logo


Ἡ ἐξάρτηση δέν εἶναι λύση

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιηλ

 

                                                Δημοσιεύθηκε στόν Ἱστοχῶρο Romfea 26.6.2014                      

            Ἡ 26 Ἰουνίου ἑκάστου ἔτους εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἀγῶνα κατά τῶν ναρκωτικῶν καί τῆς παράνομης διακίνησής τους. Κρίνεται ἑπομένως ἐπίκαιρο νά καταθέσουμε ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τήν ἄποψή μας γιά τήν μάστιγα αὐτή πού ἀπαξιώνει τούς νέους, διαλύει τήν ζωή τους καί τούς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο ἐπισημαίνοντας ὅτι:

           

            1. Τά ναρκωτικά γενικότερα εἶναι καρποί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ἡ κοινωνία μας γεννᾶ τήν ἄθλια κίνηση τῶν νέων πρός τά ναρκωτικά πού τούς ὁδηγεῖ στό θάνατο.

            Τά ναρκωτικά εἶναι τό θλιβερό σύμπτωμα τῆς ἠθικῆς κρίσεως καί βαθειᾶς παρακμῆς πού βιώνουμε στήν διαλυμένη κοινωνία μας, πού ἔχει ἀπό καιρό ἀρχίσει νά χάνει τούς συνδετικούς της ἱστούς, πού εἶναι παράλυτη ἀπό τίς ἁμαρτίες της, πού στέκεται ἀκόμη στά πόδια της μέ τά δεκανίκια τοῦ ἔξωτερικοῦ ὡραϊσμοῦ της, τοῦ τηλεοπτικοῦ life style, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ σήψη ἔχει προχωρήσει ἀνησυχητικά, πού εἶναι ἡ ἴδια ναρκωμένη.

            2. Τό πρόβλημα ἑπομένως δέν ἀντιμετωπίζεται ἄν ντυθοῦμε τήν ἄψογη ρεντιγκότα καί υἱοθετήσουμε τήν ἄτεγκτη ἐτυμηγορία τοῦ Ἰαβέρη πού ἐπιζητεῖ τήν ἀμείλικτη τιμωρία τοῦ κάθε ἄθλιου Γιάννη Ἁγιάννη, γιά νά δημιουργήσουμε νέους ἀποσυνάγωγους καί νά διασώσουμε τήν κοινωνική εὐπρέπεια καί ἐντιμότητά μας.

            3. Γινόμαστε συνένοχοι, ὅταν κλείνουμε τά μάτια μας ἐμπρός στούς μεγαλόσχημους ἐγκληματικούς κακούργους, τούς ἠθικούς αὐτουργούς τῶν νεανικῶν πταισμάτων πού εἶναι οἱ μεγάλοι ἀμετανόητοι καί ἀνενόχλητοι ἔνοχοι τῆς φρικτῆς κακοδαιμονίας πού πλήττει τήν κοινωνία καί ἀφανίζει τίς ζωές τῶν νέων μας.

            4. Τά ναρκωτικά δέν τά χρειάζονται οἱ νέοι. Δέν εἶναι πρωτογενής ἀνάγκη ἐπιβιώσεως. Ἡ ἀναζήτηση τῶν οὐσιῶν ἐμφανίζεται ὡς συνέπεια ἄλλων ἐσωτερικῶν διεργασιῶν καί πιεστικῶν ἀναγκῶν, τίς ὁποῖες γιά νά διαχειρισθοῦν οἱ νέοι καταφεύγουν στήν χρήση μεταπίπτουν καί ἀπό τήν χρήση στήν ἐξάρτηση ἀπό τίς οὐσίες. Ἑπομένως ἡ θεραπεία τους γιά νά εἶναι ἀποτελεσματική πρέπει νά ἀποβλέπει στήν ἐπίλυση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τους καί ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν τους.  

 

 

            5. Οἱ Ἀρχές εὑρίσκονται ἐνώπιον ἑνός συνθέτου καί δυσχερεστάτου προβλήματος, διότι ὀφείλουν νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐξηρτημένους νέους πού ἔχουν συγχρόνως ἐμπλακεῖ σέ παραβάσεις τοῦ ποινικοῦ κώδικα συνδυάζοντας τήν βοήθεια γιά τήν ἀπεξάρτηση τους ἀπό τίς οὐσίες καί τόν σωφρονισμό τους γιά τήν παράβαση. Ἡ μονομερής θεώρηση τῶν ἐξαρτημένων παραβατῶν δέν θεραπεύει καί δέν ἀποκαθιστᾶ τόν νέο πού πολύ εὔκολα παρασύρεται εἴτε στήν χρήση εἴτε στήν παραβατικότητα.           

            6. Ἡ ἀπεξάρτηση ἐπιτυγχάνεται ὅταν συντρέχουν αὐστηρά συγκεκριμένες προϋποθέσεις πού γνωρίζουν πολύ καλά ὅσοι ὑποβλήθηκαν σέ προγράμματα ἀπεξάρτησης. Ἐπειδή λοιπόν ἡ θεραπεία τοῦ ἐθισμοῦ καί ἡ ἀποκατάσταση τῶν νέων εἶναι δυσεπίτευκτο ἐγχείρημα προέχει ἡ πρόληψη.

