατέλαβε ὅλο τόν λαό πού ἦταν στό στρατόπεδο. Τότε ὁ Μωϋσῆς κάλεσε τό λαό νά βγεῖ ἀπό τό στρατόπεδο γιά νά συναντήσει τό Θεό καί στάθηκαν κοντά στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ. Τό ὄρος Σινᾶ εἶχε καλυφθεῖ ὁλόκληρο μέ καπνό, γιατί πάνω του εἶχε κατέβει ὁ Κύριος μέσα σέ φωτιά»
β΄. Ὁ δεύτερος πνευματικός σεισμός συνέβη μέ τό μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν δεύτερη μετάθεση βίου καταργήθηκαν οἱ θυσίες καί ἡ περιτομή καί ἀντ’ αὐτῶν ὁ Κύριος ἐκαινούργησε τόν βίο τῶν ἀνθρώπων μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ μέ τά ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως διεκήρυξε ὁ ἀπόστολος Παῦλος «τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Πρός Κορινθίους Β΄ ε΄ 17), « ἵνα ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Πρός Ρωμαίους στ΄ 4).
γ΄. «Τρίτον σεισμόν εὐαγγελιζόμεθα τήν ἐντεῦθεν ἐπί τά ἐκεῖσε μετάστασιν».
Ὡς τρίτος σεισμός θεωρεῖται, ὅταν στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στό τέλος τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας θά καταργηθεῖ ὁ ὑλικός κόσμος καί θά δημιουργηθεῖ ὁ πνευματικός. Ἔχουμε μετάθεση ἀπό τά ὑλικά καί πρόσκαιρα, στά αἰώνια καί πνευματικά. Μ’ αὐτό τόν σεισμό θά καταργηθεῖ ἡ ζωή τῆς ἁμαρτίας καί οἱ συνέπειες τῆς παραβάσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως προαναγγέλλεται στήν Ἀποκάλυψη ἀπό τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη (κα΄ 3-5)
«Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ’ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα».
Δηλαδή : «Τώρα πιά ἡ κατοικία τοῦ Θεοῦ εἶναι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους. Θά κατοικήσει μαζί τους, κι αὐτοί θ’ ἀποτελοῦν τό λαό του. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός θά εἶναι μαζί τους, θά διώξει κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια τους, κι ὁ θάνατος δέ θά ὑπάρχει πιά· οὔτε πένθος οὔτε κλάμα οὔτε πόνος θά ὑπάρχει πιά, γιατί τά παλιά πέρασαν». Καί εἶπε αὐτός πού καθόταν στό θρόνο: «Τώρα, ὅλα τά κάνω καινούργια».
Αὐτόν τόν τρίτο σεισμό προφητεύει ὁ Προφήτης Ἀγγαῖος:
«Τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· ἔτι ἅπαξ ἐγὼ σείσω τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν» (Ἀγγαίου β΄ 6).
Δηλαδή : «Ἐγώ ὁ Κύριος τοῦ σύμπαντος, σᾶς λέω: Λίγο ἀκόμη καί θά σείσω τούς οὐρανούς, τήν γῆ, τήν θάλασσα, καί τήν στεριά»
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ἑρμηνεύοντας τήν προφητεία τοῦ Ἀγγαίου:
«Τὸ δὲ ἔτι ἅπαξ δηλοῖ τῶν σαλευομένων τὴν μετάθεσιν ὡς πεποιημένων, ἵνα μείνῃ τὰ μὴ σαλευόμενα» (Πρός Ἑβραίους ιβ΄ 27)
Δηλαδή : «Τό «ἀκόμα μία φορά» σημαίνει πώς ἐκεῖνα πού σαλεύονται, ἐπειδή εἶναι δημιουργήματα, θά παραμεριστοῦν, γιά νά παραμείνουν ὅσα δέν εἶναι δυνατό νά σαλευτοῦν».
Μέ τόν χαρακτηρισμό «σαλευόμενα» νοοῦνται ἀφ’ ἑνός μέν τά φυσικῶς σαλευόμενα δηλαδή τά ὑλικά δημιουργήματα πού ὑπόκεινται στούς νόμους τῆς φθορᾶς, τῆς ἀλλοιώσεως πού συνεχῶς τρέπονται καί μεταβάλλονται, ἀφ’ ἑτέρου καί τά ἠθικῶς μεταβαλλόμενα καί ὑφιστάμενα τροπή καί φορά πρός τήν ἁμαρτία.
Ὁ Παντοκράτορας Κύριος πού δημιούργησε τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο νά πορεύεται ἀκυβέρνητος ἀλλά παρεμβαίνει κατευθύνοντας τά ὄντα στήν ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ τῆς δημιουργίας τους.
Συνεπῶς ὀφείλουμε νά κατανοήσουμε τούς λόγους τῶν ὄντων γιά ποιό σκοπό ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμο καί πού θέλει νά τόν ὁδηγήσει.
