ΕΛΥΣΕ ΤΙΣ ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Πράξεων β´ 24)
τοῦ Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ Δανιήλ
῾Η σκληρότητα τοῦ θανάτου προκαλεῖ εἰς τόν ἄνθρωπον ὑπερβολικήν στενοχωρίαν καί θλίψιν. Πικραίνει τήν καρδίαν. Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Σειράχ εἶπεν· «῏Ω θάνατε ὡς πικρόν σου τό μνημόσυνον».
Μέ τήν πικράν καί ἀφόρητον αὐτήν αἴσθησιν ἔζησαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἰς τόν καιρόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ ὁποῖοι ἀπέθνησκον μέ μιά ἐλπίδα, ὅτι ὁ Κύριος «δέν θά ἐγκαταλείψει τήν ψυχήν αὐτῶν εἰς ῎Αδου οὐδέ δώση αὐτοῖς ἰδεῖν διαφθοράν». (Πρβλ. Ψαλμ. ιε´ 10).
῾Ο Θεός ὅμως, ὅστις «οὐκ ἐποίησεν θάνατον οὐδέ τέρπεται ἐπί ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σόλ. α´ 13) κατήργησεν τόν θάνατον ἀναστήσας τόν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν ὡς ἀπαρχήν τῆς ἀναστάσεως τῶν κεκοιμημένων καί διέλυσεν τόν ὑπαρξιακόν φόβον καί τρόμον καί δειλίαν τῶν ἀνθρώπων διά τόν τυραννικώτατον θάνατον.
Γι’ αὐτό ὁ φιλάνθρωπος Κύριος «λύσας τὰς ὠδῖνας τοῦ θανάτου, καθότι οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι αὐτὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Πράξεων β´ 24)
῎Ας δοῦμε αὐτές τίς ὠδίνες ἀπό τίς ὁποῖες μας ἀπήλλαξεν ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν Κύριος καί Θεός ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός.
Πρῶτον. ῾Ο θάνατος φοβίζει καί ταράζει τόν ἄνθρωπο, διότι ἁρπάζει τήν ὑλική ὕπαρξί του, τό σῶμα του. Τί βλέπουμε εἰς τό σῶμα τοῦ νεκροῦ; ᾿Οφθαλμούς τυφλούς, ὦτα κωφά, ὄσφρησιν ἀνόσφρητον, στόμα ἄλαλον, ἁφήν ἀναίσθητον, μέλη ἀκίνητα, σῶμα μηδέν διαφέρον κρυερᾶς πέτρας, σχῆμα ἀνθρώπου καί ὄχι ἄνθρωπον. Μέτ’ οὐ πολύ καί σάρκες τηκόμενες καί ρέουσες, ὀστά ξηρά καί γεγυμνωμένα.
Μέ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ὁ φόβος αὐτός διαλύεται, διότι ὁ Θεός φέρει εἰς τήν ὕπαρξιν τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου τό παραδοθέν εἰς τήν φθοράν εἰς ἀνωτέραν κατάστασιν αὐτῆς εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο κατά τήν διάρκειαν τῆς παρούσης ζωῆς (Α´ Κορινθ. ιε´ 42-44).
Δεύτερον. ῾Ο θάνατος τρομάζει, διότι διαλύει τόν φυσικόν δεσμόν καί τήν ἕνωσιν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Τοῦτο εἶναι γεγονός ἀφύσικον. ῾Ο Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον διά νά ζεῖ αἰωνίως, ἔπλασε τήν ψυχήν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τῷ προστάγματι Του ἡνώθησαν διά νά διαμένουν εἰς τούς αἰῶνες συνηνωμένα καί ἀδιάρρηκτα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, ὅτι ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τό σῶμα μέ τό ὁποῖον ἔζησεν εἰς τήν παροῦσαν ζωήν καί ἀλγεῖ ἀποχωριζομένη βιαίως αὐτοῦ. ῾Ο φιλάνθρωπος καί παντοδύναμος ὅμως Κύριος θείῳ αὐτοῦ προστάγματι θά ἐπανασυνδέσει τήν ψυχήν καί τό σῶμα μας κατά τήν ἡμέραν τῆς δόξης καί φοβερᾶς ἐπιφανείας Του, αὐτά τά ὁποία διεχώρησεν ἡ ἐξαφανισθεῖσα δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ θανάτου.
Τρίτον. ῾Ο ἄνθρωπος καταλαμβάνεται ὑπό ὀξυτάτης θλίψεως διά τόν παντελῆ χωρισμόν του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου καί πάντων τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ πραγμάτων καί ἀγαθῶν.
Προσθέτομεν τέταρτον τήν ὀδύνη τοῦ θανάτου ἐκ τοῦ βασανιστικοῦ ἐλέγχου τῆς συνειδήσεως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θά ἔλθῃ εἰς αἴσθησιν τῶν βεβιωμένων ὑπ’ αὐτοῦ.
᾿Αλλά καί ἀπό αὐτόν μᾶς λυτρώνει ἡ πίστις εἰς τόν ἀναστάντα Κύριον. Διδάσκει ὁ πρῶτος θεολόγος τῆς ᾿Εκκλησίας· «῾Ο Χριστός ἱλασμός ἐστίν περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περί τῶν ἡμετέρων δέ μόνον, ἀλλά καί περί ὅλου τοῦ κόσμου». (Α´ ᾿Ιωάν. β´2)
Διά τοῦτο πανηγυρίζει ἡ χρυσή γλῶσσα τῆς ᾿Εκκλησίας βοῶσα· «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν.
ΜΗΔΕΙΣ ΦΟΒΕΙΣΘΩ ΘΑΝΑΤΟΝ·
ΗΛΕΥΘΕΡΩΣΕΝ ΓΑΡ ΗΜΑΣ Ο ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ».
Εφημερίδα Δημοκρατία 25.04.2015