            7. Αὐτές οἱ διαπιστώσεις μᾶς ἐπιβάλλουν νά θωρακίσουμε τούς νέους μας γιά νά ἀποφύγουν τήν αἰχμαλωσία τους στήν ἐξάρτηση καί τόν ἐθισμό ἀπό τίς οὐσίες, ἐργαζόμενοι προληπτικά.

            Τ ναρκωτικ δν τ χρειζονται:

            α) Οσοι νοι χουν «πιστεω». Οσοι νοι χουν ρχς κα ξες στ ζω τους. σοι ζον μ τ χαρ πο τος δνει πστη τους στν Θε κα προσλωσ τους στν γαθ νμο το Θεο. Μ τν πστη του νος ξρχεται π τν φυλακ το γωκεντρισμο του κα γκαλιζει μ λη τν παρξ του πρτα τν Θε Πατρα κι στερα τν κοινωνα τν δελφν του. Η πστη κα γπη δνουν νημα στ ζω του κα τν νισχουν ν γωνισθε, γι ν γαπσει τος λλους σν τν αυτ του. ξρτηση καί ὁ ἐθισμός στίς οὐσίες φυλακζει τν νο στ στεν παρξιακ του ρια κα δν το πιτρπει ν πραγματοποισει τ γεγονς τς ζως ξανοιγμενος στν κοινωνα τν προσπων π τν ποα τρφεται κα τν ποα τρφει μ τν γπη του. Μ τν πστη δν θ γνωρσει ποττν ττα στ ζω, γιατ ατς πο ζε μ τν Θε νικει κα κερδζει λες τς μχες. Μπορε ν κατακτσει τό ἄπειρο καί αἰώνιο κα ν περβε τ παρξιακ του ρια, πραγματοποιντας τν σκοπ τς ζως του.

 

            β) σοι νοι ζον καί ἀπολαμβάνουν τ χαρ τς οκογνειας. Εναι παρατηρημνο τι δσκολα ξεφεγουν γλιστρον πρς τ ναρκωτικ παιδι πο μεγαλνουν σ οκογνειες μγερος συναισθηματικος δεσμος, ρμονικς σχσεις νμεσα στος γονες, λληλοσεβασμ κα κατανηση, μ γπη κα τρυφερτητα, λλ κα μ ερρχηση στς σχσεις, στς ποχρεσεις κα τ καθκοντ τους πτν μεγαλτερο μχρι τν μικρτερο.

            ῾Η σχση τν γονιν μ τ παιδι τους πρπει ν εναι αθεντικ, ελικρινς κα ν διπεται π μοιβαα μπιστοσνη. Ο γονες δν πρπει ν μιλον στ παιδιτους, λλ ν συνομιλον μ τ παιδι τους. «στιμος διλογος» θ νθαρρνει τν πικοινωνα κα θ τ βοηθσει ν ριμσουν. Η λλειψη ψυχραιμας, πομονς, ατοσυγκρτησης, νηφαλιτητας κα ρεμας βλπτει τν πικοινωνα, σπζει τος δεσμος κα πομακρνει τπαιδ π τν οκογνει του, στε ν ναζητσει λσεις στ διξοδ του μ τος μηχανισμος τς «δσης».

            Εδικο ρευνητς στ θμα τς πικοινωνας γονιν καί παιδιο πισημανουν τι συνπεια μεταξ λγων καί ἔργων στος γονες, πρσεκτη συμπεριφορ, διαταραχ τν ρλων μσα στν οκογνεια κα κυρως μεταξ το πατρα κα τς μητρας το νδρα κα τς γυνακας χουν πιπτσεις στ συμπεριφορ το παιδιοκα δηγον πολλ παιδι στν ξρτηση.

                Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὑποδεικνύει τίς ἰδανικές σχέσεις γονέων καί τέκνων

            «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ· τοῦτο γάρ ἐστι δίκαιον.  τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα, ἥτις ἐστὶν ἐντολὴ πρώτη ἐν ἐπαγγελίᾳ, ἵνα εὖ σοι γένηται καἔσῃ μακροχρόνιος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Πρός Ἐφεσίους στ΄ 1-4)

 

   Δηλαδή : «Παιδιά, νά πακοτε στούς γονες σας, σύμφωνα μέ τό θέλημα το Κυρίου· ατό λλωστε εναι τό σωστό. Τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, ατή εναι μόνη ντολή πού περιέχει πόσχεση: για νά ετυχήσεις καί νά ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στή γῆ. Κι σες, πατέρες, μή φέρνεστε στά παιδιά σας τσι στε νά ξοργίζονται, λλά νά τά νατρέφετε δίνοντάς τους γωγή καί συμβουλές πού μπνέονται πό τήν πίστη στόν Κύριο»

