Ζήτα τήν εὐτυχία σου στόν Κύριο
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
«Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ» (Ψαλμοῦ λζ΄ 4)
Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ Ψαλμωδοῦ προξενεῖ κατάπληξη σ’ ἐκείνους πού εἶναι ξένοι στήν πραγματική εὐσέβεια, ἀλλά γιά τόν εἰλικρινῆ πιστό ἀποτελεῖ ἀναγνωρισμένη ἀληθινή ἐμπειρία ζωῆς. Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου περιγράφεται ὡς εὐφροσύνη πού προέρχεται ἀπό τήν κοινωνία του μέ τόν Θεό καί τήν σχέση του μαζί Του. Αὐτή τήν ζωή ἔζησαν οἱ ἅγιοι πού ἐπιβεβαιώνει τό γεγονός, ὅτι ἡ ἀληθινή εὐσέβεια κάνει τόν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο καί χαρούμενο.
Οἱ ἀσεβεῖς κι ἐκεῖνοι πού ὁμολογοῦν μόνο μέ τά χείλη τήν πίστη δέν θεωροῦν ὅτι ἡ θρησκεία προσφέρει χαρά. Γι’ αὐτούς εἶναι ὑπηρεσία καί μάλιστα μικροῦ ἐνδιαφέροντος ἤ καθῆκον ἀρκετά βαρετό ἤ ἀνάγκη ἀναπόφευκτη, ἀλλά ποτέ εὐχαρίστηση ἤ εὐφροσύνη. Τά πάντα τά πράττουν ἤ γιά νά ἔχουν κάποιο κέρδος ἤ ἀπό κάποια ἀνάγκη, γιατί δέν τολμοῦν νά κάνουν διαφορετικά. Ἡ σκέψη περί εὐφροσύνης στήν θρησκεία εἶναι τελείως ξένη σέ πολλούς ἀνθρώπους. Οἱ δύο λέξεις «ἁγιασμός» καί «εὐφροσύνη» στή σκέψη τους ἀπέχουν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη ὥστε ἀκόμη καί νά ἀποκλείει ἡ μία τήν ἄλλη. Πιστεύουν, ὅτι ὁ Θεός ἀφαιρεῖ τήν χαρά ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τούς κάνει δυστυχισμένους καί κακομοίρηδες. Ὁ Θεός ὅμως δίνει τήν πραγματική χαρά καί τήν ἀναφαίρετη εἰρήνη στόν ἄνθρωπο.
Ἀλλά οἱ ἀληθινοί πιστοί πού ξέρουν καί ζοῦν τόν Χριστό ἐννοοῦν, ὅτι ἡ εὐφροσύνη καί ἡ πίστη εἶναι τόσο εὐλογημένα ἑνωμένα πού κανείς δέν μπορεῖ νά τά ξεχωρίσει. Ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν τόν Θεό μ’ ὅλη τήν καρδιά τους βρίσκουν ὅτι οἱ ὁδοί Του εἶναι ὁδοί εὐχαριστήσεως καί ὅλοι οἱ δρόμοι Του ὁδηγοῦν στήν εἰρήνη. Εἶναι τέτοιες καί τόσες οἱ ἐκχειλίζουσες εὐφροσύνες ὥστε οἱ ἅγιοι νά προτιμοῦν νά τούς ἀφαιρέσουν τήν ζωή ἀπό τό νά χωρισθοῦν ἀπό τόν Κύριο τόν ἐράσμιο Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους.
Οἱ πιστοί δέν σέβονται τόν Θεό ἐξ ἀνάγκης ἤ ἀπό φόβο νά μην τιμωρηθοῦν, Τόν ἀγαποῦν, Τόν ἀναζητοῦν. Τόν ποθοῦν, ἐπειδή ἀξίζει νά Τόν ἐμπιστεύονται. Ἔχει ἀποδείξει περίτρανα Πρῶτος Ἐκεῖνος τήν ἀγάπη Του, ὥστε νά ἀναμένει τήν ἀνταπόκριση σ’ αὐτή. Ἐκεῖνος Πρῶτος μᾶς ἀποδέχθηκε ἔστω κι ἄν ἐμεῖς Τόν παρακούσαμε, Τόν περιφρονήσαμε, Τόν ἀπορρίψαμε καί διακόψαμε νά ἔχουμε σχέση μαζί Του. Ἡ πίστη δέν εἶναι χειροπέδες. Ἡ ὁμολογία δέν εἶναι δεσμά. Δέν ἐκβιαζόμαστε νά πιστεύψουμε οὔτε νά πράξουμε τό καθῆκον μας. Τέτοιους πιστούς δέν τούς θέλει ὁ Θεός. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θέλει ἐλεύθερα νά Τόν ἀκολουθοῦμε καί νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του. Γι’ αὐτό ἡ εὐσέβειά μας μᾶς προξενεῖ εὐχαρίστηση, ἡ ἐλπίδα μας μᾶς γεμίζει εὐτυχία. Τό καθῆκον μας εἶναι ἡ ἀπόλαυσή μας.
Ἡ πίστη στό Θεό καί ἡ εὐφροσύνη εἶναι ἑνωμένες ὅπως εἶναι ἑνωμένη ἡ ρίζα καί τό ἄνθος. Ἀδιαίρετες ὅπως ἡ ἀλήθεια καί ἡ βεβαιότητα. Εἶναι δύο πολύτιμα κοσμήματα πού ἀστράφτουν τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο σ’ ὅποιον τά φορεῖ.
Σ’ ἕνα κόσμο πού ζητεῖ ἐπίμονα τήν εὐτυχία σέ ἐφήμερα καί μάταια καί δαπανᾶ πολλά γιά νά ἀπολαύσει μία πρόσκαιρη καί παραδική ἱκανοποίηση ἀκούεται ἡ προτροπή τοῦ Ψαλμωδοῦ:
Ζήτα τήν εὐτυχία σου στόν Κύριο
καί θά σοῦ δώσει ὅ, τι
ἡ καρδιά σου λαχταρᾶ.
Δῶσε στόν Κύριο τήν ζωή σου
ἔλπισε σ’ Αὐτόν
κι Ἐκεῖνος θά φροντίσει.
(Ψαλμοῦ λζ΄ 4-5)
Οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν πηγές χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τούς πιστούς. Ἡ πνευματική ζωή τῶν πιστῶν πλημμυρίζει μέ χαρά τόν νοῦ καί τήν καρδιά τους. Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους γίνονται γιά τούς πιστούς ἀφορμές χαρᾶς, ἀγαλλιάσεως, εὐγνωμοσύνης, ἐμπιστοσύνης καί αὐταπαρνήσεως.
