logo


ΕΛΥΣΕ ΤΙΣ ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Πρξεων β 24)

το Μητροπολτου

Καισαριανς, Βρωνος κα Υμηττο Δανιλ

 

 

 

Η σκληρτητα το θαντου προκαλε ες τν νθρωπον περβολικν στενοχωραν κα θλψιν. Πικρανει τν καρδαν. Δι τοτο κα σοφς Σειρχ επεν· «Ω θνατε ς πικρν σου τ μνημσυνον».

Μ τν πικρν καί ἀφόρητον ατν ασθησιν ζησαν λοι ο νθρωποι ες τν καιρν τς Παλαις Διαθκης ο ποοι πθνησκον μ μι λπδα, τι Κριος «δν θ γκαταλεψει  τν ψυχν ατν ες Αδου οδ δση ατος δεν διαφθορν». (Πρβλ. Ψαλμ. ιε 10).

Ο Θες μως, στις «οκ ποησεν θνατον οδ τρπεται π πωλείᾳ ζντων» (Σοφ. Σλ. α 13) κατργησεν τν θνατον ναστσας τν Κριον μν ᾿Ιησον Χριστν ς παρχν τς ναστσεως τν κεκοιμημνων κα διλυσεν τν παρξιακν φβον κα τρμον κα δειλαν τν νθρπων δι τν τυραννικτατον θνατον.

Γι’ αὐτό ὁ φιλάνθρωπος Κύριος «λύσας τὰς ὠδῖνας τοῦ θανάτου, καθότι οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι αὐτὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Πρξεων β 24)

Ας δομε ατς τς δνες π τς ποες μας πλλαξεν ναστς κ τν νεκρν Κριος κα Θες μν ᾿Ιησος Χριστς.

Πρτον. Ο θνατος φοβζει κα ταρζει τν νθρωπο, διτι ρπζει τν λικ παρξ του, τ σμα του. Τ βλπουμε ες τ σμα το νεκρο; ᾿Οφθαλμος τυφλος, τα κωφ, σφρησιν νσφρητον, στμα λαλον, φν νασθητον, μλη κνητα, σμα μηδν διαφρον κρυερς πτρας, σχμα νθρπου κα χι νθρωπον.  Μτ’ ο πολ κα σρκες τηκμενες κα ρουσες, στ ξηρ κα γεγυμνωμνα.

Μ τν νστασι το Κυρου φβος ατς διαλεται, διτι Θες φρει ες τν παρξιν τ σμα το νθρπου τ παραδοθν ες τν φθορν ες νωτραν κατστασιν ατς ες τν ποαν ερσκετο κατ τν διρκειαν τς παροσης ζως (Α Κορινθ. ιε 42-44).

Δετερον. Ο θνατος τρομζει, διτι διαλει τν φυσικν δεσμν κα τν νωσιν το σματος κα τς ψυχς. Τοτο εναι γεγονς φσικον. Ο Θες πλασε τν νθρωπον δι ν ζε αωνως, πλασε τν ψυχν κα τ σμα το νθρπου κα τ προστγματι Του νθησαν δι ν διαμνουν ες τος αἰῶνες συνηνωμνα κα διρρηκτα. Ο γιοι Πατρες μας διδσκουν, τι ψυχ γαπ τ σμα μ τ ποον ζησεν ες τν παροσαν ζων κα λγε  ποχωριζομνη βιαως ατο. Ο φιλνθρωπος κα παντοδναμος μως Κριος θείῳ ατο προστγματι θ πανασυνδσει τν ψυχν κα τ σμα μας κατ τν μραν τς δξης κα φοβερς πιφανεας Του, ατ τ ποα διεχρησεν ξαφανισθεσα δναμις κα νργεια το θαντου.

Τρτον. Ο νθρωπος καταλαμβνεται π ξυττης θλψεως δι τν παντελ χωρισμν του κ το κσμου τοτου κα πντων τν ν τ κσμ τοτ πραγμτων κα γαθν.

Προσθτομεν τταρτον τν δνη το θαντου κ το βασανιστικο λγχου τς συνειδσεως, ταν νθρωπος θ λθ ες ασθησιν τν βεβιωμνων π’ ατο.

᾿Αλλ κα π ατν μς λυτρνει πστις ες τν ναστντα Κριον. Διδσκει πρτος θεολγος τς ᾿Εκκλησας· «Ο Χριστς λασμς στν περ τν μαρτιν μν, ο περ τν μετρων δ μνον, λλ κα περ λου το κσμου». (Α ᾿Ιων. β2)

Δι τοτο πανηγυρζει χρυσ γλσσα τς ᾿Εκκλησας βοσα· «Μηδες δυρσθω πτασματα· συγγνμη γρ κ το τφου ντειλεν.

 

ΜΗΔΕΙΣ ΦΟΒΕΙΣΘΩ ΘΑΝΑΤΟΝ·

ΗΛΕΥΘΕΡΩΣΕΝ ΓΑΡ ΗΜΑΣ Ο ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ».

                                                                        Εφημερίδα Δημοκρατία 25.04.2015