 

            γ) Οσοι νοι διαμορφνουν θος κα χαρακτρα μσα π τν παιδαγωγικ διαδικασα το σχολεου κα τς σχσεως παιδαγωγο κα νου. Τ σχολεο κα παιδαγωγς εσγουν τν νο στ ζω, τν φοδιζουν μ τά ἀπαρατητα προσντα γι ν δσει τ μχη τς ζως νικηφρα. παιδαγωγς το ρμηνεει τν σνθετο κσμο κα τν κοινωνα, μσα στν ποα ζε κα τν βοηθ νά ἐνταχθε ς γις μλος σ’ ατ. Ἕνα ἰσορροπημένο κπαιδευτικ σστημα ὀφείλει νά μεταδδει γνσεις κα νά διαπλθει θος. Τ δσκολα ρχζουν π τ στιγμ πο νος θ πρπει ν χρησιμοποισει τ γνση γι τν λγο γι τν ποο θλησε ντν ποκτσει: Γι ν γνει δηλαδ κανς ν κνει μιά ἐλεθερη κλογ. Κι ατ πιτυγχνεται μνο π νους μ χαρακτρα κα θος, ο ποοι, πειδ κριβς μαθαν, μπορον ν πιλξουν γι ν βρον τν ετυχα τους κα τν δρμο τς λοκλρωσς τους. ντθετα, γι τν ἐξαρτημένο δη πεθυνη πρξη τς κλογς γνεται κατρθωτη, γιατ δν το δθηκε π τ κπαιδευτικσστημα δυναττητα ν δσει κποια πντηση στ βασικ ρωτηματικ τς ζως.

 

            δ) Ο νοι μ σχυρ θληση. Τ πρβλημα τς ξρτησης σχετζεται μ τν κεντρικ λειτουργα κα δναμη τοῦ ἀνθρωπνου προσπου, πο εναι θληση. ξρτηση χρηστεει κα κυρνει τν θληση το νου. νος δν μπορε ν ντισταθε στ στρηση τς οσας, ἐπειδή πιστεύει ὅτι τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά προβλήματα πού τόν περισφίγγουν καί το χαρζει τος ψετικους παρδεισους. Γι’ ατ κα λη προσπθεια πρληψης κα θεραπεας ερσκεται σ’ ατ τν ργασα: Ν ποκτσει νος σχυρ θληση νπε :

ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.

ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ

ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΔΙΑΛΥΣΗ

 

Τό δράμα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου πού ἐνεργεῖ μέσα του ἡ δύναμη τοῦ κακοῦ περιγράφει μέ ἐνάργεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τούς λόγους του

   «Βλέπω δἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Πρός Ρωμαίους ζ΄ 23-24)

Δηλαδή : «Διαπιστώνω μως πώς πράξη μου κολουθε ναν λλο νόμο, πού ντιστρατεύεται τό νόμο μέ τόν ποο συμφωνε συνείδησή μου: εναι νόμος τς μαρτίας πού κυριαρχε στήν παρξή μου καί μέ κάνει αχμάλωτό της. Τί δυστυχισμένος, ληθινά, πού εμαι! Ποιός μπορε νά μέ λυτρώσει πό τήν παρξη ατή, πού χει ποταχτε στό θάνατο;».

Θεωρῶ κατάλληλη εὐκαιρία νά ἐπεκτείνω τόν λόγο καί νά ἀναφερθῶ στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νά βοηθηθοῦμε νά ἀντιληφθοῦμε καί νά κατανοήσουμε πῶς λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ ἐλεύθερη βούληση.

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ὁ ΜΟΝΟΣ  πού δέν εἶχε ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία καί τό κακό δέν ὑπῆρχαν μέσα Του. Γι’ αὐτό ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπό τά διαβλητά πάθη τῆς ἁμαρτίας (φθόνος, φόνος, ἐγωϊσμός, ματαιδοξία πορνεία, κενοδοξία, ἔρις, ζήλεια, γαστριμαργία, λαιμαργία, μνησικακία, ἔχθρα κ.λπ.). Ὡς γνήσιος καί αὐθεντικός ἄνθρωπος εἶχε τά ἀδιάβλητα πάθη τῶν ἀνθρώπων (πείνα, δίψα, κόπος, δάκρυα, αὔξηση, πόνος κ.τλ.) στά ὁποῖα ἐπέτρεπε νά ἐκδηλωθοῦν. Δέν Τόν ἐξουσίαζαν ἀλλά ΑΥΤΟΣ τά κυβερνοῦσε.

Ἐμεῖς ἔχουμε διπλό ἀγῶνα ἐναντίον ἀφ’ ἑνός τῶν διαβλητῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς κυριαρχίας μας στά ἀδιάβλητα πάθη. Αὐτό τόν ἀγῶνα διεξήγαγαν οἱ ὅσιοι πατέρες καί ὅσιες μητέρες μας μέ τήν ἄσκησή τους καί τά πνευματικά παλαίσματά τους.